FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

De onaanraakbare magie van Roadburn: je moet erbij zijn om het te begrijpen

Neurosis, Amenra, Converge en flink wat black metal: dit was Roadburn 2016.
JB
Antwerp, BE

Alle foto's door Niels Vinck Roadburn - de Tilburgse hoogmis voor liefhebbers van doom, stoner, post-metal, crust en black metal - vond dit weekend voor de 21e keer plaats. Het mag gezegd worden: ik denk dat ik dat ik in totaal nog maar vier stoners heb gezien die onafgebroken high waren, en black metal wint weer wat aandacht. Zes jaar geleden stonden Enslaved en Shining nog samen op het podium, maar de ontzagwekkende black metal die nu op het affiche stond heeft toch heel wat minder prog in zich. Zo’n breed en gevarieerd scala aan bands neerzetten op vijf podia is natuurlijk geen makkelijke opdracht, wat het nog indrukwekkender maakt dat elke band of artiest hier op de een of andere manier toch weer helemaal thuishoort.

Advertentie

Hier is een overzicht van de bands die een krater in mijn hoofd achterlieten, waarvan ik op het moment van schrijven nog steeds niet van ben bekomen.

Cult of Luna en Paradise Lost

Deze twee bands stalen samen met Converge – elk met een set van hun meest iconische album – zonder al teveel gêne de show op dag een. Zelfs als je geen fan bent, word je moeiteloos weggeblazen door het vakmanschap dat Paradise Lost tentoonstelt met Gothic uit 1991. De plaat introduceerde heel wat muzikale elementen die voorheen in de doom- en death metalwereld ondenkbaar waren en klinkt bovendien voor zijn leeftijd verrassend fris. Cult of Luna spaarde kosten nog moeite om Roadburn te verbazen met Somewhere Along The Highway. Ik kreeg maar een paar van de laatste nummers mee, maar de post-metal van deze heren kent toch weinig gelijken.

Converge

Converge speelt voor de gelegenheid hun album Jane Doe uit 2001 integraal. Vanaf de woeste opener Concubine tot de laatste noten van titelnummer Jane Doe steekt de band het hart van elke hardcore-aficionado volledig in brand met een mix van metalcore, mathcore, wat toefjes grind en post-metal. Jane Doe is zonder meer een echte mijlpaal op een waslijst aan subgenres. De slachtpartij van eclectische muzieknoten werd naadloos uitgevoerd – maar ja, wat wil je ook van zo’n intens tourende band.

Naast Jane Doe op donderdag speelt Converge ook hun Blood Moon show op zaterdag. Tijdens die tweede set komen enkel hun tragere tracks voorbij, stuk voor stuk nummers die ze anders nooit spelen. Steve Von Till (Neurosis), Stephen Brodsky (Cave In), Ben Chisholm en Chelsea Wolfe werkten mee aan het project om hun eigen interpretaties te geven aan de nummers en live klonk dat weergaloos. Grim Heart / Black Rose, bijvoorbeeld. Toen No Heroes verscheen, viel het nummer me niet eens op, maar nu, jaren later, is het nog steeds een nummer waar ik naar grijp als ik ergens mee zit. Wat een krachtige emoties zitten in dat negen minuten durende opus vervangen. En wat voor krachtige emoties haalt het bij mij nog steeds boven. Absoluut hoogtepunt.

Advertentie

Oranssi Pazuzu

Vanwege een enorme rij voor de deur kon niet iedereen van de bevreemdende, futuristische en ijskoude klanken van het Finse Oranssi Pazuzu genieten. Jammer, want dit was makkelijk een hoogtepunt van het festival. De laatste zonnestralen piepten door de gekleurde ramen van de zaal naar binnen terwijl de band het publiek meenam naar een parallel universum. Vervolgens werd er zonder waarschuwing een golf van angstaanjagende black metal over je heen gegoten. Ook de atypische aanpak – wat black metal betreft – om met meerdere vocalisten te werken was behoorlijk vet.

MisÞyrming

Artist In Residence MisÞyrming uit IJsland vertelde me enkele dagen voor de show nog wat ze op het programma hadden staan, en er werd niet gelogen. De eerste van hun drie shows, Algleymi, was een showcase van nieuw materiaal. In vijftig minuten werkte de band een set door van ultra-agressieve black metal en beklijvende intermezzo’s.

De tweede show, de zwarte mis die Úlfsmessa gedoopt werd, en die ze samen met Naðra, Grafir en NYIÞ op Roadburn voor het eerst (en laatst) buiten IJsland spelen, kon ik helaas niet bijwonen. De drukte voor Het Patronaat was zowel begrijpelijk als hemeltergend. Het derde optreden was een showcase van het debuutalbum Söngvar elds og óreiðu. De hypnotiserende riffs van het openingsnummer trokken mijn gezichtsveld helemaal scheef. De energie en passie dropen van frontman D.G. af. Ik hoorde af en toe eens een solo waarbij wat noten ontbraken, maar dat kon het plezier echt niet bederven. Dit is een band met veel potentie, en ik ben heel benieuwd om te zien wat ze in de toekomst nog gaan klaarspelen.

Advertentie

Abyssion

Finnen met zonnebrillen die een soort psychedelische folk-black metal maakten met meer keyboards en poptempo’s dan gitzwarte gitaarlijnen en een dubbele basdrum. Er zit echt iets heel fishy in de grond in Finland, maar wat werkt het goed.

Diamanda Galás

De ronduit beangstigende, ontwapenende en tergend goede show van Diamanda Galás, waarbij al het barpersoneel de grote zaal moest verlaten, de lichten allemaal uit moesten en de deuren dicht bleven – behalve tussen sommige nummers door – zal een groot aantal bezoekers ongetwijfeld bijblijven. De zangeres vult met haar stem en piano de volledige zaal, twee keer. Haar versie van het Amerikaanse folkliedje O, Death komt als een ware mindfuck, en dat is helemaal niet vanzelfsprekend bij genres als jazz en blues. Ook niet als de duivel zelf het voortbrengt.

Repulsion

Repulsion is zo’n band die het pad heeft vrijgemaakt voor oneindig veel artiesten. In mijn geboortejaar brachten ze de mijlpaal Horrified uit, die nog veel invloed zou hebben in de daaropvolgende jaren. Ze scheurden op Roadburn het podium open om een imposante rioolgeur in death metalvorm los te laten op het publiek.

Naðra

De IJslandse black metalscene kreeg er in café Extase nog een hoofdstuk in de analen van de geschiedenis bij vanwege het optreden van Naðra. De meeste bandleden zag je de voorbije dagen ook al bij andere shows, want IJsland telt ongeveer zeventien inwoners die naar deze duistere rotzooi luisteren en die moeten allemaal drummen en bas spelen in elkaars bands. Frontman T.I. braakt bezweringen in de microfoon terwijl de rest van de band je klaarwakker speelt met duizelingwekkende riffs. Beter wakker worden kan ik me niet voorstellen.

Amenra

De akoestische set van Amenra kon mijn aandacht niet altijd vasthouden. Het optreden was sober en werd perfect uitgevoerd, maar je gaat naar Roadburn voor afwisseling, en die ontbrak hier een beetje.

Ik zag de band eerder al in kerken, op open air festivals, en zelfs op de openingsavond van een showroom van Raf Simons, maar nooit was de anticipatie van het publiek zo groot als bij hun show op zondag. De bleke, immense sludge droop zo traag van het podium af, dat je tegelijkertijd overspoeld werd door hopeloosheid en geluk. Een onbeschrijfelijk gevoel: wanneer de naarstige tonen van Am Kreus ingezet worden, barst het publiek los in een enorme Mexican wave van hoofden. Iedereen in de zaal is aangegrepen door het audiovisuele ritueel dat deze Gentenaren hier neerzetten.

Neurosis

Neurosis viert op Roadburn zijn dertigste verjaardag. Bij deze show – en ook bij die op zaterdagavond – hoorde ik alle geluiden samenkomen die de afgelopen vier dagen te horen waren. Deze band is zo invloedrijk geweest dat je hun sound in ongeveer elke band die de revue passeert kan herkennen. Als de nummers van Time Of Grace worden ingezet, staat het grootste deel van de zaal met open mond te kijken. Een geniale afsluiter van een waanzinnig festival. Blijf alsjeblief altijd jezelf, Roadburn. Tot volgend jaar.