FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Ik sprak met Lydia Lunch, de happy hater pionier van de no wave

En omdat ze op het Grauzone festival staat geven wij gratis kaarten weg.

In 1973 maakte Lydia Lunch haar entree in het door drugs en prostitutie gedomineerde New York. Ze raakte bevriend met een paar ranzige punk-dudes, deed mee aan een paar heerlijke fuck-fests en hing met alle anderen uit de scene rond in oefenhokken, gare clubs en tweederangs galerietjes.

Uiteindelijk transformeerde ze tot frontvrouw van de artnoise-revolutionairen van Teenage Jesus and the Jerks en 8-Eyed Spy. Met haar tegedraadse houding teisterde ze de hele New Yorkse scene en steeg ze boven het imago van welwillend bandsletje uit.

Advertentie

De hele no wave movement was in een oogwenk weer voorbij, maar Lunch is nu, dertig jaar later, nog steeds niet te stoppen. Ze tourt nog bijna constant met haar band Big Sexy Noise, en daarbij heeft ze onlangs weer een nieuw project uit de grond gestampt; RetroVirus. Op 31 januari staat ze met Weasel Walter op het Grauzone festival in de Melkweg om een stripped down-versie van Teenage Jesus te doen. (Voor dit festival geven we trouwens kaarten weg. Lees eerst dit interview, en lees daaronder wat je moet doen om ze te winnen.)

Noisey Amerika dronk een kopje koffie met Lunch en sprak over haar leven in Spanje, haar kookboek The Need To Feed, Teenage Jesus, en over waarom Amerika kut is.

Noisey: Je woont nu een aantal jaar in Spanje. Ga je vaak terug naar de VS?
Vorig jaar heb ik heel vaak heen en weer gereisd, ik deed een tour met RetroVirus en iets met Weasel Walter. En ik werkte aan een scenario in Los Angeles.

Voel je je afgesloten nu je in Barcelona woont?
Haha van wat? Jou? VICE? Williamsburg? Ik voel me nooit afgesloten, iedereen komt naar Barcelona. Ik vind het fijn om tijd alleen door te brengen. Als ik alleen ben kan ik me beter concentreren op mijn schrijfwerk. Dat kan nergens beter dan in Barcelona.

Vind je het fijn om anoniem door het leven te kunnen daar?
Ik kan overal anoniem leven, tenzij ik naakt door de straten ga rennen. Ik ben niet zo bekend als jij denkt, ik ben maar een klein meisje met een grote mond en een goed uithoudingsvermogen.

Advertentie

Hoe is het om terug te komen in Amerika?
Het hele land is vies en kut. Toen ik mijn kookboek schreef ben ik naar ieder stinkhol geweest, het hele land is bezaaid met ranzigheid en fabrieken. Ik heb overal die ranzige lucht ingeademd en heb daar mee leren omgaan, maar in Barcelona is het een stuk beter.

Verbaast het je dat je het tot zo ver geschopt hebt?
Ja natuurlijk. Als je jong bent denk je er niet zo veel over na, maar als je een jaar of dertig bent denk je “ik kan er maar beter het beste van maken.” Ik woon nu acht jaar in Barcelona en ik voel me beter dan ooit. In Barcelona is het eten niet vergiftigd, het water is niet vergiftigd, de lucht is niet vergiftigd, en er is geen stress.

Is dat ook de reden dat je een kookboek hebt geschreven?
Er zijn meerdere redenen. Ten eerste ben ik al mijn hele leven aan het koken voor allerlei bandjes, dus ik weet waar ik mee bezig ben. Ik moet wel gezond koken, want ik heb heel mijn leven alles wat god verboden heeft wel geconsumeerd, dus dat moet ik nu een beetje balanceren. Bovendien is koken heel erg intiem, je raakt iets aan wat iemand anders in zijn mond gaat stoppen. Ik zie het als een soort zwanger maken van de mensen voor wie je kookt, dat is sowieso het hele doel van mijn artistieke leven. Alles wat ik creëer is bedoeld om andere mensen te helpen, om ze te bevrijden van hun vervuilde leven.

Zit er een verschil in eten in Amerika en in Europa?
In Europa is eten iets positiefs en een fijne ervaring, maar hier in Amerika propt iedereen zich maar vol zonder er überhaupt van te genieten. Dat geldt trouwens voor alles in dit land. Toen ik eerst naar New York ging was het al geen fijne stad, maar tegenwoordig is het de grootste vuilnisbak op aarde. Ik heb ruimte en licht nodig, en nu ik hier weer even terug ben begrijp ik ook waarom ik vroeger zoveel haat in me had. Dat heb ik nu nog steeds wel, maar het heeft geen effect meer op mijn persoonlijke leven. Ik ben eigenlijk vrij optimistisch. Zoals Kafka zei: “Er is hoop, maar niet voor ons.” Weasel en ik zijn allebei ‘happy haters’ daarom kan ik het zo goed met hem vinden. Hij haat net zo veel als ik, maar we kunnen er allebei om lachen.

Advertentie

Jij en Weasel lijken sowieso goed met elkaar op te kunnen schieten.
Ik probeer hem over te halen om naar Europa te komen zodat hij hier meer kan spelen en zijn solowerk uit kan brengen. Ik wil hem een beetje oppimpen. Hij moet toch zijn geld verdienen en in Amerika is er geen markt voor de muziek die wij maken. In Europa gaat dat veel beter.

Je hebt in Europa al een paar optredens met hem gedaan als Teenage Jesus-duo, waarom zijn jullie dat gaan doen?
Het was eigenlijk een gek voorstel van Weasel, ik moest keihard lachen, maar dacht toen ‘waarom ook niet?’, we doen het met z’n tweeën dus het is allemaal vrij simpel.

Een paar jaar geleden deed je ook al een reünie met Teenage Jesus.
Dat was omdat Thurston Moore van Sonic Youth vroeg of ik dat wilde doen. De meeste bandleden waren al dood, maar hij zou mee spelen, dus toen dacht ik ‘alright’. Aan de ene kant was het heel leuk, maar het was eigenlijk ook heel kut omdat ik merkte dat we nooit echt culturele invloed hebben gehad. Het meest relevante wat er uit voort kwam was Riot Grrrl, en dat is niet echt mijn ding. Het was ook leuk omdat allerlei gitaristen zoals Stephen O’Mally, Paul Leary, en Glenn Branca naar me toe kwamen en me praktisch als godin beschouwden. Dat was hilarisch.

Ik zag je laatst ook met J.G. Thirlwell, spreek je nog vaak met je vrienden uit de no wave scene?
Ja zeker, met degene die nog leven wel. Connie Burg van MARS was laatst bij een lezing van me, en Thurston Moore natuurlijk, ik vind hem geweldig.

Advertentie

Je meest recente band, RetroVirus, was dat een idee van jezelf?
Ik wilde een optreden doen met Big Sexy Noise voor een vriend van me die een modetentoonstelling had in Los Angeles. Maar het was te moeilijk om alle leden van Big Sexy Noise uit Europa te halen, dus bedacht ik een nieuwe band. Ik belde Bob Bert van Sonic Youth en Algis Kizys van Swans. We wilden eigenlijk Paul Leary op gitaar, maar die kon niet, en toen bood Weasel zich aan.

Hoe zit het met je eigen gitaarspel?
Ik heb twee technieken, dat is alles wat ik nodig heb. Tijdens het spelen van de Teenage Jesus-liedjes kwam ik er achter dat ik een techniek heb die niemand na kan doen, zelfs Weasel niet. Ik weet niet eens precies wat het is, maar ik ben de enige die het juiste geluid krijgt, ik kan het ook niet uitleggen. Daarom moet ook niemand anders nummers van Teenage Jesus spelen, alleen ik en Weasel.

Vind je dat je gitaarsound gestolen is door een band als Sonic Youth?
Nee totaal niet. Sonic Youth klinkt helemaal niet hetzelfde als Teenage Jesus, zij hebben ook een prachtige sound die op niets anders lijkt. Niemand kan de sound van Teenage Jesus jatten omdat het zo verschrikkelijk is dat alleen ik het kan spelen.

Wat luister je eigenlijk als je thuis bent?
Niks. Baba Zula, een moderne band uit Turkije, die zijn wel cool. Verder instrumentale muziek, blues. Ik vind Dax Riggs ook wel goed, en Oxbow.

Wat is het verschil tussen spelen in Amerika en spelen in Europa?
In Europa wordt cultuur echt gesponsord en gewaardeerd. Er zijn heel veel plekken waar je terecht kan en heel veel is gratis. De meeste dingen die ik tegenwoordig doe zijn gebaseerd op tekst, maar ik heb ook een psycho-ambient-project gedaan met visuals, dat is wat makkelijker voor de mensen die geen Engels spreken. Ik kan in Europa heel makkelijk met allerlei andere artiesten spelen en op het podium staan. Ik doe met Weasel een voorstelling die ook vooral op tekst is gebaseerd, en door er visuals aan toe te voegen is het makkelijker te begrijpen voor de Europeanen. In Amerika zou ik dat nooit kunnen doen, er is geen plek voor.

Advertentie

Zou je ooit een autobiografie willen publiceren?
Alles wat ik doe kan in mijn memoires, alles is gebaseerd op wat ik meemaak en een zoektocht naar de kern van de waarheid. Ik wist al op jonge leeftijd dat mijn pijn niet uniek was, maar dat pijn iets universeels is. Daarom ben ik ook nooit een junkie of alcoholist geworden. Iedereen die denkt dat zijn pijn iets unieks is, gaat de afgrond in. Ik heb altijd geweten dat niemand mij echt kon begrijpen, maar dat is omdat ik dat zelf wil. Meen ik dat eigenlijk wel, ben ik sarcastisch, of bedoel ik precies het tegenovergestelde van wat ik zeg? Soms alle drie tegelijk. Probeer het maar te ontcijferen, er zit geen filosofie achter, ook geen dogma.

Je had het er net over dat Amerika vies en besmet is, en je hebt een kookboek geschreven, maar toch rook je?
Ik begon pas met roken na mijn dertigste. Ik vind het heerlijk om te roken. I love it.

Maar vind je dan niet…
Natuurlijk! Ben ik gek!? Het is vies, maar ik vind het heerlijk. Denis Leary. No Cure For Cancer. Het interessante aan nicotine is dat het de enige drug is die je zowel up als down kan laten voelen. Daarom is het zo verraderlijk. Roken is heerlijk, ik ben gezonder dan ooit. Ik kan beter vechten, beter neuken, en beter performen dan iedere kleinzerige, zielige sukkel die dit nu leest.

Zoals gezegd: we geven dus kaarten weg. En we maken het extreem makkelijk voor je. Stuur een mailtje naar met daarin je naam. Dan hoor je iets later deze week of je gewonnen hebt.

ALS JE MEER MUZIEK IN JE LEVEN WIL VOLG DAN NOISEY OP FACEBOOK EN TWITTER.