Beoordeel een album gewoon eens lekker wél alleen op de cover

Onlangs heeft At The Gates, een Zweedse metalband, de cover onthuld voor hun nieuwe album At War With Reality. Dit is hun eerste full-length opname in twintig jaar, en het is de opvolger van hun klassieker Slaughter Of The Soul. In een artikel over het artwork schreef een blogger van MetalSucks: “Ik vind het moeilijk om enthousiast te worden van artwork in een tijd waarin de grootste afbeelding die ik ervan te zien krijg degene onderaan dit artikel is, en daarna alleen nog als thumbnail in iTunes op mijn telefoon.”

Ik ben het hiermee oneens, en recht uit het hart wil ik bands vragen dit niet serieus te nemen. Als je het mij vraagt is cover-art, en alle vormen van kunst waarmee muziek omgeven wordt, superbelangrijk. Oké, misschien vind je platenlabel het dom en nutteloos (al vind ik het duizendmaal interessanter als aankondiging dan een lyric-video – mijn god wat haat ik lyric-video’s), maar de artwork zelf is erg belangrijk.

Laten we beginnen met het vaststaande feit dat je met album-art aan je fans vertelt hoe het album verschilt van het vorige. Sommige bands zoals Judas Priest of The Killers vinden het niet erg dat al hun covers op elkaar lijken, omdat ze niet willen veranderen. Niemand zit te wachten op een drastisch anders album van The Killers. Maar bands die van album tot album progressie boeken, kunnen door hun creatieve artwork aan de fans laten weten dat deze verandering onderdeel is van hun stijl. De cover van Costin Chioreanu voor het nieuwe album At The Gates is hiervan een schoolvoorbeeld: zwart en sober en zo verschillend van de twee voorgaande albums die geïllustreerd werden door dikke, oranjegekleurde vlammen en suggestieve covers met bloed. En kijk ook naar Muse. Het artwork van de stadionrockers is drastisch veranderd door de jaren heen. Elke cover spreekt de gevoeligheden van het album aan, van de schaduw op steen van Absolution tot de rafelige neon-regenboogkleurige draadjes van The 2nd Law. De band laat je hiermee weten dat dit album niet op het vorige lijkt.

En in het geval je het afgelopen decennium in coma hebt gelegen, er wordt weer vinyl gekocht en dan vooral door de underground fans. Tuurlijk, het lijkt misschien hipsterbullshit om met deze afgezaagde termen te komen, maar de waarheid is dat vinyl wederom een belangrijk muzikaal medium is geworden. Als je achterlijk of ongeïnspireerd artwork hebt, dan voel je je maar wat lullig op het moment dat het op groot formaat verkocht wordt tijdens je shows. Er zijn drie belangrijke factoren die de gemiddelde consument doet beslissen om een album op vinyl aan te schaffen, vooral wanneer ze de digitale versie al in bezit hebben: a) als de ruis van de plaat iets toevoegt aan de huidige sound van het album; b) als het album zo fucking goed is dat het in alle mogelijke formaten aangeschaft moet worden; c) als het artwork extreem cool is om naar te kijken op groot formaat. Nog een ding om in overweging te nemen: weet je wie van vinyl houden? Dj’s en recensenten. Stuur je album op vinyl naar muziekjournalisten en ze zullen je een extra kans geven voor een fatsoenlijke review, ook al was je laatste album matig. Als je cover-art zwakzinnige onzin is, nemen ze wellicht niet eens de moeite om ernaar te luisteren.

Ten derde, en dit is misschien wel het belangrijkste punt: de beste muzikanten hebben een herkenbare stijl en de vormgeving van covers creëren dat. Meer nog dan t-shirts, posters of bandfoto’s. De cover is de visuele versmelting van het specifieke album met de herkenbaarheid van de artiest. De beste bands hebben dat. Wu-Tang had het. Motorhead had het. Joy Division had het. Godflesh had het. The Clash had het. Celtic Frost had het. En wanneer de fans van vandaag de dag weer eens aan het bitchen zijn over hoe rock ‘n roll dood is en dat er geen grote bands meer zijn, dan hebben ze het nooit over het feit dat bands vroeger lang en hard nadachten over de covers van hun albums, en hoe de covers de nummers vertegenwoordigden. De beste bands projecteren hun afbeeldingen in je hoofd met hun eigen natuurlijke kleurenpalet. En wat de hel, zelfs als je stijl expliciet NO ART is – ik kijk naar jou, FIDLAR – dan is dat nog altijd beter dan half werk. Ik snap dat deze dingen in de loop van de tijd kunnen veranderen, maar het punt is dat je je stijl eigen moet maken als je echt een memorabele band wilt worden, en artwork – en vooral cover-art – is de beste manier om dit te doen.

En tot slot, bands met geniaal artwork streven je voorbij als je je niet met hen kan meten. Echt, als je artwork oninteressant is, zijn er legio muzikanten die misschien niks beter zijn dan jij en je band maar die je toch voorbij streven, enkel omdat zij wel de tijd en moeite hebben genomen om een goede ontwerper in te huren of om photoshop-skills te leren en zo een beeld te creëren dat de kijker wel pakt. Het maakt niet uit als dat beeld alleen te zien is als een klein plaatje in iTunes – als er iets cools aan is, blijven mensen toch wel kijken. Fans zullen het gebruiken als wallpaper op hun laptops en ze zullen posters kopen met die afbeelding erop (voornamelijk als die fans vijftien jaar oud zijn, maar toch). En zelfs als je plaat eerder uitkwam dan die van een andere band, zal iedereen alsnog denken dat het artwork van jou een goedkope imitatie is, omdat jouw albumcover binnen een paar seconden in elkaar geflanst is.