The Opposites liggen in coma (en dat is best wel kut)

Beeld via Facebook The Opposites

Het is inmiddels zo klaar als een klontje: The Opposites is niet meer. Nee, ze hebben het nooit officieel aangekondigd, maar Big2 en Wimpie Brown hebben al eeuwen geen gezamenlijke show meer gedaan, hun laatste plaat is al dik drie jaar oud en ze schijnen ook niet aan nieuwe The Opposites-tracks te werken. Nee, ze zijn bezig met andere projecten zoals Big2 met Mario Kartel. Zelf zei Twan onlangs nog "dat The Opposites een neverending story is." Dat zal best, maar dan wel eentje die op het moment vuistdiep in een coma ligt.

Weet je wat dat is? Kut. Laat me je vertellen waarom.

Het is tijd dat The Opposites weer eens laten zien hoe het moet, een professionele hiphop-show geven. Juist nu. Want wat zijn de grote Nederlandse rapacts van het moment? De #OpgezwolleTotNu-tour van Rico en Sticks, of die alsmaar voortdurende zegetocht van Typhoon? Supersympathiek, maar ook wel een beetje knuffelrap voor ouwe lullen. En ik wil niet haten op de Ronnie Flex-generatie en de frisse golf van piepjonge rappers die dit land overspoelt, maar die willen stuk voor stuk elke show al op energieniveau elf beginnen. En als je op elf begint, waar kun je dan nog naartoe? Hun sterkste wapen voor de turn-up is heel hard '1, 2, 3!' roepen voordat de drop komt. En dat het liefst twintig keer in een show. Wat zeg ik? Vijftig keer. En de 37e keer werkt dat niet zo goed als de eerste, waardoor de meeste shows eindigen als seks waar het orgasme uitblijft. Het blijft seks, maar je blijft achter met een naar gevoel.

The Opposites hebben juist laten zien dat je in zo'n hiphop-show een spanningsboog ter grootte van de Arc de Triomf kunt hebben. Dan weer een wall of death in een trance-break, dan weer een gigantische circle pit, dan even een rustmomentje om er twee keer zo hard overheen te klappen. En met het vaste slotnummer/gabberanthem Thunder alles tegelijk, terwijl de twee crowdsurfend door het publiek gaan. Het liefst duikt Willem zelfs met een achterwaartse salto het podium af om midden in de zaal op de handen van een uitzinnige menigte te gaan staan. Ronnie of Lil' Kleine wel eens een crowdsurfje zien proberen? Die vallen binnen vijf seconden op de grond.

FeestDJRuud ging met Twan en Willem het land door ten tijde van de Op Volle Toeren-show in 2009, en vertelde al eens hoe de twee backstage non-stop deathmetalfilmpjes zaten te bestuderen. Hoe doe je dat eigenlijk, kids tot bloedens toe opjutten? En hoe vertaal je dat naar rap? The Opposites hebben daar bijzonder wijze lessen uit getrokken, en daarmee hebben ze de turn-up geprofessionaliseerd.

Eigenlijk zouden alle jonge rappers bij wijze van scholing verplicht naar tien shows van The Opposites moeten kijken. Maar ja, dan moeten ze wel eerst weer uit die diepe slaap ontwaken.

The Opposites begonnen wellicht in de rapgame als vijftienjarige snotjochies, maar waren al snel niet anders dan bloedserieus te nemen. Kijk maar eens naar de gigantische sloot hits die ze aaneen hebben geregen: Dom, Lomp & Famous, Broodje Bakpao, Licht Uit, Sukkel Voor De Liefde, Slapeloze Nachten, Hey DJ en Thunder. Ze hebben een hitratio waar zelfs Marco Borsato rode wangen van krijgt, en daarmee bracht The Opposites hiphop naar de mainstream. En dan niet alleen naar de clubs, maar ook naar de roomblanke Nederlandse radio. Het lukte ze nog beter dan De Jeugd van Tegenwoordig (zeker de laatste singles), beter dan Typhoon en zelfs beter dan Ali B.

Dat kwam doordat ze alle genres in de blender gooiden: Willem pakte de gabber en trance die hij als jochie pompte in mini-dorpje Noordeind, maar ook zijn liefde voor het levenslied. Twan nam zowel West Coast gangstarap als jaren tachtig synthpop mee. En in hun succes-slipstream namen ze een hele sloot aan rappers mee. Op het album Slapeloze Nachten stonden features van Adje, Hef en Hydroboyz. Best hard.

Het stomste is: met dat laatste album waren ze net op de top van hun kunnen. Geen plaat had zoveel hits als Slapeloze Nachten, geen tour was zo goed als die laatste. Ze kregen de Alpha-tent van Lowlands met gemak op de knieën, braken het hoofdpodium van Pinkpop af en wonnen in 2014 zelfs de Popprijs. Twan en Willem voelden zich als twee jochies die een compleet pretpark voor zichzelf hadden, zeiden ze. Natuurlijk ga je dan op zoek naar het uiterste. Elke show werd beter, elk interview was er een met hilarische een-tweetjes en lompe je moeder-grappen.

En toen hield het opeens op. Na september 2014 deden ze nog maar een gezamenlijke show (Dutch Valley 2015?!), verder is het al tijden oorverdovend stil. Op zich siert het Twan en Willem dat ze niet zijn gaan cashen, maar in het kader van het Groots Neerlands Popcanon hoort The Opposites toch minstens een keer de HMH of Ziggo Dome te doen, een grote tour of tenminste een waardig afscheid. Dat verdient een act van dit statuur.

Niet dat ze stil zitten. Vooral Big2 niet. Natuurlijk was die Straight Outta Control-EP van vorig jaar ontzettend hard. Ook hetzelfde geldt voor de Mario Kartel-plaat van Twan met de Amersfoortse kliek van SpaceKees, Yung Felix en Tellem.

Maar wat is er gebeurd met The Opposites? Was de Popprijs een doodsteek? Kregen ze onderling mot om het laatste broodje bapao in de koelkast? Zijn ze uitgethunderd? Slapeloze nachten door een gezamenlijke writersblock? Zit Willem nog te diep in de luiers? We hebben zoveel vragen. For the sake of Nederhop, Twan en Willem, doorbreek de stilte en laat ons nog eens zien hoe het moet. Hopelijk was de gezamenlijke seksvakantie alvast een goed begin.