FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

The Boys Are Back In Town

Daryll-Ann is ouder, grijzer en in vrede terug als de band die volgens elke bebrilde connaisseur de beste band was die Nederland ooit kende.

Er is een scenario waarin de twee veertigers tegenover me medelijden oproepen. Anne Soldaat wordt voortdurend ‘de beste gitarist van Nederland genoemd’ en Jelle Paulusma was de stem van de band waarover vrijwel elke bebrilde connaisseur je zal vertellen dat het de beste band was die Nederland ooit kende. Toch merkten ze daar, toen het er echt om ging en die status kon worden omgezet in geld en vrouwen, vrij weinig van. De zalen waren, zeker op het einde, niet meer uitverkocht en de albums, hoe fel bejubeld ook, verkochten steeds minder. Uiteindelijk ging de band die toch vijftien jaar lang samen door de niet bepaald grazige weiden van de Nederlandse muziek trok, met ruzie uit elkaar. In de jaren na de breuk groeide de mythe Daryll-Ann steeds verder. Van een band voor een steeds kleinere groep liefhebbers, werden ze een band waarvoor een Facebookgroep werd opgericht met als smekend onderwerp een reünie. Met het verschijnen van een prachtige, complete box, kwam ook die reünie. Deze maand zijn de try-outs, volgende maand volgt een clubtour. Wij spraken met Anne Soldaat en Jelle Paulusma, de twee kernleden, om jou te overtuigen dat ze dan er dan wel uitzien als je vroegere leraar geschiedenis, maar dat ze vooral nog steeds de beste band zijn die Nederland heeft gekend.

Advertentie

Hoe was het om te merken dat sinds jullie zijn gestopt de status van Daryll-Ann bijna mythische proporties aannam?
Anne: Dat was eigenlijk wel leuk. Er had ook een radiostilte in kunnen treden. Mensen vinden het nu ook echt leuk dat we weer gaan spelen. We zijn in ieder geval niet vergeten.

Jelle: Bij de laatste plaat uit 2004 merkten we al wel dat er minder cd’s werden verkocht. Er zat altijd wel een stijgende lijn in, maar dat werd toen minder. Veel bands die in ons voorprogramma speelden, gingen harder dan wij. Je wordt beoordeeld door de mensen die er verstand van hebben, maar het was moeilijker om ook een groot publiek te bereiken. Wij zaten altijd tussen harde indie en popmuziek in. Een schimmig, niet goed te categoriseren gebied.

Anne: We werden inderdaad vaak voorbijgestreefd, maar dat interesseerde ons ook helemaal niet. We wilden gewoon muziek maken, compromisloos. Dan moet je ook niet gek opkijken, als niemand het verder hoort. We waren een critics darling. Ik had het laatst nog met Tim Knol over Big Star, dat is ook zo’n band. Te moeilijk of te vaag voor het grote publiek, maar erg populair onder muzikanten en critici.

In 2004 was het, voor de buitenwacht, vrij opeens voorbij. Was dat een bevrijding of het begin van een zwart gat?
Jelle: Dat was enerzijds een bevrijding. Maar al snel merk je dat er ook wat mist. E dan niet zozeer de jongens, maar meer het idee van in een band zitten. Dat het soms wel heel lekker kan zijn dat je kan vertrouwen op een groep waar je deel van uitmaakt. In een band ondervangt iedereen bepaalde taken, hartstikke prettig. Toen ik solo verder ging, moest ik opeens alles zelf doen.

Advertentie

Anne: Tijdens Daryll-Ann had niemand een ander project. Nu speel ik met jongens die er nog drie, vier bands naast hebben. Het is allemaal meer projectmatig geworden, zakelijker. Daardoor heb je nooit meer echt de kans om een uniek geluid te ontwikkelen. Je blijft toch een groep individuen die bij elkaar staan en waar iedereen een eigen bijdrage levert, dat is niet te vergelijken met een band met wie je tien, vijftien jaar eens per week samen bent.

Als je dan moet kiezen welk nummer voor jullie persoonlijk het beste laat horen wat voor band Daryll-Ann was als hoogtepunt van die samenwerking, welk nummer kies je dan?
Jelle: Zelf vind ik Seaborne West, ons debuut wel een echte, archetypische plaat.

Anne: Dat zie ik niet zo. Daarna vind ik alles beter kloppen. Op Seaborne West staan mooie liedjes, en wordt er mooi gespeeld, maar het is ook best klinisch. Ik zou twee nummers van Weeps kiezen

Jelle: Als je Weeps er tussenuit trekt, is het verloop van ons als band wel veel logischer. Dat album is toch een beetje een vreemde eend in de bijt. Niet dat het me niet heel na is, maar ik merk dat ik een beetje in de war raak van deze vraag. Ik kom er niet echt uit.

Anne: Als je een band begint, ga je op zoek naar een eigen geluid. Dat groeit heel langzaam, op ons debuut hoor je nog geen eigen geluid. Er is wel gitaar en meerstemmige zang, maar dat is met de jaren naar iets unieks gegroeid. En dat bedenk je niet, dat gaat organisch gegroeid.

Advertentie

Jelle: Daarom hou ik heel erg van bandjes bandjes. Zo’n band als The Arctic Monkeys bestaat uit gasten die vanaf hun 16e bij elkaar zij. Daar heb ik een zwak voor, je hoort de ontwikkeling.

Jelle heeft toendertijd het album Trailer Tales praktisch alleen gemaakt, is dat dan gelijk het album waar jij het minste mee hebt, Anne?
Anne: Tuurlijk, dat was toen heel raar. Ik was min of meer al weg.

Jelle: We hebben veertien jaar bestaan en als je nu op die bewuste periode terugkijkt, besef ik pas hoe onbelangrijk dat was. Ik vond het op dat moment in ieder geval hoog tijd om iets anders te gaan doen.

Zijn er toen mensen gekwetst? Waardoor het moeilijker was weer bij elkaar te komen?
Jelle: Ongetwijfeld, maar daar ben je op dat moment echt niet mee bezig. Dan gaat het puur om hoe je het zelf beleefd. Dat besluit leek misschien heel plotseling, maar het idee speelde natuurlijk al veel langer. Dat was al vanaf Trailer Tales. Nu ik erop terugkijk, met die box in handen, denk ik wel: “jezus, man. Waar maakten we ons druk om.” Het had voor ons allebei best slecht kunnen aflopen. Dat is gelukkig niet gebeurt. We hebben allebei doorzettingsvermogen en karakter getoond.

Hoe lang duurde het dat je elkaar weer de hand kon schudden
Jelle: Er heeft nooit echt een gesprek over die breuk plaatsgevonden. Je komt elkaar nog wel eens tegen, maar dan heb je het er gewoon niet over. Nu heeft dat ook geen zin meer. Dat had in die drie jaar daarna moeten gebeuren. Nu is dat gewoon veel te lang geleden.

Advertentie

Gaan jullie nu ook aan nieuw materiaal werken?
Jelle: Daar heb ik nog niet echt over nagedacht. Laten we eerst maar eens de dingen doen die er nu staan. Ik heb zelf ook een plaat af, die komt hierna uit. Maar ik sta er wel welwillend tegenover.

Anne: Ik sta er hetzelfde in, maar laten we eerst maar eens spelen.

Het hoogtepunt in jullie geschiedenis moet 1995 zijn geweest, toen jullie voor 50.000 gulden een album voor het Engelse label Hut konden opnemen. Jullie gingen de Nederlandse dEUS worden, dacht men. Dat gebeurde niet. Wat ging er mis?
Jelle: We werden getekend in Engeland als investering op de lange termijn. Laat die jongens maar beetje uitrazen, was het idee. Maar zoals het vaak gaat, raakte de zak geld om talenten te ontwikkelen steeds leger en dan wordt je er gewoon uitgeknikkerd. Jammer. Dat het dEUS wel lukte kwam ook omdat ze een harde indieband waren, een heel duidelijke categorie. Wij riepen altijd dat we klassieke popmuziek maakten.

Anne: In dat opzicht waren we te vaag, te moeilijk. Niet om ons groot houden, of alles te bagatelliseren, maar we zaten toen niet in zak in as. We waren misschien ook wel te ambitieloos. We deden lekker ons ding in de oefenruimte, en werden niet gestoord door carrière-technische overwegingen of dwingende managers. Misschien was dat ons noodlot, maar het was ook heel fijn. Er zijn ook mensen die succes krijgen en vervolgens vastzitten in een formule. Het blijven lachen ook al doe je tien keer hetzelfde. Tja, wat heb je dan liever?

Advertentie

Kan je eigenlijk te oud zijn om in een bandje te zitten?
Jelle: Als wij nu spelen, zal het publiek waarschijnlijk met ons zijn meegegroeid. Veel kale, oude mannen en dikke, oude vrouwen. Ik voel me zelf overigens helemaal niet veel ouder dan indertijd.

Anne: Maar we zijn het wel.

Jelle: De jonge generatie spreekt me tegenwoordig inderdaad aan met u. Dat heb jij toch ook? Dat er zo’n gast met z’n Bieberlok voor je staat en je met meneer aanspreekt. Ik snap het wel, maar ik zie de wereld vanuit mezelf. En Ik zie mezelf niet ouder dan paar jaar geleden.

Houden jullie de nieuwe muziek in de gaten? Voelen jullie Kanye?
Jelle: Kanye West is eigenlijk ook een oude zak. Hem voel ik hartstikke. Wat hij doet is zo waanzinnig knap. Het is net of je naar de Beach Boys zit te luisteren, het is totaal over de top, maar waarom ook niet? Hij probeert het wiel opnieuw uit te vinden, ik kan dat overambitieuze wel waarderen.

Anne: Ik ken die hele plaat niet, al heb ik de clip op die motor met die chick van hem wel gezien. Het nummer is superkut, maar de clip is zo over de top, zo surrealistisch, dat het wel weer gaaf is. Je zag ook een beetje die tieten, dat was wel gaaf. Al met al geef ik die clip een dikke voldoende. Ik heb soms wel het gevoel alsof ik in een indianenreservaat sta, met die indiepop, die westcoastpop. We staan er steeds meer buiten. Als ik jonger was, had ik graag nog eens willen werken aan een crossover.

Jelle: Er is tegenwoordig geen duidelijk stijl meer. Ja, die eeuwige eurohouse. Maar dat is er al zo lang. Het is wel erg veel herkauwen van smakeloze shit. Om nog wat te ontdekken, moet je steeds meer moeite doen, ondanks internet. 3FM is een grote puinzooi. Vroeger luisterde je op woensdagmiddag tussen twee en vier naar Wilde Wereld en tussen tien en twaalf naar Stoffer en Bentz. Ik was heel blij dat ik in dat beperkte wereldje leefde waarin alles werd aangereikt. Nu moet je op zoek in een aanbod waar geen einde aan komt.

Daryll-Ann speelt dus weer, al zijn al aardig wat concerten uitverkocht. Check hun site voor het tourschema, en die box-set van ze.

VOLG NOISEY OP FACEBOOK EN TWITTER.