Wat is de deal met al die blije futuristische adhd-popmuziek? (ؕؔʘ̥̥̥̥ ه ؔؕʘ̥̥̥̥)?

Dit liedje van QT hierboven bevat zo ongeveer de meeste pop die ooit in een liedje heeft gepast. De track houdt zich netjes aan alle regels waar popmuziek zich nu eenmaal aan dient te houden, en is vervolgens door de stroop gaan rollen en daarna nog even besprenkeld met bladgoud en babytranen. Het is een subgenre in de popmuziek dat zichzelf steeds vaker in de kijker speelt, en veel mensen vinden het fantastisch, en veel mensen vinden het afgrijselijk.

Popmuziek heeft in de afgelopen maanden een paar belangrijke stappen in de richting van de toekomst gezet, wacht… dit slaat helemaal nergens op. Er is altijd al blije futuristische adhd-popmuziek geweest. Maar het lijkt nu alsof er eindelijk toestemming is verleend om pop te laten ✿floreren✿. Alsof veel mensen (en als gevolg daarvan veel media) (en als gevolg daarvan nog veel meer mensen) er eindelijk klaar voor zijn om pop de toekomst te gunnen waar het stiekem al jarenlang naar snakt.

Onderstaand liedje van Hannah Diamond bijvoorbeeld is op het moment van schrijven al bijna 200.000 keer geluisterd, wat behoorlijk veel is voor iets wat klinkt alsof een genetisch gemanipuleerd suikerklontje een jaren-90-popliedje parodieert:

Er is een heel circus aan artiesten dat deze ultrapopgolf berijdt: zie ook Kitty, Kero Kero Bonito en de heren achter eerdergenoemde QT: A.G. Cook en SOPHIE. De muziek van al deze guys klinkt als de toekomst, maar eigenlijk ook als het verleden. Het is hartstikke dom maar ook hartstikke slim. Het is vrolijk en zoet, maar er loert ook iets duisters achter, iets met scherpe, cynische klauwen en een nieuwsgierige roze tong.

Maar zo nieuw is het allemaal dus niet. Ik klink nu misschien als een opa, maar… [pakt er een stoel bij en gaat zitten] [er weerklinkt een orkest van knakkende botten] …dit soort doordachte sprankelpop vol vervormde stemmen, roestige vorkheftrucks en knappende zeepbellen was er altijd al wel. Alleen heeft het nooit echt de aandacht gekregen waar het recht op had. Vooruitstrevende popliedjes waren voorheen altijd de albumtracks die nooit dat album hebben weten te ontvluchten, de snel vergeten bloghitjes, de b-kantjes.

Waarom krijgt deze blije, futuristische adhd-pop dan nu wel opeens deze aandacht?

Mogelijke reden 1: Popartiesten zijn voor het eerst een beetje `'-.,_,.-cool-.,_,.-'`
Waarschijnlijk heeft het sowieso iets met het imago van deze artiesten te maken. Hannah Diamond, die meid van hierboven, heeft de normcore-fashion-trend-look-vibe helemaal down:

En SOPHIE is in z'n songteksten en artwork de belichaming van de creatiefste krochten van Tumblr:

Omdat deze artiesten dus gewoon wel `'-.,_,.-cool-.,_,.-'` zijn, vinden mensen het nu denk ik oké voor zichzelf om mierzoete popmuziek openlijk leuk te vinden. Weinig mensen willen graag horen dat Hilary Duff een van de meest vooruitstrevende ritmebeslissingen uit de geschiedenis van de popmuziek op haar naam heeft staan. Weinig mensen willen erkennen dat het in je hersenpan toelaten van een Girls Aloud-groove hetzelfde effect op je kan hebben als een flinke pink mdma. Iets in de mens wil daar niet aan, want bah hoor, die artiesten horen thuis in de KiDs ToP 20 en daar kijkt je nichtje Noa altijd naar en zij heeft een superlelijke Pocahontas-rugzak en vaak een vieze plakkerige mond.

Mogelijke reden 2: Deze gekke hyperpop is zo schizofreen dat je geen tijd hebt om na te denken over hoe ongelukkig je eigenlijk bent
Door de huidige staat van de wereld is er misschien een groeiende behoefte aan muziek die je geen enkele kans geeft om je aandacht tijdens beluistering te kunnen schenken aan het bestaan van drama's als godsdienstoorlogen, bierfietsen en natuurrampen.

Mogelijke reden 3: De popmuziek in de hitlijsten is tegenwoordig zo verrassend als een bord pasta met pasta eroverheen
Wat er ook mee te maken kan hebben is dat de topveertigpop van tegenwoordig meestal niet veel spannender is dan de Wikipedia-pagina over Almere. Vind ik dan hè. Vroeger sloop er nog weleens iets belachelijks als Britney Spears' Toxic doorheen, maar momenteel betekent succesvolle popmuziek: een getalenteerde vrouwenbil beweegt heen en weer op een 22 jaar oude beat van Sir-Mix-a-Lot. Leuk liedje alsnog wel hoor, maar niet bepaald ambitieus. Misschien dat er door dit soort creatieve halfslachtigheid meer mensen zijn die nu zoiets hebben van: bedien mijn behoefte aan fantasierijke popmuziek op alle wenken die het heeft.

MAAR GOED, IN ELK GEVAL, HET IS EEN UITSTEKENDE ONTWIKKELING DIT! SO POP IT! <(￣︶￣)>