Waarom rappen sommige rappers met een nepaccent?

Iedereen heeft een accent. Ze vormen wie we zijn en waar we vandaan komen. Ze laten vreemden in een fractie van een seconde een oordeel over ons vellen. En ze maken saai uitziende mensen soms net iets aantrekkelijker.

Hoe een stem klinkt heeft impact op de muziek van een artiest. In het begin van de ‘00s hield een groep genaamd Silibil ‘n’ Brains voor honderdduizenden dollars de hele muziekindustrie voor de gek door hun Schotse accent te verbergen onder een Californische tongval. Mike Skinner verhuisde vanuit Birmingham richting Londen en maakte een plaat die deed klinken alsof hij in de Engelse hoofdstad was opgegroeid. En dan is er nog Iggy Azalea, de rapper die sinds haar doorbraak wordt achtervolgd door beweringen dat haar accent fake is.

Toen ze 16 jaar was verliet Iggy Azelea Australië voor Miami. Haar ouders dachten dat ze op vakantie ging, maar ze keerde nooit meer terug. Ze is nu 24 en de eerste vrouwelijke rapper ooit die op de XXL Freshman-list verscheen. Ook staat ze bekend als een vrouw met verschillende gezichten. Maar is de switch van een Australisch naar Amerikaans accent echt haar schuld? Of is ze simpelweg bezig met het herdefiniëren van wie ze is, gebaseerd op de plek waar ze zich op dit moment in de wereld begeeft?

Ik belde met de toonaangevende taalkundige David Crystal, die op het punt staat een boek uit te brengen over muzikale accenten getiteld You Say Potato. David had nog nooit van Iggy’s muziek gehoord (zijn voorkeur gaat uit naar folkmuziek) maar hij nam de moeite om op een eerlijke en eenvoudige manier haar authenticiteit te beoordelen.

Noisey: Wat zijn de belangrijkste eigenschappen van een accent?
David: Er zitten twee kanten aan het accenten-verhaal. Er is de segmentale kant, die gaat over de klinkers en de medeklinkers, en de niet-segmentale kant: de toon die zich uitstrekt over langere stukken taal. In wezen zijn de intonatie plus toon van de stem en het ritme de twee dingen die het gesproken systeem vormen. En dat systeem vormt weer de basis van elk accent.

Wat zijn de moeilijkheden van zingen met een accent?
Het merendeel van de regionale accenten die je wereldwijd hoort zijn voornamelijk gebaseerd op de klinkers, niet de medeklinkers. Zodra je begint te zingen worden die klinkers verlengd en het resultaat daarvan is dat het lastig wordt om je accent te behouden. Het is moeilijk om te zeggen of een operazanger Engels, Spaans of Italiaans is, omdat de manier waarop de mond wordt geopend en de klinkers worden verlengd ervoor zorgt dat de regionale verschillen verdwijnen.

Maar hoe zit het dan met mensen die geen operazanger zijn? Is het een bewuste keuze om een accent tijdens het zingen door te laten klinken?
Het lijkt erop dat in de tijd van de vroege rock-’n-roll iedereen in Engeland Elvis wilde kopiëren. Het was toen een bewuste keuze om Amerikaans te klinken. Mensen die nog nooit een ‘r’ als klinker hadden gebruikt voegden deze toe aan hun liedjes. Sommigen hebben zich waarschijnlijk ook onbewust laten beïnvloeden. Maar zodra je meer vertrouwd raakt met je eigen zangstijl en de tijd verstrijkt, dan nemen al die andere invloeden geleidelijk af.

Accenten kunnen ook de ademhaling en het ritme veranderen tijdens een nummer, toch?
Ik herinner me een uitspraak van Billy Brag dat het onmogelijk is om een nummer als Track of my Tears met een Londens accent te zingen, omdat de cadensen verkeerd zijn en je de lettergrepen niet zo lang aan kan houden als je zou willen. Dit komt omdat het een bijzonder accent is, en heel kort en schokkerig in vergelijking met het accent van de originele versie. Je moet je accent soms aanpassen aan een bepaald ritme van een liedje.

Is het logisch om vanuit commerciële overwegingen je accent te veranderen?
Zeker, op die manier kun je een stuk herkenbaarder gaan klinken. Neem het Eurovision Songfestival, dat is in dat opzicht best een interessant fenomeen. Hoewel iedereen daar in zijn eigen taal kan zingen, kiest toch bijna iedereen voor Engels. Waarschijnlijk omdat die taal voor veel zangers toch het meest comfortabel is.

Maar het beste voorbeeld is nog de Beatles. Een recente studie wees uit dat de helft van hun nummers met woorden waarin een ‘r’ na een klinker verschijnt, op een typische Amerikaanse manier wordt uitgesproken. Toen de Beatles net begonnen, experimenteerden ze echt met het gebruik van een Amerikaans accent. Na twee jaar zijn ze daarmee gestopt. In de Sgt. Pepper-periode was het aantal keren dat ze een klinker na een ‘r’ plaatsten met vier of vijf procent afgenomen. Ze draaiden het gebruik van een Amerikaans accent terug naar hun eigen Liverpools accent.

Iemand als Mike Skinner klinkt alsof hij in Londen is opgegroeid, terwijl hij in werkelijkheid uit Birmingham komt. Hoe verklaar je dat?
Het hangt allemaal af van hoe sterk je gebonden bent aan waar je vandaan komt. Ik bedoel, bestaat er zoiets als authentiek zijn? Zingen is niet echt natuurlijk, spreken wel; zingen is iets waarbij emoties vergroot worden en je op een andere manier uitdrukking aan jezelf geeft. De authenticiteit zit hem in de keuzes die je maakt. Of je pratende en zingende stem nou wel of niet met elkaar matchen is voor mij geen issue, eerlijk gezegd. Als ik beslis om met een Iers, Schots of Wales accent te zingen; het is allemaal authentiek in die zin dat ik ervoor heb gekozen om dat te doen. Aan de andere kant, als ik de Amerikaanse cultuur fascinerend vind en ik adopteer dat accent, en zelfs zo goed dat het bijna niet van echt is te onderscheiden, dan is dat ook authentiek ten aanzien van dat accent. Het gaat er om met wie je je identificeert en hoe je door anderen gezien wil worden. Ik denk dat een heleboel zangers meer dan één identiteit hebben.

Hoe zit het met Iggy Azalea? Veel mensen hebben een probleem met haar omdat ze Australisch is maar rapt als een Amerikaan.
Rap heeft een duidelijke stijl. Het gebruikt een ritme van de Engelse taal dat heel erg eigen is. Er zijn twee verschillende type ritmes: het stress-type dat gebruikt wordt tijdens gesprekken dat zo gaat: “te-tum-te-tum-te-tum”. En dan is er nog het lettergreep-type, waarbij het ritme van de beat op de lettergrepen gaat: rat-a-tat-tat in plaats van te-tum-te-tum-te-tum. Rappen richt zich meer op het rat-a-tat-ritme en komt oorspronkelijk voort uit de Caribische manier van praten. Iedereen die wil rappen moet dat feit accepteren. Misschien dat ze je respecteren, of je recht in je gezicht uitlachen.

Toen Joss Stone – die in het Engelse Devon is geboren- na een tour in de VS weer terug kwam, klonk ze ineens erg Amerikaans. Was de verandering van haar accent echt haar schuld of nemen mensen gewoon gemakkelijk accenten over?
Oh ja, dat gebeurt de hele tijd; de technische term hiervoor is ‘accommodation’. Het komt er op neer dat de accenten naar elkaar toe bewegen wanneer twee mensen die elkaar leuk vinden met elkaar praten en goed met elkaar kunnen opschieten. Het ene accent zal meer als het andere accent gaan klinken. Omgekeerd geldt ook: als twee mensen met elkaar praten die niet goed met elkaar kunnen opschieten dan zullen hun accenten verder uitelkaar gaan liggen. Als je ergens heengaat waar een dominant accent heerst, dan zal je op geheel natuurlijke wijze dit accent overnemen als je daar goed kan opschieten met de mensen. Sommige mensen passen zich sneller aan dan anderen, soms al binnen een paar dagen.

Het is iets onbewusts?
Ja, de meeste mensen hebben niet in de gaten dat ze het doen.

Dus Iggy Azaela mag niet gezien worden als een accent-misdadiger?
Misschien in potentie wel, maar dan zou ik haar accent nog beter moeten analyseren.