Waarom sommige mensen écht niet kunnen dansen

Dit is Bob de slak. Bob kan, zoals je ziet, niet dansen. Hier hoeft hij zich niet voor te schamen want hij kan geen geluiden horen, dus ook geen muziek. De taal van de dans is hem vreemd, en hierdoor zijn Bobs zondagochtenden stukken overzichtelijker dan die van – bijvoorbeeld – de jonge Nederlandse mens.

Dans speelt in mensenlevens namelijk

wel

een belangrijke rol. Niet heel vreemd, want het grootste gedeelte van de mensheid is – in tegenstelling tot Bob – niet doof, en reageert op geluiden en muziek. Toch is het best raar wat je in de club, op een bruiloft of naakt voor de spiegel uitspookt, als je er even bij stilstaat (hihi). Waarom dansen mensen in godsnaam?

Als je een heleboel wetenschappelijke praat over hersenreactiviteit en cortexen vereenvoudigt, kun je de redenen waarom we dansen op muziek terugbrengen tot

drie simpele verklaringen

:

1) Muziek komt voort uit ritmische bewegingen

De kans dat ‘muziek’ ooit is ontstaan omdat iemand heel neurotisch met zijn pen aan het klikken was is zeer waarschijnlijk.

2) De lichaamsdelen die je gebruikt om intensief te bewegen zijn nauw verbonden met gedeeltes in je hersenen die het lichaam belonen

Dit is precies de reden waarom mensen in een blinde waas van enthousiasme op Facebook en Instagram delen hoe ver ze hebben hardgelopen. Hun geluksroes overstemt het vermogen om logisch na te denken.

3) Daarnaast worden we ook gelukkig van het kijken naar mensen die bewegen

Dit is de reden waarom voetbalstadions niet leeg zijn en

So You Think You Can Dance

nog steeds op televisie is.

We dansen als mensen dus simpelweg om gelukkiger te worden. Toch kan het zien van de dansbewegingen van anderen je ook ongelukkig maken, of bijvoorbeeld op je lachspieren werken.

Onderzoekers van de Canadese McGill-universiteit hebben

dit nu

onderzocht aan de hand van het zeldzame verschijnsel

beat deafness.

Tot voor kort werd gedacht dat mensen met beat deafness geen impulsen (geluid) konden vertalen naar beweging (dans). Volgens de McGill-onderzoekers ligt het iets ingewikkelder dan dat. Deze kronkel in de vertaalslag van binnenkomend geluid naar uitgaande beweging komt voort uit een onvermogen om de geluiden die ze horen te synchroniseren.

Bij de deelnemers die mee wilden werken aan het onderzoek, moest eerst worden vastgesteld of ze geen motorisch gebrek hadden. Ze moesten, in afwezigheid van geluid, een tijd lang een constant ritme aanhouden. Hiervoor slaagden alle 34 deelnemers – waarvan twee beat deaf waren – met vlag en wimpel. De deelnemers waren dus geen totale debielen, en dat lijkt me wel zo prettig tijdens het bedrijven van wetenschap.

Pas toen alle deelnemers moesten synchroniseren met een beat die van tempo veranderde ging het mis. De meeste deelnemers pasten zich binnen een paar beats aan aan het nieuwe ritme, maar de twee deelnemers met beat deafness ragden steevast door in hun eigen fantasieritme, totdat ze er de brui aan gaven. Ze konden zich niet of nauwelijks aanpassen.

Deze kronkels in het brein van de deelnemers met beat deafness zijn juist belangrijk. Ze helpen de onderzoekers met het blootleggen van fundamentele hersenfuncties die nodig zijn om het gehoororgaan goed te laten samenwerken met de hersendelen die verantwoordelijk zijn voor het aansturen van beweging. Het liefst bewegingen die er ook nog leuk uitzien, dit werkt aanstekelijk en maakt de danser en toeschouwers gelukkiger totdat heel de wereld veranderd in een grote musical!!!!!!!! Het leuke aan het onderzoek is dat we nu weten waarom sommigen zelfs op de Macarena uit de maat dansen. Het belangrijke is dat het een puzzelstukje is in het verklaren van individueel gedrag ten opzichte van anderen in dezelfde omstandigheden. Tot nu toe is beat deafness pas bij een handjevol mensen vastgesteld, en er is nog een heleboel onderzoek nodig om er echt iets zinnigs over te zeggen. Tot die tijd kun je zonder schaamte naar twerkles, de shmoney dance doen onder de douche, of je slak alsnog leren dansen.