Hoe Crass bijna verantwoordelijk was voor een Derde Wereldoorlog

Foto: David Titlow

Afgelopen week werden er officiële overheidsdocumenten vrijgegeven over een van de tofste dingen die ooit zijn gebeurd, door de enige echte punkband ter wereld: Crass.

Toen de rest van de punkwereld in 1982 collectief had besloten om saxofoon te gaan spelen, creëerde Crass dit prachtige stukje audiocollage. Door allerlei opnames van Margaret Thatcher en Ronald Reagan eerst los te knippen en daarna weer aan elkaar te plakken, maakte ze dit vervalste telefoongesprek tussen de twee conservatieve übermenschen.

Hieronder is het verhaal te lezen wat Penny Rimbaud van Crass aan VICE vertelde in 2004:

–

“We wilden iets verzinnen wat er voor kon zorgen dat we van Thatcher af konden komen. Het was net na het gedoe op de Falklandeilanden en vlak voordat ze herkozen zou worden. We hadden informatie gekregen waarvan we zeker wisten dat het de naam van Thatcher kon schaden. Naar verluidt had de Marine geen informatie gegeven aan de HMS Sheffield over een Exocet raket die hun kant op kwam. De andere drie boten van die groep werden wel geïnformeerd en ondernamen actie. Waarom? Een van die schepen was de Invincible en aan boord daarvan bevond zich Prins Andrew. Omdat die informatie geheim was, dachten we dat we het alleen bekend konden maken door een nep telefoongesprek tussen Thatcher en Reagan te maken.

“We gebruikten stukjes van speeches, en waren zo in staat een accuraat telefoongesprek te maken, met alle nodige informatie over de Sheffield. We stuurden die tapes naar alle grote nieuwsbladen in Europa, maar er gebeurde helemaal niets. Thatcher werd herkozen, maar zes maanden later gaf de State Department van de V.S. aan dat ze opnames hadden van de KGB die waren gemaakt om ‘de democratie zoals we het kennen te vernietigen’.

“Het werd ons al snel duidelijk dat ze het over onze opnames hadden, dat was best eng. Een paar anarchistische grappenmakers die aanzet geven tot een wereldoorlog? Het duurde niet lang voordat het KGB verhaal door heel de pers als onwaar werd verklaard, en al snel werden wij door The Observer benaderd met de vraag of wij iets van die opnames afwisten. We hadden alles in het geheim gedaan, maar op de een of andere manier kwamen ze toch bij ons uit. Na een lange dag van ondervragingen, beloofden we dat we toe zouden geven dat we verantwoordelijk waren, maar alleen als zij alle details over het Sheffield verhaal in het artikel zouden vermelden. En dat deden ze.

“We deden onze best om aandacht te genereren voor het verhaal, maar er is nog steeds nooit fatsoenlijk onderzoek naar gedaan.”

–

Afgelopen 2 januari werden er eindelijk documenten vrijgegeven over de zaak. Ze onthullen niet heel veel, maar maken wel duidelijk dat Margaret Thatcher in 1983 heeft geleerd wie de band Crass is.

De rest van de documenten kun je hier lezen (in het Engels). Is wel een aanrader.

Hoe leuk het ook is om bijna een Derde Wereldoorlog te veroorzaken, wist Crass in 1981 een nog betere fuck-you stunt op de maatschappij uit te storten. Dat was namelijk toen ze een liedje weggaven van hun album Penis Envy aan het meisjesblad Loving. Hier vertelt Penny Rimbaud over dat verhaal:

“We waren bezig met de opnames van het album Penis Envy, waarvan de laatste track Lipstick On Your Penis heette .Dat nummer was gebaseerd op het oudje Lipstick On Your Collar. Penis Envy werd volledig gezongen door de vrouw uit de band. Lipstick ging erover dat getrouwd zijn niet veel meer was dan prostitutie. Nadat we hem hadden opgenomen realiseerden we dat er een heel grote kans was dat we aangeklaagd zouden worden voor plagiaat, dus herschreven we de hele tekst. Het uiteindelijke resultaat was zo ongelofelijk klef dat we het idee kregen om het nummer aan het tienerblad Loving te verkopen. Dat was een magazine wat leugens verkocht aan jonge meisjes, en het blad volpropte met belachelijke fantasieën en dromen die ze nooit waar zouden kunnen maken. Zulke magazines zorgen alleen maar voor verdriet, en geven een waanbeeld van de wereld.

“We belden naar het kantoor van Loving onder de naam Creative Recordings and Sound Services (CRASS) en zeiden: ‘We hebben net een liedje opgenomen, en we denken dat het goed past bij jullie magazine.’ Ze hapten meteen en zeiden: ‘Het is geweldig! We zijn net bezig met een special over bruiden, zullen we deze er als een gratis flexidisc bij doen?’ En dat is precies wat er gebeurde; ze gaven het nummer uit onder de naam Our Wedding – een ‘absolute must voor op je trouwerij’.

“Ze trapten er volledig in, maar de teksten waren verschrikkelijk, banaal gelul over de sociale fantasie van het getrouwd zijn, dingen als nooit meer naar een ander meisje of jongen kijken als je eenmaal verliefd geworden bent. Het was complete onzin, maar ze wilden het maar al te graag bij hun magazine stoppen. Wat voor een liefde is dat nou weer? Vlak na de uitgave werd bekend dat het een grap was en The Star beloonde het met de prachtige titel: ‘De liefdevolle boodschap van een band vol haat’ (Band of Hate’s Loving Message). Ik denk dat er wel een paar mensen zijn ontslagen bij het magazine.”

Zoiets zal je niet zo snel zien bij iemand als Jake Bugg.

Dit stuk is oorspronkelijk gepubliceerd op Vice UK. Leer nog veel meer over Crass via onderstaande links:

WATCH – Steve Ignorant Plays Crass Songs for the Last Time Ever

A video interview with Penny Rimbaud

A Brief History Of The Idealistic Punk Icons Crass, And Why In 2010 They Are Going To Court Over Some Total Bullshit

You're Not Punk, by Penny Rimbaud

A Collection Of Crass Fanzines