Laat deze bands alsjeblieft nooit meer headliner op een festival zijn

Voedselvergiftiging! Holtes in de grond, gevuld met diarree! Een tent die meer lijkt op een doodskist van nylon, en die zo heet of vochtig is dat je er niet in kunt slapen! Festivals zijn te gek! Want hoeveel maagverdraaiende toiletbezoekjes of slapeloze nachten ook, het is het allemaal waard op dat ene weekendbepalende moment. Alsof je je favoriete band hun debuut ziet maken als hoofdact. Alsof je zo veel pillen hebt genomen dat je The Flaming Lips aanziet voor een geheime set van Basement Jaxx, en daar ook oprecht van geniet.

Je zou kunnen zeggen dat dat soort momenten steeds minder vaak voorkomen. De jongeren die makkelijk overleefden op zakken chips en vier blikken bier, zich zelden wasten en het hele weekend wachtten om Nirvana vanaf een grote afstand te zien optreden, maken plaats voor kids met grote tenten en glampingsets. De hoofdacts van muziekfestivals komen steeds vaster te liggen en zijn inmiddels ontzettend voorspelbaar. Telkens weer dezelfde namen, jaar in, jaar uit. Ja, het klopt dat sommige van die acts legendarisch zijn, maar de tweede keer wordt het al minder spannend. Bij de negende keer wordt het nóg saaier, helemaal als je omringd bent door millennial punkrockers met plastic bloemen van de Primark in hun haar. Muse wordt al veel genoemd voor Glastonbury volgende zomer. Hoeveel kunnen we nog verdragen? Betaal alsjeblieft niet meer om deze gasten als hoofdact te hebben. Ze zijn toch al stinkend rijk.

Het is raar om te zien hoeveel mensen Muse en Matt Bellamy nog serieus nemen. Matt Bellamy gelooft namelijk dat mensen slaven zijn van aliens. Matt Bellamy schrijft nummers die klinken als de muziek in het pauzemenu van een worstelgame. Hij schreef een nummer over hoe de leden van het Britse koninkrijk afstammelingen zijn van gigantische, gedaanteverwisselende hagedissen uit een sterrenstelsel genaamd Alpha Draconis. En hij meende het. Om de een of andere reden zien we gasten als Matt Bellamy in de muziek nog als ‘hoofdact materiaal’.

“Waarom is The Libertines geen hoofdact?” vraag je verontwaardigd, terwijl je wijst naar de bibberige kleurplaat die Pete je stuurde nadat je hem schreef toen hij in de cel zat. (“Viva Libertines!” staat erop. Hij is grappig.) “Ze zijn weer terug. Beter dan ooit,” zeg je, terwijl je positieve recensies van Gunga Din probeert te vinden. Tot nu toe kun je alleen nostalgie opgraven. Na Reading, Glastonbury en Best Kept Secret ben ik bang dat het tijd is om ze weg te schoppen.

Oh, kijk. Het is net Oasis voor mensen die met een diepe v-hals naar clubs gaan. Hun muziek is ruw, herhalend en primitief. Alsof holbewoners net ritme ontdekten door twee keien tegen elkaar te klappen. In interviews beledigen ze genoeg andere populaire bands, zodat ze in publicaties worden gemarket als alternatief, terwijl ze eigenlijk de personificatie van The Lad Bible met Converse-schoenen zijn.

a je gang Roger, vertel ons weer eens hoe immigranten Groot-Brittannië hebben verwoest.

Dave Grohl die in een breedhoeklens “AH GOT ANOTHUH CONFESSHION TO MAIK!!!” staat te schreeuwen, dat is waarschijnlijk hoe het vagevuur eruit ziet. En dat terwijl 100.000 fans als een eenheid staan te duwen en te zweten. Steeds opnieuw. Op een gegeven moment stopt de tijd. De lucht wordt zwart, donkere energie verbuigt de ruimtetijd, sterrenstelsels scheuren uit elkaar, en het universum zakt uiteindelijk onder zijn eigen gewicht in elkaar. Lekker Dave, goed gedaan.

Ik kan het gewoon niet. Ik kan niet nóg een zomer lang kijken hoe een vader in een sweater met een strohoed coke van zijn vingers snuift, een hand in de lucht steekt, zijn ogen sluit en samen met Amerika’s saaiste rockband jankt: “SOMEWUN LIKE YOUUUUHHHH!”

Ergens, op een zolder in een klein dorp, verzamelt een poster van Calvin Harris steeds meer stof. Je kunt het hem niet kwalijk nemen dat hij zijn ziel verkoopt. Echte muzikaliteit verschrompelt vaak bij het vooruitzicht van 200.000 dollar per nacht in Las Vegas, Pepsi Max-deals en boxershortreclames. Dat verbergt niet het feit dat hij nu net Jay Z is, alleen dan zonder dat wij ooit dachten dat hij muziek kon maken. Dat moeten we niet vieren. Hoe goed het geschreeuw van zijn commerciële trance synthesizers ook klinkt na een paar flessen Merlot.

Dit is een klassiek geval van een legendarische band die halverwege hun carrière op hun best was en daarna langzaam als een ballon leegliep. Toch blijven ze Grammy’s winnen en hoofdacts verzorgen, uit respect voor het verleden. Laten we kijken wat er nog van over is: een leadzanger met een pornosnor, van wie de enige knipoog naar de moderne tijd is dat hij optrad in een legging met screenshots van iChat-gesprekken. Ze zijn beschuldigd van het geven van het meest neppe Super Bowl-optreden (en dat terwijl de Black Eyed Peas er ook stonden). Er komt een studioalbum aan dat door Danger Mouse wordt geproduceerd, in plaats van Rick Rubin. Oké, dat kan nog best goed worden. Maar moeten we ze weer live zien? Topless en gemaakt? Alsof Rammstein achteruit door een liefdadigheidswinkel is gesleept? Ik denk het niet.

Ja, controversieel, maar blijf lezen. Tot 2013 kon je geen sterkere act dan Yeezy strikken. Maar een miljoen hoofdacts later is de glans er een beetje af. Het werd zó erg dat de reactie op zijn optreden bij Glastonbury eigenlijk één grote schouderophaling was. Als je 50.000 mensen “power” hoort schreeuwen, is dat wel een speciale ervaring. Maar nog een woede-uitbarsting van twintig minuten overleven, waarin hij klaagt over racisme in de mode-industrie omdat niemand zijn Derelicte-collectie cool vond? Nee, dankje. Kanye’s tour is misschien nog wel een van de beste live-events, maar zijn Britse festivalvorm is slechter dan het weer. Nooit meer is overdreven, maar Kanye, dit is een interventie. Je gaat geen hoofdact meer verzorgen tot je je privileges checkt. En als je dan toch bezig bent, geef ons dan de hq-versie van Wolves. Thanks.