De frontman van Motörhead verloor na drie pijpbeurten zijn bewustzijn

Een zestiger zwaait vrolijk terwijl hij al rokend op een Duitse tank door een veld heen rijdt. Het is Lemmy Kilmister, frontman van de band Motörhead en geliefd lomperik, bij wie vergeleken Julio Iglesias een misdienaar is en Keith Richards een olympisch sporter. Zijn verzameling van nazi-parafernalia, een seizoen als roadie van Hendrix, de dag dat hij uit Hawkwind werd geschopt, die keer dat hij een hele zak kalmeringsmiddelen en amfetamines naar binnen gooide zodat ze het niet van hem af konden pakken (en hij bijna het loodje legde) – dit en meer valt allemaal te lezen in zijn autobiografie, opgetekend met Engelse humor en slechte bedoelingen. Oscar Palmer is redacteur van uitgeverij ES Pop Ediciones, en mag eindelijk, na veel pogingen, deze biografie in het Spaans uitbrengen.

Noisey: Wanneer las je voor het eerst de autobiografie van Lemmy?
Oscar Palmer: Het boek komt uit 2003, en volgens mij kreeg ik het vlak daarna in handen, nadat de pocketeditie in Engeland was verschenen. Het was een van de eerste boeken die ik naar het Spaans wilde vertalen, maar dat kon toen nog niet. We hebben een paar keer geprobeerd om de rechten te verkrijgen, maar dat lukte steeds niet. Vorig jaar probeerden we het weer, en nu mocht het wel. Dan blijkt maar weer dat drie keer scheepsrecht is.

Wat ging er mis de vorige twee keer?
De eerste keer waren ze gewoon niet in ons voorstel geïnteresseerd. Misschien kwam dat omdat we toen nog niet genoeg boeken gepubliceerd hadden, ik weet het niet. De tweede keer zei de agent dat, als zij erover ging, wel in zou gaan op het aanbod. Lemmy vond het voorschot echter te laag. Dat was in dezelfde periode als waarin er een documentaire over hem verscheen – misschien dacht hij dat deze meer waarde aan het boek zou geven, of dat we een stelletje opportunisten waren, geen idee.

Goed dat jullie niet opgegeven hebben.
Ze vroegen om zo veel geld, dat konden we ons niet veroorloven. Drie jaar laten probeerden we het nog een keer en toen stemde hij wel in. Ik veronderstel dat onze opdringerigheid ons zover heeft gebracht. In het algemeen geven Spaanse uitgevers niks om hardrock en metal. Boeken als The Dirt en Lord of Chaos zijn pas een decennium na publicatie vertaald, dat is ongelooflijk laat.

Die illustratie van Ian Jepson past echt perfect bij het boek.
Ik werd moe van al die biografieën die dezelfde soort foto’s gebruiken waarop de auteur recht in de camera kijkt. Ian is een briljante illustrator uit Zuid-Afrika die gespecialiseerd is in posters voor rockconcerten, en hij kan heel goed de persoonlijkheid van een artiest vastleggen in één enkel beeld. Ik legde het idee aan hem voor, en toen bleek dat hij een enorme Motörhead-fan is. Hij stemde meteen toe.

Ben jij ook fan?
De eerste keer dat ik ze hoorde was op een cassette die ik kreeg van een vriend. Op de ene kant stond Ace of Spade, op de andere Ride the Lightning van Metallica. Sindsdien heb ik ze op de voet gevolgd. Ik ben verder niet diehard fan hoor, maar ik heb wel een heleboel muziek van ze. Een tijd lang heb ik ze niet geluisterd, totdat The World is Yours een paar jaar geleden uit kwam. Toen was ik weer verkocht – door die plaat wilde ik nog een poging wagen om het boek uit te kunnen brengen.

Het boek staat vol memorabele verhalen, zoals dat moment toen hij na een serie van drie pijpbeurten buiten westen raakte.
Ja, hij verloor backstage zijn bewustzijn nadat ze hadden gespeeld. Ze moesten hem weer wakker maken zodat hij nog een toegift kon doen. Hij zei dat hij zich niet meer kon herinneren hoe het zover had kunnen komen, maar tegen de journalisten zei hij dat het kwam doordat hij die middag drie keer was gepijpt.

Of dat gerucht over dat zijn bloed zo vergiftigd is dat hij niks kan doneren.
Ik denk dat geen enkele mythische anekdote niet in het boek staat: roadie van Hendrix, Hawkwind, die hele lading verdovingsmiddelen, alle shit die je van hem kunt verwachten. Lemmy is zich er bewust van dat een deel van het imago van Motörhead door hem hoog wordt gehouden. Hij weet dat stoer doen bij rock hoort. Hijzelf zegt daar over: “Wat heb je hier in godsnaam te zoeken als je niet een beetje kunt opscheppen?”

Hij kon het echte rock’n’ roll-cliché blijven zonder dat hij een parodie werd van zichzelf.
Daar ben ik het mee eens. Het geheim is dat hij zich voortdurend van zijn eigen personage bewust was en het met humor bleef benaderen, hij nam het niet té serieus. Ik zie ze echt als rockambachtslieden. Lemmy zei over het falen van Iron Fist en Another Perfect Day dat dit alleen maar goed voor ze was. Als de successen zoals die van Ace of Spades en No sleep Til Hammersmith zich hadden voortgezet, dan zou de groep geïmplodeerd zijn.

Dan zouden ze net zulke debielen zijn geworden als alle andere rocksterren.
Ja, dan zouden ze helemaal de weg zijn kwijtgeraakt. Ze hebben een redelijke opbrengst uit de verkoop van hun muziek, waardoor ze nog altijd gedwongen zijn om regelmatig te toeren. Een van de dingen die Lemmy in het boek bekent is dat hij meer binnenharkt met de vier liedjes die hij voor Ozzy Osborne schreef dan met de hele discografie van Motörhead. Hij leeft ook niet als een miljonair – hij woont redelijk klein en brengt de meeste tijd achter een gokautomaat door. Hij heeft geen villa en spaart geen kunst zoals andere rocksterren dat doen. Hij is nog niet opgebrand omdat hij hard doorbeult en in direct contact staat met zijn publiek.

Hij verzamelt misschien geen kunst, maar wel allemaal nazispullen en legershit.
Grappig genoeg schrijft hij die verzameldrift toe aan zijn leeftijd. Natuurlijk, hij is in 1945 geboren en hij wijst erop hoe normaal het is voor mensen die in de Tweede Wereldoorlog vochten om trofeeën en aandenken uit Nazi-Duitsland te hebben.

Tot voor kort was zijn goede gezondheid het tegenovergestelde van wat je zou verwachten van iemand die zichzelf zo mishandeld. Maar nu is hij wel een beetje verschrompeld.
Je ziet dat hij een heleboel heeft meegemaakt. Ik denk dat we ook snel vergeten dat hij al 69 is. Hij had er al een hele carrière op zitten toen hij met Motörhead begon. Ik heb vrienden die hem kortgeleden nog hebben gezien en die zeggen wel dat hij verzwakt is, waarschijnlijk passend voor iemand van zijn leeftijd en met die levensstijl. Maar natuurlijk is dat alsnog heftig om te zien, omdat hij altijd zo’n krachtig beest was.