Anne Broekman begon, geïnspireerd door Joni Mitchell, als een meisje met een gitaar. Superlief. En ook mooi. Maar twee jaar geleden sloot Anne deze periode glansrijk af met een rijk album vol beats en een volledige band achter zich, Minus the Tiger. Dat debuut bracht ze lof en een volle speellijst waar onder meer optredens in Canada en Rusland opvielen. In april verschijnt een nieuw, spannend en sfeervol album. Vandaag primeuren we de eerste clip voor het nummer Water. En leren we MTT, zoals ze vanaf dit album heten, wat beter kennen. Years From Now komt op 1 april uit op het eigen label Fishermann Records, en op 22 april verschijnt het ook in Canada, waar ze in mei naartoe gaan voor een tour van twee weken. Op 27 maart is de releaseshow in EKKO, samen met Aestrid en Krampfhaft.Noisey: Ha Anne, ik heb jullie album al even geluisterd en het viel me op hoe vet het is geworden. Het klinkt erg ‘nu’. Waren jullie op zoek naar een modern geluid?
Anne: We werken veel met sfeer, dat is voor mij belangrijk. Ik zoek dat ook in de muziek die ik luister, en de films die ik kijk, het is interessant om daar over na te denken en dat te voelen. Inmiddels staat de periode dat ik nog alleen met gitaar speelde, heel ver van me af. Wat we nu doen, staat veel dichter bij mezelf. Ik ben groot liefhebber van griezel- en horrorfilms. Dat vervreemdende, duistere heeft ook iets geruststellends. Het duistere is niet per se negatief. Er zit vaak ook iets troostends in.Wat troost jou daarin dan?
Het erkennen dat er ook een andere kant is. Toen we met de eerste plaat bezig waren, leek er een soort hype rond lieve, vrolijke muziekjes. Al die singer-songwriters met hun jazzy pop en Feist-achtige liedjes, zo lief schattig, vrolijk. Maar er is veel meer in het leven. De duistere kant is net zo belangrijk als de lichte kant. Die kant probeer ik in de muziek te verwerken.Je zei het net zelf al, je begon als een meisje met een gitaar. Hoe kijk je zelf naar de ontwikkeling die je vanuit dat punt hebt gemaakt?
Ik begon bij Joni Mitchell en ontdekte daarna dingen als Radiohead en Portishead. Ook Kate Bush is altijd een grote invloed geweest. Hoe zij een eigen wereld creëert, is gewoon erg goed. En ook de productie vind ik echt heel tof. Bij de vorige plaat hebben we veel naar Yeasayer geluisterd. En nu zijn we nog wat verder en obscuurder gaan luisteren. Dat hoor je zeker terug.Vrouwen zijn de laatste tijd lekker bezig, zeker als het gaat om spannende, elektronische muziek. Karin Dreijer van The Knife, Julia Holter, CVRCHES. Voel je je verwant met hen?
De namen die je noemt, verschillen, behalve dat het elektronisch is, ontzettend van elkaar. Er zijn inderdaad veel vrouwen die interessante muziek maken. Maar ik merk wel dat als je als vrouw elektronische muziek maakt, je gelijk wordt vergeleken met alle vrouwen die elektronische muziek maken. Dat wordt niet bewust gedaan, zo werkt het gewoon. Uiteindelijk zijn de meeste muziekjournalisten nog steeds man, en die denken vanuit hun eigen, mannelijke referentiekaders. Dan wordt er weer een kast opengetrokken vol vergelijkingsmateriaal. Praktisch elke vrouwelijke artiest wordt vergeleken met Björk! Dan hebben ze dus vaak geen idee waar ze naar hebben geluisterd. Ik denk dat het komt dat mensen die nuances nog niet echt kunnen plaatsen. En daarom wordt je als vrouw nog altijd alleen maar met vrouwen vergeleken. Onzin natuurlijk. Ik luister net zo graag naar The Knife als naar TV on the Radio.
Advertentie
Anne: We werken veel met sfeer, dat is voor mij belangrijk. Ik zoek dat ook in de muziek die ik luister, en de films die ik kijk, het is interessant om daar over na te denken en dat te voelen. Inmiddels staat de periode dat ik nog alleen met gitaar speelde, heel ver van me af. Wat we nu doen, staat veel dichter bij mezelf. Ik ben groot liefhebber van griezel- en horrorfilms. Dat vervreemdende, duistere heeft ook iets geruststellends. Het duistere is niet per se negatief. Er zit vaak ook iets troostends in.Wat troost jou daarin dan?
Het erkennen dat er ook een andere kant is. Toen we met de eerste plaat bezig waren, leek er een soort hype rond lieve, vrolijke muziekjes. Al die singer-songwriters met hun jazzy pop en Feist-achtige liedjes, zo lief schattig, vrolijk. Maar er is veel meer in het leven. De duistere kant is net zo belangrijk als de lichte kant. Die kant probeer ik in de muziek te verwerken.Je zei het net zelf al, je begon als een meisje met een gitaar. Hoe kijk je zelf naar de ontwikkeling die je vanuit dat punt hebt gemaakt?
Ik begon bij Joni Mitchell en ontdekte daarna dingen als Radiohead en Portishead. Ook Kate Bush is altijd een grote invloed geweest. Hoe zij een eigen wereld creëert, is gewoon erg goed. En ook de productie vind ik echt heel tof. Bij de vorige plaat hebben we veel naar Yeasayer geluisterd. En nu zijn we nog wat verder en obscuurder gaan luisteren. Dat hoor je zeker terug.Vrouwen zijn de laatste tijd lekker bezig, zeker als het gaat om spannende, elektronische muziek. Karin Dreijer van The Knife, Julia Holter, CVRCHES. Voel je je verwant met hen?
De namen die je noemt, verschillen, behalve dat het elektronisch is, ontzettend van elkaar. Er zijn inderdaad veel vrouwen die interessante muziek maken. Maar ik merk wel dat als je als vrouw elektronische muziek maakt, je gelijk wordt vergeleken met alle vrouwen die elektronische muziek maken. Dat wordt niet bewust gedaan, zo werkt het gewoon. Uiteindelijk zijn de meeste muziekjournalisten nog steeds man, en die denken vanuit hun eigen, mannelijke referentiekaders. Dan wordt er weer een kast opengetrokken vol vergelijkingsmateriaal. Praktisch elke vrouwelijke artiest wordt vergeleken met Björk! Dan hebben ze dus vaak geen idee waar ze naar hebben geluisterd. Ik denk dat het komt dat mensen die nuances nog niet echt kunnen plaatsen. En daarom wordt je als vrouw nog altijd alleen maar met vrouwen vergeleken. Onzin natuurlijk. Ik luister net zo graag naar The Knife als naar TV on the Radio.