2016 was het jaar van Oathbreaker

Als ik naar het laatste album van Oathbreaker uit Gent luister, bekruipt mij het gevoel dat slechte tijden (zoals afgelopen jaar) inspirerend zijn voor geniale muzikanten.

Rheia is een album dat in duistere tongen spreekt over tegenslagen en ervaringen, maar wat vooral opvalt is hoe de band hoop put uit die tegenslagen. Dat werkt enorm meeslepend en hypnotiserend, en de eerste single ging dan ook wereldwijd in première op Rolling Stone en Red Bull schoot een documentaire over de band. Afgelopen september kwam het album uit op Deathwish, en tot de zomer van 2017 tourt de band onafgebroken door Europa en de VS. Oathbreaker zit eenzaam op de blackmetaltroon. De band wordt als pionier in het genre gezien, en dat komt grotendeels door de stappen die ze het afgelopen jaar hebben gezet.

Lennart Bossu (gitaar), Gilles Demolder (bas), Ivo Debrabandere (drums) en Caro Tanghe (zang) nemen in 2008 samen hun eerste EP op onder de naam Oathbreaker. Het titelloze debuut wordt onder meer dankzij de steun van stadsgenoten Amenra (waar Lennart Bossu ook in speelt) best goed ontvangen in België. De verhoudingen met Amenra worden later alleen maar sterker, als ze in 2005 het collectief Church of Ra oprichten. Binnen deze kerk laten bands zoals Oathbreaker en The Black Heart Rebellion (en natuurlijk Amenra) zich van een andere kant zien: de focus wordt gelegd op het visuele aspect – cinematografisch, beeldend, tot zelfs moderne dans. Het is geen toeval dat na Amenra nu ook Oathbreaker een plan voor werelddominantie smeedt. Het Church-collectief bezit een zeldzame en mysterieuze eigenzinnigheid die essentieel is om in deze obscure muziekscene zo ontzettend veel fans te krijgen, en wat er nu met Oathbreaker gebeurt laat pas echt zien hoe goed de visie van Church klopt. Ondertussen lopen er ontelbaar veel muziekliefhebbers uit de Benelux – die nagenoeg niets van metal moeten weten – vol trots met merchandise van bands uit de Church of Ra rond en spelen de bands voor duizenden fans. Dit is een beweging en Oathbreaker heeft met Rheia dat gevoel nog eens dubbel zo sterk gemaakt.

Behalve dat Lennart Bossu deel uitmaakt van zowel Oathbreaker als Amenra en hun broederschap in Church of Ra, zijn er nog heel wat raakvlakken. Kijk maar naar de akoestische sets die Amenra tegenwoordig speelt – waar plaats is voor zanglijnen en ruimte. Beide bands durven stappen te zetten die weggaan van het vaak gesloten metalwereldje. Ze staan open voor vernieuwing, experimenten en vooruitgang, zonder dat het suffe prog-metal wordt De connectie met het vooruitstrevende Amerikaanse label Deathwish heeft zeker ook wat in de pap te brokkelen. Kijk maar naar de samenwerking met Kurt Ballou – naast gitarist in het alom geprezen, geniale Converge ook nog eens producer en uitbater van zijn eigen opnamestudio. In 2011 nemen ze daar hun eerste langspeler op, Mælstrøm, samen met Ballou. Twee jaar volgt Eros|Anteros. Opmerkelijk: de band krijgt vooral buiten België meer en meer aandacht.

Waar Oathbreaker zich op hun vorige releases meer uitliet met hardcore, is de laatste plaat een glasheldere mix van shoegaze en (post-)black metal. Of dit een plotse ommekeer is en de band daarmee op de bandwagon springt die eerder door fenomenale bands als Deafheaven en Alcest in gang werd gezet? Allerminst. De invloeden van de voorgenoemde genres zijn al sinds de eerste EP afwisselend duidelijk en subtiel aanwezig, en net daarom is het belangrijk om te beseffen waarom Rheia zo'n indruk maakt op een heel breed publiek. Oathbreaker is hier niet aan het experimenteren met nieuwe, spannende klanken: als je hun discografie van voor naar achteren beluisterd, hoor je het fundament voor deze plaat al van ver en zie je heel duidelijk hoe de band op natuurlijke wijze is gegroeid. Waar bijvoorbeeld Deafheaven een stijlbreuk teweegbracht tussen hun blackmetal-album Roads To Judah en post-shoegaze-blackmetal album Sunbather, zit er een onwaarschijnlijke gelaagdheid in de evolutie die Oathbreaker doormaakte.

Uiteraard houdt het ook daar niet op. Het viertal heeft onder andere dankzij de Church of Ra een team van getalenteerde muzikanten, visuele artiesten en zelfs modeontwerpers rond zich verzameld. Het resultaat ervan zie je geregeld terugkomen tijdens shows en in hun videoclips en, eerlijk, het resultaat is gewoonweg verbluffend.

Laat het duidelijk zijn: 2016 was misschien een rotjaar, maar het was vooral ook het jaar van Oathbreaker. Of ze met Rheia hun magnum opus hebben gemaakt, valt nog te bezien, maar persoonlijk zou het me heel sterk verwonderen.

Deze week bespreekt Noisey vijf artiesten uit de Benelux waarvan wij vinden dat ze 2016 hebben gedefinieerd. Oathbreaker is er een van, Mula B, Gordon en Broederliefde behoren ook tot het rijtje.