De SEAT Musicathon-finale met Jack $hirak en Cyril Directie

Vorig weekend werd de finale van de SEAT Musicathon gehouden in Berlijn. Veertien teams uit zeven landen streden tegen elkaar, en de winnaar mocht uiteindelijk het nieuwe soundlogo van SEAT produceren. De participanten kregen tijdens de finale de opdracht om in 36 uur een nummer te componeren voor een geluidloze SEAT-video van 35 seconden. De track moest het geluid van Barcelona, de thuisbasis van SEAT, muzikaal zo nauwkeurig mogelijk vastleggen.

De Nederlandse delegatie bestond uit Drank & Drugs-producer Jack $hirak en drummer-extraordinaire Cyril Directie. Wij gingen mee om te kijken hoe het onze deelnemers verging in deze intense muzikale strijd.

Als we in Berlijn aankomen is het stervensheet. Ondanks de heftige weersomstandigheden kijkt Cyril heel opgewekt. “Ik heb hier best lang naar uitgekeken. Ik weet eigenlijk niet wie mijn tegenstanders zijn, dus daar ben ik ook heel benieuwd naar, en ik kan gewoon niet wachten om aan de slag te gaan.” Jack daarentegen is stil en staart voor zich uit. “Ik heb nog niet geslapen man,” bekent hij. “Ik moest gisteren tot heel laat draaien en ik ben daarna iets te hard gegaan. Er zijn een hoop flessen champagne gesneuveld en ik ben rechtstreeks vanuit de club naar het vliegveld gegaan.

Als we eenmaal bij het nhow hotel aankomen – waar alle deelnemers overnachten en waar de Musicathon wordt gehouden – gaat Jack rechtstreeks naar zijn kamer om zijn roes uit te slapen. Maar Cyril begint gelijk met iedereen te kletsen, van deelnemers tot SEAT-directeuren tot hotelmedewerkers. Hij schakelt vol (over)moed tussen Duits, Engels en Spaans. Het lijkt misschien op onschuldig socializen, maar er Cyril weet precies waar hij mee bezig is. “Ik wil weten wie ik tegenover me heb, dat is belangrijk bij elke wedstrijd,” biecht hij op.

Aan het einde van de middag is er een welkomstspeech waarin ook wordt uitgelegd wat er wordt verwacht van de deelnemers in de finale: ze moeten in 36 uur een nummer componeren voor een (nu nog) geluidloze SEAT-video van 35 seconden. Na het praatje worden alle veertien deelnemers en hun muziek één voor één gepresenteerd. Het is stil – iedereen luistert geconcentreerd naar het werk van de tegenstander.

Iedereen heeft een eigen strijdplan: sommige deelnemers zoeken andere op en drinken samen een drankje, anderen willen juist gelijk aan het werk – net als Cyril. “Als je inspiratie voelt, moet je er meteen voor gaan. Als ik tot morgen wacht en ik voel me dan minder, dan ben ik de sjaak.” Jack voelt zich intussen al beter, maar heeft duidelijk nog wat opstartproblemen. Hij besluit naar zijn hotelkamer te gaan en daar een beginnetje aan zijn beat te maken.

Uitslapen zit er niet bij – de Musicathon begint zaterdag al vroeg. Er zijn na het ontbijt twee workshops ingepland om de muzikanten klaar te stomen voor de hoofdopdracht. De eerste les is van Cornelius Ringe, soundbranding-strateeg van WESOUND. Hij vertelt een interessant verhaal over hoe geluid en merken goed samen kunnen gaan, en hoe soms het één het ander zelfs kan definiëren. Daarna komt Stefan Weiser aan het woord, een ervaren sound-engineer die veel weet van muziektechniek. “Alleen als je begrijpt hoe het oor werkt en hoe je hersenen geluiden absorberen, kun je de muziekbelevenis van mensen bespelen,” vindt hij.

Er is veel internationale pers aanwezig; het grootste gedeelte van de dag is gereserveerd voor interviews. Daarna mag iedereen weer aan zijn muziek werken. Jack en Cyril besluiten ook eens te kijken waar de andere deelnemers mee bezig zijn. De 21-jarige Camunelle Fletchman uit Manchester is een EDM-track aan het maken en kijkt met een moeilijk gezicht naar zijn scherm. “Ik maak doorgaans best wel lange tracks, tussen de vier en zes minuten, omdat ik ze ook in de clubs wil kunnen draaien. Daarom vind ik het superlastig om het in te korten tot 36 seconden, maar ik heb nog wel even de tijd. Ik hoop dat het goed komt.”

Bij de Nederlandse mannen gaat het stukken soepeler. Cyril had de nacht ervoor zijn track al bijna af, en is vandaag voornamelijk bezig met fine tunen. Jack doet er nog een beetje geheimzinnig over, maar hij lijkt geconcentreerd te werken.

Het is 02:30, 10 uur voor de deadline. Op een aantal muzikanten na is de werkruimte uitgestorven. Plotseling zegt Jack: “Ik ben klaar, ik ga het nu inleveren. Haha, ik begin als laatste en eindig als eerste. Zo doen we dat!” Weet hij wel zeker dat hij het nu al wil inleveren? Er is nog genoeg tijd om te schaven. “Het is gewoon klaar. Ik zat in een lekkere flow en dan kan het heel rap gaan. Drank & Drugs is uiteindelijk ook in een kwartier of zo gemaakt. Soms zit het mee.”

“Zullen we nog naar een club gaan? Even vieren dat ik klaar ben,” stelt hij voor. Hij vraagt aan de receptioniste of er een leuke, fancy club in de buurt is; Jack $hirak wil zijn champagnestandaard hoog houden, ook in technostad Berlijn. Maar of dat gaat lukken is nog maar de vraag.

We komen aan bij een venue waar we, als we de poster mogen geloven, “Rock, Hiphop, R&B en Metal” gaan horen. Het gebouw is ingedeeld in een vijftal ruimtes met elk een eigen muziekgenre, en in de pop-zaal komt keihard Backstreet Boys uit de speakers. Jack vraagt ondertussen of hij een fles drank kan kopen, en als dat niet zo blijkt te zijn, bestelt hij maar een hoop losse gin-tonics, biertjes en Sprites. “Je moet die Sprite tussendoor drinken, dan heb je morgen geen kater. Dit moet je echt in je verslag schrijven – ‘party knowledge van Jack $hirak’, hahaha.” Pas als de zon weer opkomt, wankelen we terug naar het hotel.

Jacks Sprite-theorie blijkt te kloppen, dus na een korte nacht staan we zonder kater op. Nadat iedereen om twaalf uur zijn compositie heeft ingeleverd, staat er een muzikale boot-tour op de planning ter ontspanning. Een gids vertelt ons over de geschiedenis van Oost- en West-Berlijn, en wat voor effect dit heeft gehad op de creatieve en muzikale scene van de stad.

Tijdens de lunch zit ik toevallig naast een van de Duitse finalisten. Ik vraag hem wat hij van zijn tegenstanders vindt. “Er zit echt van alles tussen,” zegt de 23-jarige Christian uit Keulen. “Ik heb rock, EDM, klassieke muziek en nog wat andere genres gehoord. Dus het wordt nog lastig voor de juryleden om een winnaar te kiezen.” Over zijn winkansen wil hij zich niet uitlaten. “Het ligt dan echt aan de smaak van de juryleden, maar ik moet zeggen dat ik voor Jack $hirak en Cyril wel moet oppassen. Je kunt horen dat ze profs zijn en heel veel ervaring hebben.”

Eenmaal terug bij het hotel trekt iedereen zich terug op zijn kamer om zich mentaal voor te bereiden op de uitslag. Een uurtje later komen we weer samen voor de finale: iedereen laat horen wat-ie heeft gemaakt en de juryleden trekken zich terug om de winnaars te bepalen.

De drie winnaars komen uit Spanje, Italië en Duitsland; net als op het Eurovisiesongfestival zitten ‘we’ er niet bij helaas. Cyril: “Het is jammer – als je meedoet aan zo’n wedstrijd, wil je ook gewoon winnen. Maar het was toch een goeie ervaring.” Jack vindt het ook vervelend, maar ook hij lijkt meteen weer door te willen. “Wat doe je eraan hè? Zullen we anders gewoon de stad in gaan? We zijn nu toch in Berlijn.”