FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Zelfs muziekgoden hebben rust nodig

Nu de gezondheid van Motörhead-frontman Lemmy hard achteruit gaat, vragen steeds meer fans zich af: hoe lang houdt hij dit nog vol?

"Ik kan het niet."

Deze vier woorden gingen als een schok door het publiek tijdens een Motörhead-show in Austin in Texas. De band speelde niet als een geoliede machine zoals we van ze gewend zijn. Al na een paar minuten moest zanger Lemmy toegeven dat hij niet verder kon. Halverwege een nummer stopte hij met spelen. In een filmpje zie je hoe hij “ik kan het niet” mompelt, en langzaam, met behulp van een kruk die hij sinds kort gebruikt, het podium afloopt.

Advertentie

Het publiek is verbijsterd en stil, maar begint daarna al snel te juichen als support. Ze roepen ‘we love you’. Een gevoel van solidariteit en medeleven siddert door de zaal, en zelfs de grootste metalveteranen zijn tot tranen toe geroerd. Na een tijdje komt de 69-jarige frontman terug, pakt de microfoon en zegt: “Ik zou heel graag voor jullie willen spelen, maar ik kan het niet. Alsjeblieft, vergeef het me. De volgende keer, oké?”

Natuurlijk vindt iedereen het oké. Een vriend van me die erbij was vertelt me dat het publiek meeleefde – bij een paar zag hij zelfs tranen vloeien –, maar ook zeer begripvol reageerde. Dat verbaast me niets. Geen enkele Motörhead-fan, of welke metalfan dan ook, zou anders hebben gereageerd bij het afdruipen van een held als Lemmy. Dit was geen Axl Rose-achtige woedeaanval, of dronken dwaasheid zoals bij Scott Weiland, of een Billie Joe die tijdens een show totaal krankjorum wordt – dit was een man die kwam om te werken, maar er tijdens het werk achter kwam dat hij het niet kon afmaken.

De kruk is een van de vele veranderingen die laten zien dat zijn gezondheid hard achteruit gaat. Hij is gestopt met roken en overgestapt van bff Jack Daniels naar rode wijn en wodka. En hoewel hij het nog niet hardop heeft uitgesproken, kunnen we ervanuit gaan dat hij ook zijn geliefde speed vaarwel heeft gezegd. Het zijn zware maar noodgedwongen keuzes waarbij je je kunt afvragen hoe gelukkig hij is met deze rigoureuze veranderingen. Wanneer al het plezier van je wordt afgenomen, wat is dan nog de zin van het leven?

Advertentie

Ik ben al jaren fan van Motörhead; de muziek is een constante factor in mijn leven sinds ik vijftien jaar geleden begon met luisteren naar metal en punk. Elke keer dat ik ze live zag, was het waanzinnig. Ik heb kaartjes voor het concert in New York City later deze tour, maar ik twijfel of die wel doorgaat. Een interview met Lemmy beschouw ik nog altijd als een van mijn doelstellingen in het leven, en het nieuwe album Bad Magic vind ik net zo vet als alle voorgangers. Ik hoop oprecht dat wat er gebeurde deze week eenmalig was en nooit meer voorkomt. Ik ben zo fan dat het pijn doet om ze zo te zien lijden.

Terwijl andere leden Phil Cambell en Mikey Dee de schijn geven van een gezonde lifestyle, heeft Lemmy al jaren te kampen met gezondheidsproblemen. De show in Austin is dan ook niet het eerste optreden dat hij om die reden af moest zeggen. Vorige week nog liep hij van het podium af in Salt Lake City en cancelde hij de daaropvolgende show in Denver. In april liet Motörhead zich schrappen van de line-up van het Monsters of Rock-festival in Brazilië, een paar uur voordat ze op moesten. Lemmy bood later zijn excuses aan. “Het spijt me dat ik er niet bij kon zijn. Ik had buikkrampen en moest overgeven. Het lukte me niet om op te treden.” Om iemand van zijn formaat zo kwetsbaar te zien – zwak, verslagen zelfs – is moeilijk.

Lemmy is in 1945 geboren. Hij zag The Beatles optreden toen hij zestien was, speelde in wat lokale bandjes, waarna hij in Hawkwind belandde (en weer werd ontslagen) om in 1975 met Motörhead naar het goud te grijpen. Forward 2015. Er zijn veertig jaar verstreken. Dat zijn heel wat actieve jaren in de muziek, zeker voor iemand met zoveel passie, energie en een fuck-off -houding in zijn puurste vorm – eigenlijk mag het een wonder zijn dat hij niet eerder op was.

Een deel van zijn geheimzinnigheid is simpelweg dat er niets mysterieus aan Lemmy is. In interviews, op het podium en in zijn biografie – die in al zijn pracht en eerlijkheid White Line Fever heet – legt hij alles op tafel. Het is een kwestie van graag of niet, en het maakt hem weinig uit waar je voor kiest. Lemmy stond voor seks, drank, drugs, rock ‘n roll, leer en lange nachten, totaal zonder schaamte en met zoveel charme dat je hem begon te zien als een zeer toegankelijke volksheld waarmee je graag een biertje wil drinken. Na veertig jaar weet hij niet hoe anders te leven dan de manier waarop hij al die jaren heeft geleefd. Nu zijn lichaam en de artsen hem adviseren zijn levensstijl te veranderen, lijkt hij verloren. Op het podium in Austin zag hij er voor het eerst echt anders uit: ouder, sterfelijk.

Tegen Lemmy kan ik alleen maar zeggen: luister, je bent ons niets verschuldigd. Je hebt niets meer te bewijzen. Je hebt ons al zo veel gegeven en zo weinig van ons teruggevraagd. Het enige waar je naar verlangde was een leven op tour, elke avond het podium op, spelen en daarna ontspannen met een whiskycola. Als je dat niet meer kunt en lukt, dan is het tijd om te stoppen. Ik weet dat je niet op zoek bent naar het eeuwige leven, maar je hebt het recht op een goed leven zolang je hier bij ons bent. Verhuis naar Florida, koop een boot, dat heb je verdiend.

Lemmy, we zullen voor altijd van je blijven houden, maar het doet ons pijn je langzaam richting de afgrond te zien glijden.