We spraken John Coffey een minuut na hun allerlaatste optreden op Zwarte Cross

foto's door Annelies de Muijnk

De meeste muziekinterviews vinden plaats op persdagen in hotels. Bands doen dan vijftien interviews op een dag en vertellen vijftien keer hetzelfde verhaal dat ze van te voren hebben bedacht. Dat is zonde en dus besloten we John Coffey tijdens hun afscheidstournee op te wachten op een zwak moment: net na hun optreden op de Zwarte Cross. Zwetend en vol adrenaline schuiven zanger David en gitarist Christoffer aan.

Noisey: Wat gaat er door jullie heen?
Christoffer: Euforie. Ik heb gisteren een feestje gehad en was de hele dag een beetje gaar. Dan is het fucking lekker om een show te doen. Eindelijk weer bewegen en zweten.

Balen jullie ervan dat het optreden voorbij is, of overheerst de voldoening?
David: Het is warm vandaag en ik was een beetje moe. Dan is een uur lang genoeg.
Christoffer: We spelen het liefst drie kwartier
David: Ik denk dat we nooit sets van drie uur zullen spelen, zoals Bruce Springsteen. Dan moet je je inhouden en zo zijn wij niet. Drie kwartier is perfect. Dan kun je alles eruit flikkeren.

Vandaag duurde het optreden dus een kwartier te lang?
Christoffer: We hebben inmiddels buikjes gekregen, hè. Maar serieus, sommige sets mogen van mij eeuwig duren.

Heb je een makkelijk publiek op Zwarte Cross?
David: Ja, de mensen hier hebben echt zin in een feestje.
Christoffer: Tijdens de soundcheck staan ze al mee te zingen. Dat is echt te gek.

Jullie hebben ongeveer 600 shows gespeeld. Op welke plek komt deze?
David: Top honderd. Wel ergens achterin. We hebben al te vaak geroepen: dit was onze vetste show ooit. Voor mij persoonlijk komt deze op plek 68.

Is dat hoger dan vorig jaar?
David: Nou, die was epic. Alleen, de tent was niet geaard. Elke keer als ik iets van staal vastpakte kreeg ik een schok. Alfred dook met zijn gitaar het publiek in en stond volledig onder stroom. Ik heb nog nooit iemand zo in doodsangst gezien.
Christoffer: Dat was echt naar. Maar ook fucking vet.

Als je staat te spelen, zie je dan een massa of allemaal individuen?
Christoffer: Je kunt wel mensen onderscheiden.

Zaten er vandaag bezoekers tussen die jullie extra energie gaven?
Christoffer: Er was een jongen die al jaren komt. Weken van te voren zit hij kranten tot snippers te verknippen. Hij stopt ze in vuilniszakken en brengt ze mee naar de show. Dat is ons eigen gratis confettikanon. Zo cool. Die gast komt uit Brabant en dan is hij helemaal hier. Ik zou denken, dat verveelt een keer, maar elke keer staat hij weer mee te zingen. Als ik hem zie, geeft dat iets extra’s.

Heb je het ook andersom, dat een bezoeker juist de sfeer breekt, omdat hij staat te whatsappen of zo?
David: Ik heb wel eens een telefoon uit iemands handen gevist. Maar als je bij onze shows vooraan staat is het lastig om te appen.

Vinden jullie het irritant dat ik hier ben?
Christoffer: Nee, helemaal niet.
David: Vierhonderd shows geleden misschien wel. Je went aan dit soort dingen. Het is niet dat we ons nog even moeten afzonderen om met elkaar de show te evalueren.

Wat zouden jullie doen als ik hier niet was?
David: Ik moet rijden, maar meestal sta ik op het podium al bier te drinken en dan ga ik daarmee door.

Jullie moeten meteen door naar Duitsland, toch?
Christoffer: Morgen pas. Dan zitten we zes uur in de bus naar het Deichbrand Festival, ten noorden van Bremen. De dag erna moeten we acht uur rijden naar Tsjechië en maandag rijden we in twaalf uur terug.

Als je in zo’n volle tent staat, denk je dan niet: waarom stoppen we eigenlijk?
David: Natuurlijk. Het steekt wel eens. Soms vraag ik me af wat er zou gebeuren als we een nieuwe plaat zouden maken. Wat overheerst is dat het mooi is geweest. Mijn vrienden zien vooral de topshows. Paradiso, Lowlands. Die snappen niet dat we stoppen. Negen van de tien keer zitten we voor een show tien uur in de bus. Dat is ook vet hoor, maar die binnenkant van de bus heb je wel een keer gezien. Er is meer in het leven dan muziek, gek genoeg.

Jullie nummer No House For Thee gaat over vluchtelingen en je noemde Geert Wilders tijdens het optreden zojuist een vuile tyfuspopulist. Heb je het idee dat die statements iets opleveren?
David: Ja. In media werd van elke vluchteling een verkrachter gemaakt. Wij wilden een tegengeluid geven. Voor de clip van No House For Thee hebben we met vluchtelingen gesproken. Gasten van onze leeftijd. Eentje was cameraman, een ander had net als wij een bandje. Ik kan me er heel boos over maken dat iemand als Geert Wilders over die mensen praat alsof het allemaal boeven en criminelen zijn. Ik denk en hoop dat onze boodschap is aangekomen.

Zitten jullie altijd honderd procent in de show, of denk je ook wel eens: ik had de planten nog water moeten geven?
David: Zeker. Dan zing ik wel eens een verkeerde tekst. In deze maanden spelen we drie, vier keer per week. Hoe graag ik zou willen zeggen dat elke show het grootste feest ter wereld is, soms moet je harder je best doen. Maar sleur is er nooit gekomen. Dat zijn we voor.

Wat is er vandaag door je hoofd geschoten?
Christoffer: Ik had een vrij gefocuste show. Ik was alleen maar blij dat ik niet meer brak was.
David: Ik dacht: verdorie, ik moet rijden. Het zou lekker zijn om even twee biertjes weg te tikken. Onze labelbaas rijdt met ons mee. Die stond naast het podium. Zal ik hem vragen of hij wil rijden? Nee, dat moet ik niet doen. Of toch? Die discussie had ik met mezelf.

Terwijl je aan het zingen was?
David: Ja. De teksten ken ik inmiddels wel.

Wat gaan jullie nu doen?
Christoffer: ik ga over het veld struinen en een biertje drinken.
David: Ik ga een appeltje zoeken en een rondje lopen. En toch nog even… ik weet niet of ik dit moet zeggen.

Doe maar wel.
David: Ik heb een app op mijn telefoon geïnstalleerd.
Christoffer: Oh, dit is zo kut. Hij zat de hele tijd in de bus te lullen over zo’n Pokémon.
David: Rattata.

Heb je al veel punten?
David: Ik zit in level 5, maar ik ben net begonnen. Het is niet zo’n heel bijzonder spelletje. Ik denk niet dat ik het lang blijf doen.

Voor schrijver Klaas was dit zijn allereerste Zwarte Cross. De drie dagen dat hij er was, was eigenlijk te veel voor wat hij aankon.

Check ook festivals.vice.com voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.