PITCH 2013 had schattige etnische muziek, een verveelde EHBO en… mensen met strikjes

Doorgaans moet je voor een festival minstens een halve dag reizen met vier rugzakken en een Quecha. De andere helft van de dag sta je in een rij met een stel schreeuwende idioten in morphsuits en klagende vrouwen met hele grote zonnebrillen. Alles is supervermoeiend en duurt 4ever, behalve wachten tot er iemand tegen je tent pist, want dat gebeurt altijd meteen. Op PITCH kwamen we erachter dat dit helemaal niet de dingen zijn die een festival leuk maken. Integendeel.

Wat ook een soort van openbaring is: elektronische muziek trekt leukere mensen aan dan rockbandjes. Het is natuurlijk leuk om Dropkick Murphys op je line up te hebben, maar het betekent ook automatisch dat er een heleboel mensen komen die met je spullen gaan gooien en geen respect hebben voor je persoonlijke ruimte. En dan hangt er ineens een stukje hanekam in je gezicht. Nou, zie er dan nog maar eens een leuk weekend van te maken. Op PITCH hebben de meeste mensen hun best gedaan om er leuk uit te zien.

Nog een voordeel van een stadsfestival: je hoeft niet te kamperen. Iedereen fris gedoucht, haartjes mooi gekamd, mooie kleren aan. Soms waan je jezelf in een chique nachtclub in plaats van op een festival. Enige punt van kritiek: er lopen wel erg veel mensen rond met een vlinderdasje. Degene die heeft bedacht dat het oké is om je outfit af te maken met een strikje, als die verder bestaat uit een geruite korte broek en een Parra-shirt, mag zich even gaan melden bij Thijs Willekes. Jamie Lidell

Doet deze schending van de goede smaak af aan het festival? Nee, wij denken van niet. De sfeer blijft gemoedelijk. Er zijn nergens agressieve mensen te bekennen. Er wordt niet gevochten, er is niet eens een vriendschappelijke stoeipartij. In het tentje van de EHBO zitten de verplegers verveeld voor zich uit te kijken. En de securitymensen zijn zo druk met flauwe grapjes maken dat ze helemaal vergeten om iets met hun machtspositie te doen. Misschien dat Amsterdammers zich toch net iets beter gedragen binnen de stadsgrenzen dan ergens in een verlaten polder.

Zoals gezegd, de programmering van PITCH leunt zwaar op al dan niet overgehypte elektronische muziek (Disclosure), schattige etnische muziek (Omar Souleyman) en opvullertjes (Palmbomen, 2x). Je eerste reactie bij het zien van de line-up is: "OMG OMG deze artiesten ken ik van Pitchfork!!!!", maar als je dan over het terrein loopt, ga je je afvragen: Wil ik Le1f wel live zien? Wat is Django Django ook alweer? Is Junip echt leuk, of is het alleen dat ene liedje waar ik zo fijn melancholisch van word? (Antwoorden: meh, geen idee, ja.)

Toch bestaat een groot deel van de festivalpret uit het verlaten van je comfort zone. Gaan kijken bij dingen die je niet zo goed begrijpt, of waar je zelfs een beetje bang van bent. Dingen waar je stiekem wel benieuwd naar bent, maar nooit een concert van zou bezoeken. Waar je niks van verwacht, blijkt vaak het leukst. Wie had ooit gedacht dat de combinatie Jamie Lidell en beatboxen iets zou opleveren wat we later zouden bestempelen als het leukste wat we zagen op PITCH?

Shangaan Electro Dat konden we ook alleen maar weten omdat we één gouden regel hanteren: nooit de massa volgen. Vandaar dat we Disclosure lekker lieten voor wat het was. Nieuwsgierigheid leidt ons naar die vrolijke dikkerd van een Shangaan Electro. Het lijkt een ideale kans om eens in contact te komen met een andere cultuur. Eerst zijn we nog een beetje zelfbewust door een gebrek aan ritmegevoel en motorisch gestoorde heupen, wat geen pretje is als je probeert te dansen op 190 marimba's per minuut. Maar gelukkig lijdt het merendeel van het publiek eveneens aan Hollandse benen. Na een bacootje of twee is de schaamte verdwenen en wordt het toch nog feest.

Wat beter bij onze houterige manier van dansen past is Dizzee Rascal. Ik denk dat grime stiekem is uitgevonden voor blanke mensen, want de hakketakkerige drums zijn erg geschikt om willekeurige zwaaibewegingen op te maken. Het is een dolle boel. Dizzee Rascal heeft genoeg hitjes om een er externe hard drive van 1TBmee te vullen, dus er valt nog eens wat mee te schreeuwen. Leuk ook om I Love You en Fix Up, Look Sharp een keertje live te zien.

CHVRCHES We laten onze keuze voor welke optredens we willen zien stiekem ook een beetje afhangen van het weer. Eigenlijk zijn overdag alleen de twee tenten een beetje te doen, maar nog veel fijner is het om buiten in de schaduw te zitten en een beetje mensen te kijken. We maken een uitzondering voor CHVRCHES, omdat we een zwak hebben voor schattige zangmeisjes. We willen wel dansen, maar veel meer dan een beetje heupwiegen zit er niet in. Het is benauwd binnen. Het helpt ook niet dat het geluid nogal schel is en de band een beetje rommelig speelt.

Gelukkig staat Daedelus aan de overkant. Die geeft ons een welverdiende oppepper met zijn onmogelijke dansmuziek. Naast een paar controllers en een laptop heeft hij ook een batterij aan spiegels meegenomen, die achter hem op het podium staan opgesteld. Wat is zijn intentie? Wil hij het publiek met zichzelf confronteren? Waarom ziet hij eruit als Jim Carrey in Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events? Food for thought. Daedelus

Over eten gesproken, we hebben zelden lekkerdere frietjes gehad dan die op PITCH. Verder werden er pizza's gebakken (vers!) en sushi verkocht (niet vers). Dat laatste zou verboden moeten zijn. Of in ieder geval hoofdschuddend van een afstandje gadegeslagen. Denkt er dan niemand aan de gevaren van rauwe vis op een hete zomerdag? De grootste teleurstelling op voedselgebied was een smerig roomijsje dat na drie likjes woedend op de grond werd gegooid. Bah.

Als de zon ondergaat, is het tijd om te dansen. In de grote tenten is silent disco, wat erg slim is, met het oog op geluidsoverlast. Hoogtepunt op vrijdag was Cyril Hahn, die we eigenlijk alleen maar kenden van irritante meisjes die op feestjes pas ophouden met zeuren als iemand “die Destiny's Child remix ff opzet”, maar een verrassend leuke set draaide. Zaterdagnacht hangen we rond bij Bicep, gewoon omdat het kan en we om de een of andere reden die vintage house sound nog steeds niet beu zijn. Om drie uur sluit het festival, tot ongenoegen van eigenlijk iedereen. Maar dat is dan gelijk het allergrootste voordeel van een festival in de stad: je zit binnen no time comfortabel op de bank in iemands huis te afteren. Hoera!