Wordt het niet tijd dat we One Direction serieus gaan nemen?

Deze week is het nieuwe album Four van One Direction uitgebracht en het is beter dan het zou mogen zijn. Wacht, wacht, wacht – ik weet dat One Direction geen ene reet kan boeien. Maar terwijl jij druk was met het hopeloos negeren van ze, heeft de boyband zich ontwikkeld van knuffelbare Euro-poptarts tot een groep knappe langgebeende Springsteen-types. Four is een levendige eighties-throwback vol powerakkoorden, piano, heavy harmonieën en refreintjes die meer op anthems lijken. Het is een sound die helemaal bij ze past.

De vijf leden van One Direction – Zayn Malik, Niall Horan, Harry Styles, Liam Payne, en Louis Tomlinson – zijn niet de meest avontuurlijke en slimste gasten van de popmuziek. De groep bestaat enkel en alleen vanwege het werk en de goede wil van Simon Cowell, en niet omdat ze buiten hun charme zo veel meer te bieden hebben. Het is verspilling van je tijd als je een soort game-changing iets van ze verwacht. Met bijna een miljard aan inkomsten zouden ze met gemak kunnen wachten tot hun contract afloopt, een paar kutpopalbums maken en daarna met vervroegd pensioen gaan. In plaats daarvan benutten ze iedere kans die ze krijgen om aan hun eigen sound te werken, zich muzikaal verder te ontwikkelen en te werken aan hun eigen songwriter skills. Four is een verbetering op elk niveau: slimmere teksten, emotioneel warmer en een stuk samenhangender dan de drie vorige studioalbums.

Net als de venues waar ze spelen alsmaar groter worden (in februari gaan ze voor de tweede keer op wereldtournee), is hun muziek ook rijker geworden. De boeren folkpop-kwaliteit van de vorig jaar uitgebrachte single Story of My Life leek een ingecalculeerde zet om mee te kunnen doen met populaire bands als Mumford & Sons en The Lumineers, maar het bleek juist een voorspelling voor wat nog zou komen. Terwijl het derde album Midnight Memories een mislukte poging was om het gat tussen pop en rock te dichten, is Four een album geworden waarin de groep volledig in de babyboomersrock duikt (wat overigens een goed ding is; iedereen die denkt dat dit geen compliment was, is de kracht van het simpele, solide gitaarspel en de catchy refreinen vergeten). Je voelt de opluchting van de jongens dat ze onoriginele muziek van X-Factor achter zich hebben kunnen laten.

Eén ding is zeker en dat is dat de teksten stukken beter zijn geworden. Payne en Tomlinson hebben deels meegeschreven, net als op Midnight Memories (met hetzelfde team van schrijvers, waaronder Julian Bunetta, Jamie Scott en John Ryan), maar dit keer lijken ze zich daar meer bewust van. Ze hebben beiden een vaste relatie en dat heeft hoorbaar invloed op de teksten. Het zijn geen slappe, flirterige teksten meer zoals in hun eerste nummers, maar veel meer invoelbare sexiness, zoals op No Control (Taste on my tongue / I don’t want to wash away the night before) en het verslavende Girl Almighty (I get down, I get down, I get down on my knees for you). Where Do Broken Hearts Go is een stadionrockjam met als enige doel je vuisten in de lucht te krijgen. Harry Styles gaf in een interview met een vieze grijns toe dat Stockholm Syndrome gaat over een nymfomaan, en dat er tussen de regels door wordt gehint naar vastbinderij praktijken. Met een sexy staccato-beat die doet denken aan het Bad-tijdperk, is dit een van de meest catchy nummers die ze tot nu toe hebben uitgebracht.

Ook de vocalen hebben een soort van hervonden vertrouwen. Style’s rasperige stem past veel beter bij de rocksound van nu dan bij de kauwgomballenpop van weleer. Horan en Tomlinson, die op hun debuut niet verder kwamen dan wat achtergrondzang, zijn op Four naar een next level gegaan, helemaal bij Where Do Broken Hearts Go en No Control. Payne en Malik zijn nog altijd de werkpaarden van de groep als het op zang aankomt – zij zorgen met hun stem voor de hoognodige structuur en pronken op gezette tijden graag met hun talent. De weelderige kopstem van Malik op Steal My Girl zorgt er echt voor dat er vaart in het nummer zit.

Niet alle nummer zijn goed. Ready to Run, wat eigenlijk een soort kopie is van Story of My Life – maar dan met iets betere tekst – past eigenlijk meer op een soundtrack van een film over een tienermeisje op ponykamp. Ed Sheeran is verantwoordelijk voor het matige 18, een te cheesy lofzang op een prille liefde die we al een miljoen keer hebben gehoord. Ook wacht ik nog altijd op uitleg over waarom Night Changes is gekozen als tweede single. Met uitzondering van die ene key change is het een inspiratieloos nummer. Maar zelfs een matige Casio-keyboardloop lukt het niet om afbreuk te doen aan de heerlijke spookachtige harmonieën van Fireproof. En ik ben zwaar verslaafd aan Fool’s Gold, een openhartige bekentenis dat onechte liefde soms beter is dan helemaal niets. Ze hebben niet eerder zo goed geklonken, en ook niet eerder zo scherp: I knew that you turned it on for everyone you met / But I don’t regret falling for your fool's gold.

Er zit weinig rek in het leven van een boyband. Van een klassieke boyband verwachten we dat ze binnen een paar jaar exploderen om vervolgens in langzaam tempo richting een break-up te gaan, om vanaf dan D-artiest te worden en alleen nog maar in programma’s als Sterren Springen op te duiken. Maar met vier albums die voor zo’n wereldwijd succes hebben gezorgd, wat niemand zag aankomen, lijkt One Direction niet de hint te willen begrijpen dat het tijd is om hun boeltje te pakken. Ze weten dat je sceptisch naar ze kijkt omdat ze voortkomen uit een reality-programma en hun eigen fanbase van jonge meisjes bekritiseren, en nu verloochenen ze ook nog hun vrolijke, fruitige popsound. Maar het kan ze geen reet schelen hoe erg jij ze haat – sterker nog, ze hebben dat juist gebruikt om verder te gaan dan hun eigen ambities en iets neer te zetten wat niemand van ze had verwacht.

Four is een oprecht leuk poprock-album geworden waarop ze de veelbelovende groei die ze nu doormaken laten horen, en ook hun ambitie om dit niet snel af te kappen. And we go and we go and we don't stop, zingen ze in het ambitieuze, punkige Clouds. Dat is geen dreigement, maar een uitnodiging om ze serieus te nemen. Welke reden heb jij om dat niet te doen?

Volg Laura Reineke op Twitter.