FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

traumahelikopter begrijpt je niet

“Eén keer bij DWDD spelen, hoeveel likes krijg je er dan bij? Twintig misschien?”

traumahelikopter heeft nog geen 3.000 Facebook-fans, een aantal dat op de schaal van Justin Bieber niet eens het vermelden waard is. Ze hebben ook nog nooit een 3FM Megahit gescoord. Toch mag je als collega-band in Nederland best jaloers op ze zijn. Zij kunnen wel op tour door Amerika, hebben daar een boeker en een label, en werden als een van de weinigen door de nog altijd gezaghebbende site Pitchfork opgepikt. Vorige week kwam hun tweede plaat uit, I Don’t Understand Them At All. De basis is ongewijzigd: Mark en Daan op gitaar, Roel op een half drumstel. Het grote verschil: de plaat zit vol melodie en je kunt dit keer niet om de songteksten heen. En dan hoor je ineens Mark zingen over dingen als zelfmoord en andere onderwerpen die dieper gaan dan bier drinken en vrouwen versieren. Maar hoewel het bijna popliedjes zijn, zal traumahelikopter wederom geen megahit scoren. Dat interesseert ze ook geen klap, in tegenstelling tot volgens hen veel andere artiesten. “Veel bands gaan voor het korte succes, maar dat heeft niets meer met muziek maken van doen.” Zoals je misschien al doorhebt, volgt er nu een interview met de drie.

Advertentie

Noisey: Die titel, I don’t understand them at all. Wie begrijp je niet?
Mark: Dat is de vraag hè. Ik wil per se in het midden laten wie ik daarmee bedoel, mensen moeten er zelf iets in vinden. Maar meer in het algemeen: mensen zijn soms gewoon best wel lelijk. Al gaat de plaat niet alleen daarover. Het gaat ook over persoonlijke gevoelens en thema’s die al jaren in punk zitten zoals verveling en paranoia.

Het klinkt alsof er een maatschappijkritisch idee achter schuilgaat. Waarom vertel je dat niet? Dat is toch ook punk?
Mark: De plaat is het middel om dat te doen. Wat je zegt, de teksten zijn goed te verstaan. Maar waar het mij vooral om gaat is dat je buiten de lijntjes kleurt en grenzen opzoekt. En dan zeker in de muziek. Nederland lijkt een Rockacademie-land te worden. Heel oninspirerend vind ik dat.

Roel en Daan, wat dachten jullie na het horen van de teksten? Yes, gezellig een nieuwe plaat?
Roel:Het kwam niet als een verrassing.
Daan: Het was juist een verrassing geweest als Mark met blije teksten was gekomen. Dan hadden we er ook niet achter gestaan.

Waar hebben jullie het vaak over als jullie met zijn drieën zijn?
Roel: Het management hè.

Alle drie beginnen ze hard te lachen. Noisey: Vertel.
Roel: Het brengt je zo naar de afgrond.
Daan: Zie daar ook het idee van de hoesfoto.
Mark: Ik durf hier niets over te zeggen.
Daan: Schrijf maar op: Frank Kimenai is een goeie bron voor grappen.
Mark: We zijn een band die weinig aansluiting vindt in Nederland. Wat bands zoals The Replacements hadden, en de Amerikaanse bands van nu….Hoe leg je dat uit?
Roel: Dat we weinig op hebben met het popmuzieklandschap?

Advertentie

Heb je het idee dat je hier als band niet helemaal tot je recht komt?
Roel: Los van dat we blij zijn met de aandacht, want die is er zeker, is Nederland best klein. De muziek die wij maken valt veel meer buiten de landsgrenzen.

Maar dat geldt voor veel bands hier. We leven nu eenmaal in een klein land.
Mark: Misschien is dat ook wat ongelukkig geformuleerd. Ik denk dat het eerder zo is dat Nederlandse bands met hun muziek vooral op Nederland zijn gericht. Dat ze alleen aan DWDD of 3FM denken. Wij maken de muziek die we willen maken. We hadden geen flauw idee dat we er zo ver mee zouden komen. Maar we zijn wel fanatiek, en misschien heeft juist dat ervoor gezorgd dat we nu een boeker hebben in Amerika en dat Pitchfork ons heeft opgepikt. Er mist een werkersmentaliteit in Nederland. In Amerika heb je die wel. Bands in Amerika die ik tof vind werken keihard en doen niets anders dan touren. Misschien is dat in Europa wel moeilijker te realiseren, omdat het clubcircuit anders in elkaar steekt, maar dat maakt die bands in Amerika wel tot wie ze zijn. Uiteindelijk denk ik dat veel bands voor het korte succes gaan, maar dat heeft niets meer met muziek maken van doen.
Roel: Je moet het echt voor jezelf doen. Veel spelen en een goeie tijd hebben is het belangrijkste. Eén keer bij DWDD spelen, hoeveel likes krijg je er dan bij? Twintig misschien? Ik dacht ook dat daar de bekendheid in zat, maar dat is niet zo. Oké, het helpt misschien wel als je daarna op Lowlands speelt, maar verder weinig.
Daan: Veel en overal spelen, dat is het.
Mark: Het is een mentaliteitsding. In België stonden we ooit op een jaarlijkse meeting van een motorclub. Dat leverde meer likes op dan DWDD, omdat iedereen het daar gewoon te gek vond.

Advertentie

Weten jullie hoeveel likes jullie op Facebook hebben?
Daan: 2.800! Gisteren hebben we de grens gepasseerd.

Gefeliciteerd!
Roel: We hadden wel een taart verwacht van Facebook.

En Twitter?
Mark: Aan Twitter heb ik echt een hekel. Dat is de ultieme ijdelheid. I don’t give a fuck, als ik dat zie. We volgen ook weinig mensen. Als ik erop kijk, denk ik: hou toch op.
Roel: Alle lelijkheid van de wereld komt op Twitter bijeen.
Mark: Dat hele album is een haat op Twitter, eigenlijk. Die mensen daar, I don’t understand them at all.

Ah, is het er toch uit.

traumahelikopter zit trouwens wel gewoon op Twitter hoor. En dus ook op Facebook. Net als Noisey, wat een toeval! Klik hier en hier. En check deze toffe video over de band. Het is zeg maar een #mustsee.