“Ik wil niet zomaar mijn ziel verkopen”

Op Rotterdam Beats 2013 gaf Sevdaliza haar allereerste optreden. Oké, voor die tijd liet ze al van zich horen als Nederlandstalige MC, maar die periode ligt ver achter haar en is eigenlijk ook niet meer zo relevant. Want op het Noisey-podium van Rotterdam Beats bracht ze iets totaal nieuws: Engelstalige duistere, sensuele muziek. Sinds dat optreden is het bizar snel gegaan, en dat terwijl ze vorig jaar slechts drie video’s uitbracht. Die drie releases werden wel stuk voor stuk opgepikt door belangrijke internationale blogs, van Complex tot aan The Fader en Factmag. Inmiddels is er nu ook haar eerste ep: The Suspended Kid, met Mucky (NoizBoiz, nieuwe Mr. Polska) als producer.

Haar videoclips ogen als high-end producties, maar – vertelt ze wanneer ik haar spreek in een theebarretje in het centrum van haar woonplaats Rotterdam – het is een misverstand dat er een groot team of een budget- en marketingplan achter zit. “Omdat alles er zo gestileerd uitziet, denken mensen dat al snel. Ik werk met twee vaste partners, Atlynn Vrolijk en Lisette Donkersloot, en een klein budget. Het is dankzij een enorme drive die we allemaal hebben dat het er zo uitziet.” Een interview.

NOISEY: Direct bij je eerste single werd je opgepikt door internationale blogs en raakte je al snel in contact met internationale labels. Toch is er nog altijd geen deal. Ben je nog in gesprek?
SEVDALIZIA: Ik ben nog altijd in onderhandeling, al minstens een half jaar. Ik heb zo veel labels gesproken, maar het blijkt ontzettend moeilijk om in deze tijd een rendabele deal te krijgen. De kans is heel groot dat mijn debuut-EP nog in eigen beheer uitkomt.

Wat houd je tegen om te tekenen?
Ik wil niet zomaar mijn ziel verkopen. Ik heb zo veel moeite, tijd en geld in mijn muziek geïnvesteerd, dat gooi ik niet zomaar weg allemaal.

Wat verwacht je van een label?
Dat ze mij steunen in mijn artistieke visie, dat ze hun kanalen opengooien en dat ze mijn volgende project financieel kunnen ondersteunen. Tot nu toe heb ik alles zelf gedaan. Ik ben ervan overtuigd dat we met dit team nog veel meer kunnen en dat het vanzelf bij de juiste mensen terechtkomt. Dus met dat deel zit het wel goed.

Op Twitter en Facebook meng je je eigenlijk nooit in discussies. Vorige week maakte je een uitzondering: je sprak je uit over de werkwijze van de nationale radiostations, naar aanleiding van het 3VOOR12-stuk over de afwezigheid van hiphop op 3FM. Waarom?
Ik vind het belangrijk om de discussie open te breken over hoe traditioneel radiozenders nog denken. Het artikel op 3VOOR12 ging specifiek over hiphop op nationale radio, maar ik denk dat het breder is te trekken. Het komt neer op een traditionele denkwijze binnen de muziekindustrie die wil bepalen wat we luisteren, in plaats van andersom, dat ze kijken naar wat wíj luisteren. Ook bij labels merk je hoe traag het nog gaat. Zo’n marketingcampagne bijvoorbeeld, ik kan zoiets in een week in elkaar draaien, waarom duurt het bij een label dan een halfjaar? Is dat omdat je echt een halfjaar nodig hebt, of is dat omdat je te maken hebt met een log apparaat dat alles vertraagt? Je ziet wel een shift, maar het gaat langzaam.

Wat is volgens jou het ideale plaatje dan?
Ik vind het wel tof dat we als artiest steeds meer zelf moeten doen, dus echt moeten gaan ondernemen. Dat is niet altijd even makkelijk, het vergt veel van je, maar het zelf beheren van je eigen muziek geeft ook een veilig gevoel. Uiteindelijk weet je zelf het beste hoe je het moet presenteren.

Op je vijfde ben je vanuit Iran naar Nederland gekomen. Om welke reden zijn jullie hier naartoe gevlucht?
Om politieke redenen.

Hoe waren je eerste jaren in Nederland?
De eerste negen maanden hebben we in asielzoekerscentrum gezeten, eerst in Groningen en daarna in Zeeland. Ik draag geen levendige, zware herinneringen met me mee. Ik voel ook niet dat ik gevlucht ben, ik was daar denk ik te klein voor. Mijn ouders zijn gevlucht, ik ging mee.

Daarna verhuisden we naar Hardinxveld-Giessendam, een heel christelijk dorp. We waren het eerste allochtone gezin daar, ik was het eerste kindje met een andere huidskleur. Ik kon mijn weg er wel vinden, maar ik voelde me toch anders. Totdat ik naar de grote stad ging – daar was iedereen anders, en daarom toch weer hetzelfde.

Heb je je vaderland al eens bezocht?
Zeker, ik heb al een paar keer familie bezocht. Het is er heel tof. Natuurlijk gebeuren er onethische dingen in Iran, maar het is niet zo verschrikkelijk als de westerse wereld soms doet overkomen. Mijn familie heeft een leven kunnen vormen binnen de beperkingen. Het is er superrelaxt. Maar als ik daar ben geweest, ben ik ook wel weer ready om terug naar Nederland te gaan. Als ik daar ben, zie ik veel familie en zijn we heel hecht, maar ik hou er ook van om alleen te zijn.

Komt dat denk je omdat je gewend bent weinig familie om je heen te hebben?
Ja, misschien wel. Ik ben best een rustig mens, en veel alleen thuis. Het voordeel is dat ik me als artiest op deze manier heb kunnen ontwikkelen. Ik zat veel thuis, alleen, en kon nadenken over dingen. Of schrijven. Echt dingen maken, nummers schrijven, maar ook nadenken over wie ik ben en wat ik zou willen doen. Denk je wel eens: wat als jullie wel in Iran waren gebleven?
Dat zou heel anders zijn geweest. Soms ben ik me weer bewust van mijn privileges en dat ik iets heb gevonden wat ik heel tof vind en ook kan, daarom wil ik het ook optimaal doen. Misschien is dat wel de reden dat ik soms als een robot te werk ga.

Je bent ook professioneel basketballer geweest, heb je dat ook te danken aan je robotkwaliteiten?
Ik heb van mijn elfde tot mijn tweeëntwintigste gebasketbald, waarvan vier jaar op professioneel niveau. Er zijn zoveel momenten waarop je denkt: ik kan niet meer, ik ga dood. Als je moe bent maar een deadline moet halen, of in de sportschool. Topsport leert je dat er ook genoeg grenzen zijn waar je wél overheen kunt zonder kapot te gaan. Muziek is in die zin ook topsport. Ik eet gezond, slaap voldoende en sport veel. Ik voel me daar het lekkerst bij en kan daardoor heel efficiënt te werk gaan. Ik voel me het beste bij een gedisciplineerd leven. Ik kan best genieten van vakantie en zo, maar onbezonnen met mijn lichaam omgaan, ik weet niet, ik voel me daar niet goed bij.

Je bent nog nooit van het padje afgegaan?
Nee, nooit.

Op vrijdag 16 oktober geeft Sevdaliza tijdens Amsterdam Dance Event een showcase in de Melkweg. Noisey host deze avond en we geven kaarten weg. Stuur je gegevens naar contenstnl@vice.com, donderdag maken we de winnaars bekend.