Vic Crezée vindt het prima als jij in tangaslip door de stad wilt rollerbladen

Vic Crezée was als 11-jarige jongen kind aan huis bij de Amsterdamse platenzaak Fat Beats. Zijn bovengemiddelde interesse in hiphop en het mixen van platen leverde hem al snel de bijnaam Inmiddels is hij resident bij Bassline en Woo Riddim en heeft hij met zijn eigen avond Vic Crezée is White Boy Wasted succes in zowel binnen- als buitenland. Aanstaande zaterdag staat de eerste Woo Riddim van 2014 gepland, een event waar Vic samen met goede vriend en collega-dj Cinnaman de hele avond back 2 back in de Amsterdamse club Ludwig zal draaien. Maar Vic is ook op een andere manier een aparte verschijning. We spraken met hem daarover en over zijn strijdlust als dj.

Noisey: Ha Vic! Je uitstraling, je manier van platendraaien. Eigenlijk ben je best een excentriek type.
Vic Crezée: Ik hou van die shit. Excentriciteit betekent voor mij dat je jezelf bent en dat doet waar je achter staat. Als jij in een tangaslip en een glimmend bomberjack door de stad wilt rollerbladen, dan moet je dat doen. Ik vind het belangrijk dat je mensen behandelt op de manier waarop jij behandeld wilt worden. Mensen hebben snel zoiets van: hij ziet er raar uit. Whatever man, maak een praatje met diegene. Laat mensen lekker hun gang gaan.

Vind je dat ook belangrijk in het uitgaansleven?
Ja man, zeker. Tijdens het uitgaan vind je rare dingen minder snel raar. Ik kan een gek pakkie aantrekken dat ik overdag nooit naar de Albert Heijn aan zou trekken. Het is tof dat mensen ’s nachts een totaal ander persoon kunnen zijn. Bij een feest als bij Now&Wow staan er dansers waarvan je niet weet of het een dude of een chick is, dat vind ik sick. Ik houd van de mix van mensen die je tegenkomt. Grenzen zijn er niet, of minder. Je raakt misschien in gesprek met iemand waar je normaal nooit mee zou praten, dat is dope.

Maar tegenwoordig zie je dat een stuk minder. Mensen doffen zich steeds minder op voor het uitgaan.
Het zit er bij mensen ingebakken dat je niet al te gek moet doen. Ze zijn al snel bang dat ze raar worden aangekeken. Tuurlijk, iedereen heeft z’n onzekerheden, ik ook, maar als jij dat kan doen wat je graag wilt doen, dan is het voor jezelf zoveel leuker. Vroeger waren er nog veel verschillende groepen die zich van anderen onderscheiden. Denk aan de punkers. Eind jaren negentig is de massa een stuk burgerlijker geworden, maar ik heb echt geen idee waar dat aan ligt.

Je hebt je voor een optreden weleens als vrouw verkleed.
Klopt, dat was tijdens Manifesto. Ik kwam op het idee dat mijn vriendin me zou opmaken, zij is make-up artiest. Uiteindelijk werd het meer dan dat alleen. Ik wilde eruit zien als een gevaarlijke bitch, een sexy soort drag. Mijn vrienden waren verbaasd me zo te zien en je wilt niet weten hoeveel sjans ik met de dames had. Ik had het ook echt naar m’n zin die avond.

Waarom besloot je je überhaupt als vrouw te verkleden?
Precies om de reden die ik net vertelde: dat je dat moet doen waar je zin in hebt. Ik had zoiets van: laat me gewoon een keer iets anders doen. Manifesto is een feest waar sowieso iedereen verkleed is, dus daar is het wel normaal dat je er raar uitziet. Het is niet mijn ding om overdag make-up op te doen, maar aan de andere kant zou het toch heel sick zijn als ik nu dit interview met jou zou doen als travo. Puur om die normaliteit te doorbreken. Ik vind dat ik zelf ook vaker dingen moet doen die niet volgens het boekje gaan.

Ook je platenkeuze is opvallend te noemen. Je switcht met gemak van underground hiphop naar house.
Ik vind het saai om te doen wat andere gasten doen. Vroeger draaide op de feesten waar ik stond, iedereen volgens een bepaalde norm. Een bepaalde playlist die altijd langskwam. Dj SP stapte een keer op me af terwijl ik backstage Lil’ Wayne aan het luisteren was, en vroeg me: ”Waarom draai je die shit gewoon niet? Je vindt het zelf zo sick.” Hij heeft me laten inzien dat ik moest draaien wat ík wilde draaien. Toen heb ik die hele shit geswitcht.

Zaterdag staat de eerste Woo Riddim van 2014 gepland. Wat zijn je verwachtingen?
Gezelligheid en vooral veel zweet. Het is altijd fucking warm in Ludwig. Dat is aan de ene kant natuurlijk heel geil en leuk, maar aan de andere kant ook erg benauwend. Maar ik ben blij dat Woo Riddim doorgaat en dat het in de Ludwig is.

Je avond samen met Cinnaman bestaat eigenlijk altijd uit dezelfde line-up; jij en Cinnaman. En toch is het een credible feest. Waar zit hem dat volgens jou in?
Cinnaman en ik komen uit twee hele andere stromingen, hij is meer van de house en ik meer van de hiphop. Op de één of andere manier was die shit een hele goede combinatie. Achter de draaitafels zijn we constant aan het sparren. We dagen elkaar uit met tracks die de ander nog niet kent. Zo inspireren we elkaar en voorkomen we dat twee dj’s worden die alleen maar tracks draaien die iedereen al kent.

Je hebt jezelf geschoold tot een ware hiphopconnaisseur. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
Ik stop veel tijd in het zoeken naar platen. Als ik een week niet heb gezocht naar nieuwe tracks, heb ik voor mijn gevoel veel gemist. Ik vind het tof om mensen te verrassen met platen die niemand kent. Dat zelfs dj’s naar me toe komen van “Yo welke plaat is dit?”. Maar daar gaat wel veel tijd in zitten. Tegenwoordig kunnen mensen heel makkelijk zien welke plaat jij op dat moment aan het draaien bent. Ik klik expres een andere track aan zodat ze de verkeerde zien.

Ben je gierig voor je shit?
Ja man, tuurlijk. Dat is hiphop. Afrika Bambaataa kraste vroeger de labels van zijn platen af. Alleen hij had die plaat en wist van wie die plaat was. Dat is die strijdlust in hiphop. Je moet je werk goed doen, wil je jezelf onderscheiden van de rest. Je moet je concurrenten voor zijn.

Aanstaande zaterdag 15 maart is Woo Riddim in Ludwig, Amsterdam.

Volg Noisey voor de rest van je leven via Facebook en Twitter .