Hij heeft de zonnebril al verpest, en nu laten ze Bono ook nog iTunes verneuken

Vroegâh, in 2004, hookte U2 en Apple voor het eerst met elkaar op. De toen al grijs wordende rockband stortte zich op het promoten van de iPod met een serie advertenties, limited-edition designs en wat product placement. Ondertussen is het 2014 en is er een boel veranderd in termen van technologie en muziek. De iPod is weggevaagd door de iPhone, 100% van de singleverkoop is online en Apple heeft besloten dat horloges meer moeten kunnen dan de tijd vertellen. In de dominante popmuziek heeft er tegelijkertijd een shift plaatsgevonden van kerels in bands, naar hiphop, jonge vrouwen en EDM.

Het is om die reden dan ook vrij vreemd om een band als U2, die extreem vloekt met wat Apple wil uitstralen, in 2014 een nieuw Apple-product te zien lanceren. Tien jaar geleden had je nog kunnen denken dat U2 de iPod cool maakte. Nu zijn de rollen compleet omgedraaid en heeft U2 Apple nodig voor wat street cred.

Het nieuwe partnership hield niet alleen in dat we Bono, Edge en de twee anderen zagen optreden tijdens de iPhone 6 lancering, maar ook dat ze hun nieuwe album Songs of Innocence gratis uitbrachten via iTunes. Het was vooral de opdringerigheid waarmee dat gebeurde waardoor mensen flipten. Apple flikkerde zonder te vragen dat hele kutalbum in je muziekfolder. Een moderne vorm van marteling; dit is dan ook precies het soort muziek dat eindeloos gepompt wordt in Guantanamo Bay. Fuck alle schandalen op Wikileaks. Wat er écht toe doet is dat de mensheid wordt geïnformeerd over privacyinbraak die je direct raakt. Bijvoorbeeld wanneer er wordt gekut met je perfect georganiseerde iTunes-folder. Iedereen met een Macbook en iTunes snapt hoe klote het gaat zijn wanneer mensen dit weekend tijdens afterparties door je lijst gaan scrollen en daar U2 tussen Timbaland en Venetian Snares zien staan. Verbeeld je de schaamte in die zal volgen. Niemand, maar dan ook niemand zou dit ooit mee hoeven maken.

Het is moeilijk te bevatten wat Apple precies opschiet met dit hele gebeuren. Na hun grootste productlancering in jaren, zetten ze zichzelf nu voor lul met een of andere lame promotiestunt voor een gaar album. Voor een bedrijf dat zich altijd op de toekomst heeft gericht, lijkt het wat dommig om op deze manier terug te grijpen naar het verleden. Vergelijk het met Samsungs albumrelease-app met Jay Z. Een véél succesvollere deal en ook nog eens hipper en meer passend bij het merk. U2 inschakelen voor een mijlpaal als deze lijkt de plank volledig mis te slaan. En dat nog wel voor een event waarbij mensen als Kanye en Dr. Dre aanwezig waren. Rihanna’s album zit er ook aan te komen; hadden ze niet met haar management kunnen babbelen?

Aan de andere kant is dit voor U2 een fucking topdeal. Hun vorige album was het minst verkopende album ooit. Zonder de deal met Apple had deze waarschijnlijk niet veel beter gescoord. In plaats daarvan heeft deze kutplaat nu 500 miljoen iTunes-gebruikers van over de hele globe bereikt. “U2 have always wanted our music to reach as many people as possible, the clue is in our name,” zei Bono. Dat is ze gelukt, maar ze hebben nog geen cent verdiend aan de plaat. Het album ligt in oktober pas bij de wat oude mensen ‘platenzaken’ noemen. Maar dat is niet de insteek van deze actie, albumverkoop is namelijk al lang niet meer waar het geld zit. Kaartverkoop voor concerten is waar de centen liggen, en dat is precies waar U2 op mikt. U2 weet dondersgoed dat er een hele hoop mensen een pesthekel hebben aan U2. Waarschijnlijk gaat daar geen drastische verandering in komen, maar de kans om een handje vol mensen van middelbare leeftijd – het soort dat concertkaartjes koopt – over de streep te trekken, weegt veel zwaarder dan de mogelijkheid dat er een heleboel mensen furieus worden. Maar goed, het zou naïef zijn om waardigheid te verwachten van Bono.

Het meest verontrustende aspect aan al deze ontwikkeling is wat het betekent voor de toekomst van populaire muziek. Het internettijdperk zou smaken moeten verdifferentiëren, keuzes vergroten en kennis democratiseren. Als artiesten de mogelijkheid hebben hun muziek thuis te maken (vaak op Apple-producten), zelf up te loaden en op eigen benen groot te worden, is dit hele U2-ding dan geen stap terug in plaats van vooruit? Natuurlijk blijven er altijd mensen bestaan die actief op zoek zijn naar nieuwe muziek, maar er zijn er veel meer die dat niet doen. Wordt het opdwingen van muziek een actieve trend in muziekmarketing? En als dat zo is, wat levert dat dan op? Een wereld voor oude blanke mannen.