Mozes and the Firstborn over het leven na de dip

Beeld Nick Helderman

Er was echt helemaal niets aan de hand met de band. Nee hoor, helemaal niets. “No, nothing”, zingt Mozes and the Firstborn-frontman Melle Dielesen op OC/DC, een Weezer-achtig liedje op het nieuwe album Great Pile of Nothing. Het liedje gaat over hoe hij vrij obsessief zoveel mogelijk structuur in zijn leven probeerde te krijgen door alles tot in overvloede te controleren en niks aan het toeval over te laten. Hij vertelt erover wanneer ik hem en drummer Raven Aartsen (die ook de plaat heeft geproduceerd) spreek in het kantoor van Top Notch.

Het album is sinds vandaag uit en het heeft niets meer met de garagepunk van het debuut te maken. De liedjes zijn trager, meeslepender en zouden goed kunnen werken als soundtrack bij de jaren negentig serie My So Called Life, waarin Claire Danes beseft hoe kut het leven kan zijn, zelfs als je de knapste man op aarde (Jared Leto) als vriendje hebt.

Dankzij het debuut tourde Mozes de afgelopen jaren vaak in het buitenland, een graadmeter voor succes. Ook werd er aan een nieuw album gewerkt, waar uiteindelijk niemand blij mee was. De band wordt vervolgens op pauze gezet en het album – gemixt en gemasterd – wordt weggeflikkerd. Great Pile of Nothing is dus eigenlijk het derde album. Nu snap je waarom het zolang duurde.

Het album heeft de weinig verwachtingsvolle titel Great Pile of Nothing gekregen. Op een schaal van niets tot alles: waar plaatsen jullie hem zelf?
Raven: Als je de titel letterlijk neemt…
Melle: …Dan vinden we hem oneindig en zwerft ‘ie ergens rond in het heelal. Ik zou hem nu een tien geven, maar straks is er een nieuwe plaat en dan geef ik deze waarschijnlijk weer een acht.
Raven: Of je zal straks in retrospectief zeggen dat dit een goede plaat is. Dat kan ook.
Melle: Hallo, ik probeer hier eindelijk eens zelfverzekerd over te komen.
Raven: Ik sta er ook helemaal achter hoor. Ik vind het een hele goede plaat.

Op de nieuwe plaat hoor je veel jaren negentig invloeden. Veel naar bands uit die tijd geluisterd?
Melle: De vorige plaat had ook al wel die jaren negentig-feel, luister bijvoorbeeld naar Gimme Some. Maar het zou zomaar kunnen dat we toen nog te onervaren waren om het geluid te krijgen wat we voor ogen hadden.
Raven: Ik weet nog wel dat ik tijdens het produceren van I Got Skills veel naar Kissin’ Pink van A$AP Rocky luisterde. Ik had de hele nacht in de studio zitten kutten en was er van overtuigd dat ik de beat in dat nummer perfect op mijn drums had nagebootst. Het moet een uur of vijf in de ochtend zijn geweest dat ik Melle uit zijn bed haalde om het te laten horen. Het bleek nergens naar te klinken.

Great Pile of Nothing is eigenlijk jullie derde album. De tweede is alleen nooit uitgebracht. Melle: Klopt. De eerste plaat was al geflopt voordat ‘ie uitkwam.
Raven: We hadden geen zin in de moeilijke tweede, dus besloten we die te skippen.

Waarom is het album weggegooid?
Raven: Niet iedereen zat even lekker in zijn vel tijdens het schrijven van de opvolger van ons debuut.
Melle: Niet dat Great Pile of Nothing nou zo’n opgewekte plaat is geworden.
Raven: Het was een periode waarin we constant op tour waren. Tussendoor werkten we aan nieuwe muziek. We namen alles live op zonder overdubs en zo, om meer te klinken zoals we live zijn. Maar tijdens de opnames merkten we ineens dat we er juist teveel over na dachten, en te veel bezig waren met hoe het publiek op de muziek zou reageren. We hadden zelfs in een liedje een drop ingebouwd, met het idee dat het publiek daarop zou reageren. We hadden helemaal niet door dat die manier van muziek maken helemaal niet bij ons past.

Wie gaf als eerste het seintje?
Raven: Melle.
Melle: Ik zei niet direct dat we de plaat niet uit moesten brengen, maar ik stelde wel voor om de band even te laten rusten. De plaat was al af. Hij was gemasterd en kon bij wijze zo op internet gedropt worden. Ik voelde me niet zo goed en wilde wat afstand. We zijn een half jaar dingen voor onszelf gaan doen. Nou ja, Raven heeft vooral veel ondernomen, ik heb veel nagedacht. En nieuwe liedjes geschreven. De eerste keer dat we weer bij elkaar kwamen, stelde ik voor om daar mee aan de slag te gaan.
Raven: Het spelen van die liedjes was ineens weer fucking leuk. Toen besloten we het helemaal opnieuw te doen.

En, hoe staat het leven er nu voor?
Raven: Goed man. Toen we middenin die shit zaten, spraken we er niet over. Je zit in een band, gaat op tour. Alles zou tof moeten zijn, en al helemaal voor de buitenwereld. Dus wat doe je? Je houdt dat idee in stand. Touren was altijd al wel zwaar. Het lastige daaraan is, is dat je op een gegeven moment in een andere realiteit terechtkomt. Je ziet eigenlijk alleen maar de binnenkant van een zaal en daarna ga je zuipen.
Melle: Het contact met mensen is ook anders.
Raven: Het is een hele tour lang bijna onmogelijk om een goed gesprek te hebben.

Waar gaan de meeste gesprekken dan over?
Raven: Zelfs de gesprekken met de bands met wie je speelt gaan vaak niet verder dan ‘yo waar heb je gespeeld’ en ‘hoe lang zijn jullie al op tour’, ‘ah spelen jullie ook op dat festival’. Het is vrij lastig om het over iets anders te hebben. Ook onderling is het moeilijk om niet in een sleur terecht te komen.
Melle: Meerdere keren zijn we met Together Pangea op tour geweest, en aan het einde van elke tour zei de gitarist: “dude, we didn’t really get the opportunity to talk’. Je zit op elkaars lip, en toch kom je niet echt tot een gesprek. Touren is eigenlijk een grote hoop niks (lacht). Ik vroeg me wel eens af waar de fuck ik toch mee bezig was.
Raven: En toch geeft het ook een kick. We pakken het nu wel iets anders aan. We wonen niet meer bij elkaar om de hoek. Als ik de jongens zien, wil ik ook echt praten over de nieuwe muziek waar we mee bezig zijn. Tijdens shows met andere bands probeer ik ook met hen meer te sparren over creativiteit.

En in de tussentijd ben jij naar Amsterdam verhuisd en werkt Melle als vuilnisman.
Melle: Dat nieuws gaat snel. Gisteren had ik mijn tweede dag. Ik heb het een tijdje gedaan, maar stopte vanwege de band. Ik kan niet net als Raven duizend dingen tegelijk, voor mij is een meditatieve bezigheid fijner. Vuilnis ophalen is een vrij simpele handeling en aan het einde van de dag heb je de wereld toch een klein beetje beter gemaakt. Denk ik (lacht). In elk geval schoner. In de periode dat het even niet goed ging… Tja, toen heb ik me compleet afgesloten. Ik las veel, keek veel films, dacht veel na. Misschien wel te veel.
Raven: Je bent iemand die bang is zijn tijd te verneuken. Zelfs als je zegt dat je met de band een stapje terug wil doen, dan is het nog niet ontspannen.
Melle: In die periode wilde ik op een bepaalde manier vat krijgen op mijn leven. Elke avond maakte ik een schema voor de volgende dag. Om 07:00 opstaan, douchen, ontbijten, 08:00 administratie, van 09:00 tot 11:00 liedjes schrijven, van 11:00 tot 13:00 lezen en dan lunch. Om 14:00 uur in dagboek schrijven, om 17:00 uur boodschappen doen en dat tot 23:00 wanneer het schema voor de volgende dag kon worden gemaakt.

Streepte je door wat je had gedaan?
Melle: Zeker. En als ik iets extra’s had gedaan dat niet op mijn lijstje stond, zette ik dat er nog even bij, zodat ook daar een streep doorheen kon.

Wat voor gesprekken voer je als je aan het werk was op de vuilniswagen?
Melle: Dat is vrij verschillend, maar ik zat gisteren met iemand op de wagen die voorwaardelijk vrij is. Met hem had ik het over wat hem bezighield. Er werken gasten waar ik normaal gesproken op straat een beetje van weg zou blijven. Nu zijn het mijn collega’s. Het is supermooi om te merken dat iedereen uiteindelijk fucking lief is. De allereerste dag dat ik ging werken, kwam ik aanlopen en meteen zei iemand: ‘hey, daar hebben we Roy Donders.’ Vanaf nu heet ik daar Roy Donders. Want lange haren en een beetje dikke kop, dan ben je daar Roy Donders.
Raven: Nou ja, hij is toch de style-icoon van het Zuiden.

Great Pile of Nothing is uit via Top Notch. Beluister hem hieronder en bestel de plaat via de site van de band.