“Zo veel muzikanten doen spastisch over hun muziek”

Het gesprek is nog maar net begonnen of Vincent Koreman smijt er al direct een flinke uitspraak tegenaan: “Sowieso is de gitaar uitgespeeld,” om direct daar achteraan te zeggen: “maak daar maar niet de kop van.” Oké, dit is misschien niet de meest revolutionaire uitspraak, sinds Kraftwerk hoor je zoiets wel vaker voorbijkomen, maar toch is een gesprek met Vincent altijd verfrissend. Hij heeft zoveel muziekprojecten achter zijn naam staan – van hardcore tot electro – dat hij ze met moeite allemaal kan opnoemen. Daarnaast is hij ook hoofdprogrammeur van Incubate, onderhoudt hij de blog Generation Bass en zat hij ooit in de populaire poppunkband Travoltas – die dit jaar voor een paar shows weer bij elkaar kwam. Hij begeeft zich dus zo’n beetje in alle hoeken van de muziek en heeft zijn eigen kijk op wat muziek is en hoe de industrie (niet) zou moeten werken. Zijn huidige project, het compromisloze Drvg Cvltvre, is bijna zijn langstlopende en stabielste project tot nu toe. Volgens hemzelf komt dat doordat hierin alles wat hij ooit heeft gedaan samenkomt. Aan de lopende band komen er tracks van hem uit doordat hij ze op internet zet. Voor nop. Hij heeft geen idee hoe zijn discografie eruit ziet, dat houdt Discogs wel voor hem bij. Noisey: Waarom geef je zoveel van je muziek gratis weg?
Vincent Koreman: Dat heeft te maken met hoe ik naar muziek kijk. Als ik na een dag werken ‘s avonds thuiskom, moet ik na het eten altijd even muziek maken. Niet zozeer om me af te reageren, maar eerder om dat wat ik in mijn hoofd heb te vertalen naar muziek. Op die manier kom ik op het produceren van zo’n vier tracks per week.

Dat is een aardig score.
Ik krijg regelmatig mailtjes van labels dat ze iets van me uit willen brengen. Dat vind ik tof, maar vaak duurt het wel drie maanden voordat iets op vinyl is geperst. Met sommige tracks kan ik niet zo lang wachten dus dan zet ik die online. Dat frustreert veel labels, die willen niets uitbrengen wat al online staat. Ook veel muzikanten doen spastisch over hun muziek. Als programmeur van Incubate heb ik veel contact met bands. Als ik vraag of ik al iets van ze kan horen of kopen, doen ze vaak heel moeilijk. Ze doen heel beschermend over hun muziek, brengen liever niet gelijk iets uit.

Wat is daar zo gek aan?
Ik zie muziek als een vorm van communicatie. Wat heeft het voor zin om te communiceren als je alles afschermt omdat je denkt dat je er ooit iets mee gaat doen. Volgens mij is dat niet de essentie van muziek. Als ik de behoefte heb om muziek te maken, maak ik het en daarna wil ik het met anderen delen. Ik zou niet weten waarom je anders muziek zou maken.

Kun je iets met een uitdrukking als: muziek is als een kind, nu moet ik het leren loslaten?
Nee, dat is ook gewoon totale bullshit. Mensen gaan heel raar doen als het om muziek gaat. Al mijn ziel en zaligheid ligt in dit product blablabla – en dan hebben ze het over een nieuw album. Ik kan daar helemaal niets mee.

Misschien heeft die beschermende houding er ook wel mee te maken dat ze graag hun brood met muziek willen verdienen.
Ik snap niet waarom er geld met muziek moet worden verdiend. Dan beschouw je muziek al als een product, en dat is het eigenlijk niet. Het wordt echt gezien als entertainment, je merkt dat alleen al aan de populariteit van coverbands. Maar waarom zou ik als muzikant jou moeten entertainen? Is dat mijn verantwoordelijkheid? De hele industrie met al zijn opleidingen in muziek en entertainment heeft enkel tot doel om te verkopen. Dat is zo raar.

Is het niet lastig dat je zowel als muzikant als hoofdprogrammeur van een festival toch ook deel van die industrie uitmaakt?
Maar dat gebeurt wel in beperkte mate hoor. Met Incubate zijn we een stuk minder industriegericht. Er zijn maar weinig boekers die bij ons aankloppen om hun band in de markt te zetten. Mensen weten dat het bij ons vooral gaat om de bezoeker, en dat die de keuze heeft om wel of niet naar een band te gaan kijken. Het is een authenticiteit die je niet kunt vermarkten.

Waarom is dat belangrijk volgens jou?
Ik vind het belangrijk dat er een plek is voor muzikanten om zich aan het publiek te presenteren zonder dat het plat wordt.

Wanneer is dat wel het geval?
Veel festivals zijn een tijdelijk iets. Op een lege plek wordt een minidorp opgebouwd dat na het festival weer verdwijnt. Die wijze biedt geen enkel voordeel. Niet voor de locatie en niet voor de muzikanten, behalve dan dat het geld opbrengt voor alle partijen behalve de bezoeker. Ik vind het belangrijk dat er een plek is waar je op een normalere manier in contact kunt komen met een muzikant en waar de muzikant zich kan presenteren op een manier waarbij hij zich prettig voelt. Dat er dus directe, echte interactie mogelijk is. Dat het mogelijk is om achteraf een praatje te maken of een t-shirt te kopen.

En dat kan bij een festival, zo’n tijdelijk dorp, niet?
Op zo’n festival creëer je een tijdelijke manier van omgang. De bassist van weet ik veel welke band, zeg Metallica, gaat niet na het optreden nog even lekker het terrein op. Dat gebeurt niet. De band staat op een hoog podium met een barrière tussen hen en het publiek. Na het optreden gaat de band weer backstage en vertrekt, en jij loopt terug naar de bar. Dat is voor mij niet de ideale situatie waarop je muziek kunt beleven.

Wordt op die manier de artiest te veel op een voetstuk geplaatst?
Nee, dat is het niet. Dat snap ik wel. Maar de afstand tussen degene die de muziek maakt en de luisteraar is te groot.

Nog even terug naar muziek als communicatiemiddel. Wat vind je van de actie van Taylor Swift om al haar muziek van Spotify te halen?
Volgens mij heb ik dit een beetje gemist. Het enige wat ik van haar weet is dat er een twitteraccount bestaat waarop Taylor Swift plaatjes met nerdy-uitspraken plaatst. En ik weet dat Lena Dunham van Girls haar tof vindt.

Weet je hoe dat komt? Omdat haar vriend, die in de band Fun zit, haar nieuwe album heeft gecoproduceerd. Jaja!
Aha! De illuminatie!

Maar goed, Taylor heeft besloten om al haar muziek van Spotify te halen. Dat lijkt me wel een discussie waar je je mee bezighoudt.
Gedeeltelijk wel ja. Ik zie veel over dit onderwerp voorbij komen, of je nu wel of niet je muziek op Spotify moet zetten. Het doet me denken aan Metallica die Napster aanklaagde. Je verliest al heel snel uit het oog waar het eigenlijk om draait.

Taylor vindt muziek een waardevol iets waar je voor zou moeten betalen.
Weet je wat pas waardevol is: niet je muziek aan miljoenen mensen willen verkopen, maar je liedjes direct aan je vrienden zingen. Dat zou ze ook kunnen doen.

In 2004 besloot je al je apparatuur te veilen. Je wilde voorgoed stoppen met het maken van muziek. Het is nu tien jaar later en je bent er nog steeds. Wat zou anno 2014 een reden zijn om er echt, écht voorgoed mee te stoppen?
Pas als ik een communicatiemiddel heb gevonden dat net zo effectief is als muziek. In 2004 was ik echt even helemaal klaar met alles. Ik had net mijn tweede plaat met House of Destructo uit en ik was klaar met het systeem. Dat is nu anders. Het is nu voor mij veel makkelijker om iets te maken en met anderen te delen. Ik ben nu van niemand meer afhankelijk, dat was tien jaar geleden nog ondenkbaar. En zo wil het ook graag houden.

Ga je graag naar andere festivals in Nederland?
Mmm… niet heel graag. Nee, wacht laat ik dat nuanceren. Ik hou niet van modderfestivals, dat is het vooral. Voor Incubate laat ik me ook liever inspireren door clubshows; een band zien spelen voor 150 man en het zweet van de bassist tegen mijn hoofd voelen splashen en dat ik daarna de artiest ook kan spreken. Ik vind het fijn om even contact te zoeken met iemand die ik goed vind. Gebeurt het ook dat mensen contact met de artiest Drvg Cvltvre zoeken?
Op Best Kept Secret – er was nog net geen modder! – was ik een bandje aan het kijken en toen kwam er iemand op me af omdat hij me als Drvg Cvltvre herkende. Dat was wel cool. Verder is er veel interactie via SoundCloud en de mail enzo. Het zijn vaak opmerkingen als ‘I digg your music’. Ik antwoord altijd terug. Dat vind ik belangrijk.