Waarom er nooit meer een artiest als Phil Collins zal zijn

Er zal waarschijnlijk nooit meer een nieuwe Phil Collins opstaan, en dat is een schande. Dat wil echter niet zeggen dat er nooit meer popsterren zullen zijn die de donkere kant van de popmuziek zullen omarmen of een gruwelijke drumsolo kunnen spelen. Maar gezien de manier waarop het nu gaat in de wereld, is er gewoon geen ruimte meer voor muzikale iconen die eruit zien als de hoofdrolspeler van Sideways 2. (De kans bestaat zelfs dat er nooit meer een popster zal bestaan met de naam Phil, dus zo zal ik hem in de rest van het stuk ook blijven noemen.) Laten we eerlijk zijn, Phil zag er nooit cool uit en nu hij in de zestig is en geobsedeerd door Alamo, zijn de kansen van een volwaardige comeback net zo groot als een invasie van Mexico in Texas. Echter, dit zegt minder over Phil dan over de huidige staat van de popmuziek.

Een beetje achtergrond: Phil Collins was mijn eerste concert ooit en ik heb daar nog steeds het shirt van. Het meest opvallende aan dit T-shirt is dat Phil nooit een lijst van de steden op de achterkant liet drukken zoals iedereen dat deed, maar alleen een lijst van de landen. Het was het jaar 1990, ik was elf jaar oud en Phil was aan het touren met zijn populaire album …But Seriously, een album met een niet erg vleiende foto van Phil op de cover. Deze afbeelding stond ook op het betreffende shirt, en als tiener droeg ik het met trots. Het was echt een hele lange tijd geleden.

Het desbetreffende T-shirt van de schrijver.

Hoe dan ook, laatst kwam ik mijn shirt weer tegen en zette ik …But Seriously weer eens op, en, alle nostalgie-factors terzijde, het klonk best goed. De keyboardklanken zijn natuurlijk ontzettend gedateerd, maar het klonk lang niet slecht. Wat mij opviel was de tekstuele inhoud. Ik bedoel, zijn nummer één hit Another Day In Paradise is in wezen een lied over jezelf schuldig voelen om het negeren van daklozen. Gezongen op een manier die jou niet onberoerd laat. Om je geheugen een beetje op te frissen -omdat je misschien niet meer elke dag Phil Collins-nummers op zet-, het gaat ongeveer zo: "She calls out to the man on the street, 'Sir, can you help me? It's cold and there's nowhere I can sleep, is there some way you can tell me?' He walks on doesn't reply, he pretends he can't hear her. Starts to whistle as he crosses the street, seems embarrassed to be there."

Laten we dat nu even tegenover de huidige nummer één zetten: Happy van Pharrell Williams. "It might seem crazy what I'm about to say, Sunshine, she's here, you can take a break. I'm a hot air balloon that could go to space. With the air, like I don't care, baby by the way." Er is natuurlijk niets mis met het vieren van geluk en muziek als onderbreking van de dagelijkse sleur te gebruiken. Maar het is ook lastig om tegen te spreken dat dit nummer feitelijk gaat over het wegrennen van onze problemen, in plaats van ze te omarmen. Toegegeven, jaren tachtig all-star anthems als We Are The World klinken nu ietwat corny, maar kun je je voorstellen dat een popicoon zijn of haar beefs opzij zouden zetten om een nummer over wereldvrede te maken in 2014? Dat zou nooit meer gebeuren, tenzij het deel uitmaakt van een realityshow of een marketingstunt.

Schrijver Neal Pollack kreeg onlangs veel shit over zich heen voor het schrijven van een uitstekend stuk in de New York Observer. Over hoe SXSW over-gecommercialiseerd is, en hij heeft gelijk. Het is niet alleen dat festival, het is mainstreamcultuur in het algemeen, van pop tot politiek. Wanneer we terugdenken aan de jaren zestig, zeventig, tachtig en negentig, dan had elk genre een onderscheidend geluid en gevoel. Kijk je naar het huidige tijdperk, kun je je afvragen of er later een stilistische kenmerk is te noemen dat deze periode definieert. Of zullen we ons straks alleen Lady Gaga in een vleesjurk tijdens de Grammy’s herinneren, en de verschillende pruiken van Nicki Minaj? Phil zou vragen: “Do You Remember?” terwijl hij refereert aan een tijd waarin het vooral belangrijk was om viral te gaan. Maar aan de andere kant, Phil had waarschijnlijk moeite met chicks fixen, zelfs toen hij één van de grootste popsterren ter wereld was; er is iets vreemds geruststellends aan die werkelijkheid.

Terwijl ik dit typte, kwam I Wish It Would Rain Down langs en net toen het buiten aan het gieten was en Phil “I wish it would rain, rain down on me” zong, realiseerde ik me dat het eigenlijk een metafoor voor liefde en verlies is. Maar net als alle nummers van Phil Collins, gaat het uiteindelijk over de pijn van een break-up en over hoe het voelt wanneer je hart uit je borst wordt gerukt. Het is hartverscheurend en traumatisch, maar het dwingt je in ieder geval om iets te voelen. De popmuziek van tegenwoordig laat je geen pijn voelen en laat je niks afvragen. Misschien is het een symptoom van het internet, misschien zijn de mensen het zat om gebombardeerd te worden met depressieve shit of misschien ben ik seniel aan het worden.

Ik hou er gewoon van als muziek mij iets laat voelen, en niet op een vluchtige manier.