FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Deze twee uitkeringstrekkers bedonderden de muziekindustrie voor 100.000 dollar

Het Schotse duo Silibil N’ Brains verzon dat ze uit Californië kwamen en vrienden waren met D12.

Silibil N’ Brains zou het grootste rapduo sinds Outkast worden. Twee kids uit Californië die konden spitten met een angsty nu-metal flow. Denk aan The Offspring meets Busted – de middelvingers in erectiestand, smerige slaapkamers en broeken met van die zakken aan de zijkant. Na een tour rond de wereld werden ze tijdens een show in Londen door Sony gespot en tekenden ze een contract van 75.000 dollar en kregen ze alle studiotijd van de wereld. Ze werden prioriteit voor het label, wat zoiets betekent als: het debuutalbum van deze band moet en zal op nummer 1 in de charts terechtkomen.

Advertentie

Het enige probleem was dat Silibil N’ Brains niet de band was die ze beweerden te zijn. Billy Boyd en Gavin Bain waren nog nooit aan de Amerikaanse westkust geweest. Het waren gewoon twee gastjes uit het Schotse stadje Dundee, met een uitkering, schulden en een ongetemde vastberadenheid om de hypocrisie van de muziekindustrie bloot te leggen.

Die rancune kwam ergens vandaan; eerder waren de twee na een lange dag reizen bij een labelauditie in Londen uitgelachen en bestempeld als ‘de rappende Proclaimers’. Bij thuiskomst zochten ze op de kaart naar een minuscuul plaatsje ergens in Californië en besloten ze de wereld te laten geloven dat ze daar vandaan kwamen, en elkaar ontmoet hadden tijdens een rapbattle in San Francisco. Daarna verzonnen ze hun hele biografie bij elkaar, kochten kleren, werkten aan een geloofwaardig accent en doopten zichzelf tot Silibil N’Brains. Twee jaar lang oefenden ze op hun leugens en perfectioneerden ze hun tongval. Sony vertroetelde de jongens, nam ze mee naar een feestje van Madonna en gaf ze VIP-kaarten voor belangrijke awardshows. Hoe extremer ze hun give-a-fuck karakters neerzetten, hoe meer geld het label investeerde in twee gastjes die eigenlijk gewoon de muziekindustrie bedrogen.

Het is best bizar en knap dat ze het spel zo lang wisten vol te houden. Vanaf het moment dat ze wakker werden, moesten ze een rol spelen. Naar hun manager, vrienden en zelfs de mensen met wie ze aan het daten waren. Een van de kleine leugentjes in de grote poel van bedrog was dat ze vroeger vrienden waren met D12. Toen ze werden gevraagd om in Brixton in het voorprogramma van de groep te spelen, dachten ze dat dat wel het einde van Silibil N’ Brains zou betekenen. Ze moesten wel op D12 afstappen om ze te omhelzen en te vragen hoe het met ze ging. Gelukkig was D12 te beleefd om er iets van te zeggen en speelden ze het spel gewoon mee.

Advertentie

Uiteindelijk hebben drugs, drank en de leugens de jongens genekt. Het kwam zelfs zo ver dat ze niet meer met elkaar spraken, depressief en paranoïde werden, en Billy uiteindelijk in de auto stapte en terugreed naar Dundee. Einde verhaal.

Na elkaar tien jaar nauwelijks te hebben gezien kwam Silibil N’Brains terug; in de vorm van de vorig jaar uitgekomen documentaire The Great Hip Hop Hoax, waarin het bizarre verhaal van de jongens wordt verteld.

Noisey: Jullie werden tijdens een auditie van Polydor ‘de rappende Proclaimers’ genoemd. Hoe vonden jullie dat?
Gavin: We waren ervan overtuigd dat we indruk zouden maken tijdens die auditie in Londen, we zouden ze bij de strot grijpen. Ik denk dat we tijdens de terugreis precies drie woorden tegen elkaar hebben gezegd. We geloofden heilig in ons talent en dat waar we twee jaar keihard aan gewerkt hadden, maar ze gaven ons niet eens de kans om te laten zien wat we konden. Toen ze hoorden dat we uit Schotland kwamen, reageerden ze met hard gelach. Daarna mochten we oprotten.
Billy: We waren naïef genoeg om te denken dat je enkel met talent en skills ver kunt komen. De reis naar huis was een ware nachtmerrie. Na die auditie hebben we elkaar zelfs een tijdje genegeerd. Wiens idee was het om het echte leven stop te zetten en te veranderen in twee rappers uit Californië?
Billy: Dat is een beetje vanzelf zo gegaan, als gevolg van hoe we ons toentertijd voelde. We konden twee dingen doen: alles opgeven of iets totaal geks doen.
Gavin: De hiphop waar we toen veel naar luisterden kwam uit Amerika. We zongen al vrij overtuigend met een Amerikaans accent, en besloten op een gegeven moment om ook in dat accent te gaan praten. We realiseerden ons dat je niet met een Amerikaans accent kunt gaan rappen en dan in een gesprek weer klinkt als twee gasten uit Schotland. Mensen zouden dat niet geloofwaardig vinden. Daardoor kwamen we op een moment dat het alles of niets zou worden. Was je verbaasd over hoe snel de industrie haar armen opensperde voor jullie?
Billy: We wisten dat we het talent hadden. We wisten dat als we eenmaal de kans zouden krijgen om voor een publiek op te treden, we echt konden laten zien hoe goed we zijn. Maar we waren niet voorbereid op reacties als ‘Oh wauw, dit is echt goed want het komt uit Amerika’. Die opmerkingen hebben er wel voor gezorgd dat we toen zijn doorgegaan met onze nepact. We wilden laten zien hoe fucked up de hele industrie is.

Advertentie

Je bent getekend door Jonathan Shalit, die ook N-Dubz, Jamelia en Charlotte Church tekende. Is hij een goeie kerel?
Gavin: Hij is een lul. Hij is geen coole dude, en is dat waarschijnlijk nog nooit in zijn hele leven geweest. Maar hij was wel een goeie manager. Hij vocht voor ons en heeft Sony best verneukt vanwege ons. Maar de grootste lul is het hoofd van Sony BMG, die graag met de Einde-van-een-Carrière-knop speelde. Met hem hadden we ons laatste gesprek, waarbij hij een hele show opvoerde. Hij noemde ons ‘niet overtuigend’, terwijl wij het waren die de hele industrie zaten op te lichten.

Billy: Dat moet pijnlijk voor hem zijn geweest. Wij waren de jackass-gastjes die de industrie te kakken zetten. We filmden alles – van opnamesessies tot aan de feestjes waar we voor werden uitgenodigd – en het materiaal zetten we dan op onze site. Dat is nu de normaalste zaak van de wereld, maar toen was dat niet zo, wij kwamen er zelf mee. Ons werd juist verteld: ‘Dit is niet hoe het eraan toe gaat in de industrie, zo ga je niet met elkaar om.’ Maar we bouwden zo onze eigen fanbase op. Ik ben wel benieuwd hoe ze nu denken over Silibil N’Brains. ik denk wel dat Sony niet blij was met de film, ze zullen echt wel bang zijn geweest.

Hoe stressvol was het voor jullie om dit allemaal vol te houden?
Billy: Toen we naar Londen gingen hadden we schulden en een uitkering, en opeens stond er 75.000 pond op onze rekening. We hebben een fantastische tijd gehad als Silibil N’Brains, maar het was ook heel stressvol om constant een rol te moeten spelen. Op een gegeven moment word je er paranoïde van. We hadden constant het idee dat iemand ons zou betrappen – totdat we ons realiseerden dat niemand een reden zou hebben om ons verhaal in twijfel te trekken.

Gavin: Toen het geld op de rekening stond, dachten we: fuck it, laten we gaan knallen. Elke nacht gingen we op pad en een beetje met iedereen lullen. We raakten er helemaal aan verslaafd. We wilden overkomen als leuke, toffe gasten om mee te hangen. Maar we waren fucking 21 jaar, we hadden geen idee wie we eigenlijk echt waren en we raakten verslaafd aan die twee jongens uit Californië die veel toffer waren dan wij. Het plan was om in de muziekindustrie te infiltreren en daarna met de waarheid op tafel te komen. Maar dat gebeurde niet. Na zes maanden succesvol een rol te hebben gespeeld, vergeet je langzaam wie je zelf bent. Ik zag een foto van mijn ouders en dacht: ik ben hun zoon niet meer. We werkten zo hard aan het neerzetten van onze personages, dat we er verslaafd aan raakten.

Check voor het volledige verhaal van deze twee knakkers de documentaire. Ga hiervoor naar Google en zoek op The Great Hip Hop Hoax, dan moet het wel goed komen.