Robin Thicke is zwaar de lul

Stel je voor dat je op dit moment Robin Thicke bent: de familie van een van de meest geliefde songwriters ter wereld klaagt je aan voor het schamele bedrag van 7,3 miljoen dollar omdat het nummer, dat alle hitlijsten verkrachtte, iets te veel weg zou hebben van Marvin Gays discohit Got to Give It Up uit 1977. Ondertussen zit je midden in een scheiding van de vrouw waarmee je negen jaar samen bent geweest en waarmee je samen een vierjarig zoontje hebt, en het album dat je naar haar vernoemd hebt verkocht in de UK in de eerste week het duizelingwekkende aantal van 530 exemplaren. Je carrière, die niet echt van de grond afkwam tot 2013, was eigenlijk al over voordat-ie ooit begonnen was. Als deze clusterbom van omstandigheden bij iemand anders was gebeurd, dan hadden we diegene een luisterend oor geboden en een Snickers voor hem of haar gekocht. Maar dit gebeurt bij Robin Thicke, dus we vinden het eigenlijk wel goed zo. Want hij is een klootzak en hij verdient het allemaal – toch?

Tot op zekere hoogte is het heel erg vermakelijk om de ondergang mee te maken van de man die betrapt werd op het grijpen in de kont van een fan. Maar als we kijken naar zijn carrière, dan zijn de misdaden waar Robin Thicke schuldig aan is niet begonnen of geëindigd met Robin Thicke zelf. En als we kijken naar de context van het huidige muzieklandschap, heeft hij niet eens iets heel schandaligs gedaan. Zijn belangrijkste fouten – een smaakvolle vorm van plagiaat en schaamteloze vrouwenhaat – zijn de twee steunpilaren waar het overgrote deel van popmuziek op gebouwd is. Een groot deel van de nummers uit de Billboard 100 bestaat uit nummers die directe samples bevatten of ‘ontzettend hetzelfde klinken’ als andere nummers: Sam Smiths Stay With Me lijkt bijvoorbeeld enorm op Won’t Back Down van Tom Petty, Uptown Funk heeft veel van zijn succes te danken de discografie van The Time, en Kelly Clarkson haar Heartbeat Song is nagenoeg The Middle van Jimmy Eat World. Ook Fetty Wap, Meghan Trainor en Chris Brown staan allemaal boven in de hitlijsten, en ieder van hen geeft je minimaal tien redenen om na te denken over genderongelijkheid. Op de een of andere manier is Robin Thicke het zwarte schaap geworden als het gaat om copyright, en is hij tegelijkertijd het gezicht van seksisme geworden. Zijn leven kan er op dit moment niet veel slechter uitzien – behalve dan doordat dit binnenkort waarschijnlijk wel zo is.

Lees hieronder verder

Thicke heeft in zijn carrière maar één grote hit gehad, en juist die single krijgt nu een grote klap te verwerken (het is een van de grootste schadeclaims ooit in een muziekcopyright-rechtszaak). Hij gaat dus een groot deel van alles wat hij tot nu toe heeft verdient verliezen. Volgens Celebrity Net Worth is Robin Thicke vijftien miljoen dollar waard. Ook al houdt hij dan nog een schamele 7,7 miljoen dollar over (voor zijn scheiding), de familie van Gaye pakt dan wel bijna 50% van al zijn verdiensten. Daarbovenop komt ook nog eens dat ze willen dat Blurred Lines verbannen wordt uit al zijn optredens, alle digitale verkoop stoppen en ze willen zelfs dat alle fysieke exemplaren worden ingenomen. Als al deze voorstellen er doorheen komen dan gaat het lastig voor Thicke worden om ooit nog eens bij een groot label of tourbedrijf te komen. Als de familie Gaye zijn zin krijgt, gaat Robin Thicke’s carrière rechtstreeks het riool in zonder dat er ooit nog een kans komt er weer uit te krabbelen. Zoals we laatst al lieten zien kan de familie Gaye zelfs het hele genre r&b wegvagen, mochten ze dat willen. Wat dit betekent voor de muziekindustrie in het geheel is weer een heel ander ding om je zorgen over te maken, maar Robin Thicke is, helaas voor hem, de belichaming geworden van wat een cruciaal keerpunt kan zijn in de legalisering van pastiche.

Wat ik het grappigste aan dit alles vind is hoe schijnbaar professioneel happy-persoon Pharrel Williams “ongeveer elk deel van het nummer” geschreven heeft. Misschien is dit een laatste poging van Thicke om een deel van de schuld af te schuiven op Pharrell – overigens is het Pharrell gelukt om, met zijn reputatie nog intact, deze clusterbom te ontwijken, terwijl hij net zo smerig bezig is in de clip en dus schijnbaar veel aan het nummer heeft bijgedragen. Het enige verschil tussen de twee is dat Pharrell zijn positie in de muziekwereld al twee decennia geleden gevestigd heeft, en in de video heeft hij minder nadrukkelijk een uitdrukking op zijn gezicht alsof hij op jacht is om te scoren – meer die van een tiener die voor het eerst een glimp van de zijkant van een tiet ziet. Pharrell schitterde ook in afwezigheid toen Thicke Blurred Lines samen met Miley Cyrus ten gehore bracht bij de MTV Awards in 2013. Het optreden werd het meest over getweette (lees: hashtag problematisch) event in de geschiedenis.

Voor wat het waard is, Pharrell bracht Happy uit in 2014. Dit nummer, waarvan wereldwijd 12 miljoen exemplaren zijn verkocht, schaarde zich naast Blurred Lines als een van de best verkopende nummers aller tijden. Een groter contrast met het 2014 van Robin Thicke is er niet: zijn jaar bestond uit het uitbrengen van zijn follow-up album Paula, en de eerdergenoemde verschrikkelijke verkoop in de eerste week. Dit zegt iets over vertrouwen en verantwoordelijkheid in de muziekindustrie. Wat hij ook doet, we vertrouwen Pharrell. Hij gaat al langer mee, heeft zich sinds dag één bewezen, en zijn totaal niet-bedreigende imago is zorgvuldig in de markt gezet.

Ondanks het feit dat hij naar verluidt bijna volledig verantwoordelijk is voor Blurred Lines, zien we absoluut geen reden om hem geen kinderboekenserie te laten schrijven of samen met N.E.R.D. de soundtrack voor de nieuwe Spongebob-film op te nemen – geen wonder dat hij zo ontzettend happy is. Kun je je voorstellen hoe het eraan toe zou zijn gegaan op Twitter als Robin Thicke deze dingen zou doen?

Misschien zou Blurred Lines niet dezelfde kritiek hebben gehad als het op een ander moment was uitgekomen. In 2009 was Pitbulls I Know You Want Me (Calle Ocho) het meest bekeken nummer op YouTube, er werden meer dan 3,2 miljoen digitale exemplaren van verkocht in de Verenigde Stagen zonder dat daar maar één enkel vraagteken bij werd geplaatst. Jamie Foxx brak ook in 2009 het record voor langste periode in de Hot R&B/Hip-Hop-lijst met zijn krijg-een-meisje-zo-dronken-mogelijk anthem Blame It samen met T-Pain et nummer stond – dit was veertien weken. Als we doorspoelen naar 2013 geniet Blurred Lines hetzelfde commerciële succes, maar wel ten koste van een carrière. Waar T.I. en Pharrell buiten schot gelaten werden, werd Robin Thicke de enige overgebleven leverancier van seksistische bullshit. Als je de video van Blurred Lines nu bekijkt, is de mate van geilerij en bravoure ongelooflijk schaamteloos: het paraderen, het schurken, de vrouwen van top tot teen beloeren. Als het niet totaal bevredigend is, dan is het wel bitter ironisch wat er in de nasleep gebeurd is met de carrière en het privéleven van Thicke; het is bijna alsof zijn “Robin Thicke has a big dick”-tekstbalonnen lek geprikt zijn en over hem heen leeg zijn gelopen. Het enige wat er nog bij hem moet gebeuren is dat er naaktfoto’s van hem uitlekken waarop te zien is dat hij een micropenis heeft.

Er bestaat geen twijfel over het feit dat Blurred Lines totale rotzooi is, maar dat zijn veel andere nummers die dezelfde toon hebben ook, zonder dat ze stof doen opwaaien. Misschien is dit hele debacle het bewijs van een goddelijke interventie, maar uiteindelijk is Robin Thicke simpelweg het slachtoffer van pure pech. Misschien had de familie Gaye wel geen actie ondernomen als hij niet het gezicht was geworden van het rape culture-anthem. Misschien was een ander er wel mee weggekomen, zoals Sam Smith in de Tom Petty-zaak: “Deze dingen gebeuren nu eenmaal,” zei Petty. Nogal een verschil met de video waarin je ziet hoe Nona Gaye doet alsof ze een begrafenis bezoekt, en dramatisch vertelt “dolblij te zijn om eindelijk verlost te zijn van deze geketende situatie.” Uiteindelijk heeft hij gewoon een verkeerd slachtoffer gekozen als tegenstander, en deze op een verkeerde manier bevochten – en ook nog eens in tijden van een cultureel keerpunt waarin copyrightrechten onvoorspelbaar maar intens in de kijker staan, en het feministisch discours een populair discussiepunt is. Robin Thicke is gewoon ongelooflijk hard de lul, en alles wat hij daarvoor heeft moeten doen was meeschrijven aan een nummer dat mateloos populair werd op het meest verkeerde moment ooit.