MisÞyrming wil op Roadburn IJslandse black metal voor eens en altijd op de kaart zetten

MisÞyrming uit IJsland is een band die draait rond de persoon D.G., die liever anoniem blijft. De band maakt ontembare maar harmonieuze, woeste maar berekende black metal die thuis hoort in de IJslandse scene – een scene die enorm in opkomst is. D.G.is ook deel van Naðra, Skáphe, en 0, en heeft samen met bandlid T.I. uit Naðra het platenlabel Vanagandr opgericht. Vorig jaar kwam het debuutalbum van MisÞyrming uit, Söngvar elds og óreiðu, waar we toen een stuk over schreven.

De IJslandse black-metalbands van nu nemen met gemak de troon over van hun Noorse tegenliggers. En dit jaar is MisÞyrming op Roadburn Festival (van 14 tot 17 april) zelfs artist in residence, waar ze een kleine karrenvracht aan bands mee naartoe zullen nemen en zelf drie optredens zullen doen. Laten we stellen dat het best een grote eer is voor een band die nog maar net zijn debuutalbum heeft uitgebracht, en dat het dus hoog tijd is om nader kennis te maken en te vragen wat de plannen zijn voor Roadburn en hoe het gaat met de creatieve broedplaats die IJsland heet. Ik spreek af met D.G., zijn collega T.I. en met drummer H.R.H.

Noisey: Ha mannen. Jullie zijn nu artist in residence op Roadburn, meestal iets dat wordt overgelaten aan bands die al jaren meegaan. Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?
T.I.: Walter [organisator van Roadburn] zag ons vorig jaar spelen op Eistnaflug in ons thuisland – ik denk dat hij kwam kijken of er iets cools in IJsland aan het gebeuren was en of hij iets zou vinden dat hij graag op Roadburn zou willen boeken. We speelden er twee shows op dezelfde dag: een normale MisÞyrming-show en een Úlfsmessa, met dezelfde bands die nu ook mee naar Roadburn gaan.

Zijn er volgens jullie nog vergelijkbare festivals als Roadburn?
D.G.: Niet dat ik weet nee. Ze zijn zo enthousiast en vragen de hele tijd of we nog iets nodig hebben. Normaalgesproken gaat het bij festivals zo: [zet een dwaas stemmetje op] ‘Oké we boeken jullie vlucht en hotel, en dat is alles toch? Oh, gebruiken jullie versterkers voor jullie gitaren?’ Roadburn steekt zo veel meer werk in de organisatie.

De eerste show die jullie spelen, Algleymi, zal een set zijn met enkel nieuw materiaal. Zijn jullie nerveus om een enorme plaat als Söngvar elds og óreiðu te moeten toppen?
D.G.: Nah, dat proberen we ook niet. Toen we Söngvar maakten was het de bedoeling om black metal te maken. Met dit nieuwe album is dat ook de bedoeling. Het nieuwe album met het vorige vergelijken is verder irrelevant.

Aha. Mijn volgende vraag zou zijn geweest of jullie verder gaan op ideeën van Söngvar of dat jullie met het nieuwe werk een heel ander pad op willen gaan.
D.G.: Ik denk wel dat er iets aan het evolueren is sinds het eerste album. Het is niet dezelfde muziek, maar we zijn er heel blij mee. Verder willen we gewoon geen verwachtingen scheppen. Ik wil dat mensen er met een open geest naar luisteren en voor zichzelf oordelen. De vergelijkingen die moeten dan maar daarna komen.

De tweede show die de heren zullen doen heet Úlfsmessa, samen met Naðra, NYIÞ en Grafir, alledrie bands uit IJsland. Stel je een soort donkere, anti-orthodoxe processie voor waarbij de meer dan tien bandleden je meenemen naar de duistere onderwereld waar zij zelf in vertoeven. Anderhalf uur lang zullen ze de zaal verbouwen tot een onbeschrijfelijke plek waar bloed, stoffelijke resten en vuur niet gemeden worden. Zenuwslopend, hypnotiserend en zonder twijfel onvergetelijk. De Úlfsmessa zal op Roadburn voor de derde keer ooit gebeuren, de twee vorige keren waren in IJsland. Maar dit zal ook meteen de laatste keer zijn?
T.I.: Waarschijnlijk. Ik denk dat we wel een manier gevonden hebben om de vorige edities te toppen, weet je. We hebben een paar heel ambitieuze dingen in gedachten.
D.G.: Ik denk niet dat we dit ooit nog opnieuw gaan doen.
T.I.: Het is enorm stresserend om zoiets als dit in elkaar te steken. De eerste was heel erg chaotisch en duurde meer dan 2,5 uur. De tweede ging iets vlotter en deze laatste zal iets meer als de tweede zijn, maar zoals ik al zei, we hebben een paar heel ambitieuze plannetjes dus je kan best iets extravagants verwachten.

In een heel vet stuk op Grapevine las ik dat jullie vonden dat black metal best wat theater mag hebben, en meer een soort evenement moet zijn dan een gewone metalshow. Daarom deze Úlfsmessa?
D.G.: Het moet echt een beetje een ervaring zijn.
T.I.: Zeker en vast. Dat is waarom heel wat black-metalbands naar hun liveshows verwijzen als ‘rituelen’: dat zijn ze in essentie ook. Muziek is dan enkel maar de katalysator die een bepaald effect bij het publiek teweeg moet brengen.
D.G.: Je wilt dat de show iets laat zien wat je als artiest zelf hebt meegemaakt, niet gewoon iets waarop je kan headbangen.

Spelen jullie tijdens de Úlfsmessa uniek materiaal?
T.I.: Niet de hele set door maar er zit heel wat uniek materiaal in ja.
D.G.: We brengen voor het eerst MisÞyrming-materiaal dat niet op de eerste dag gespeeld zal worden, ik ga je nog niet vertellen waar dat materiaal kan verschijnen in de toekomst (grinnikt).

Ik wilde net vragen: is er enige kans dat er ooit een liveshow van de Úlfsmessa wordt opgenomen en uitgebracht?
D.G.: Wel, het gaat opgenomen worden en zal mogelijk via een streamingsite te luisteren zijn, dus is het ook altijd mogelijk dat iemand het gaat rippen. We zijn niet wildenthousiast over het plan die opnames te streamen, maar het is alsnog wel goed dat mensen eens kunnen luisteren naar zoiets, vooral omdat het iets eenmalig is. Wie weet wordt de echte opname dan ooit eens uitgebracht, daar moet nog een beslissing over komen.

Je zou het op een tape voor je label Vanagadr kunnen gooien.
D.G.: Inderdaad.

De Úlfsmessa is in ieder geval echt iets heel ontzagwekkends aan het worden.
D.G.: Klopt, absoluut. Maar ik word het aan de andere kant een beetje beu: mensen vergeten dat het om echte bands gaat en zijn meer bezig met het fenomeen dat erachter ligt, en dat zint me niet. Als we ooit nog zoiets als een Úlfsmessa doen in de toekomst, dan zal het zeker een andere naam krijgen.

De derde liveshow die jullie op Roadburn spelen is het volledige debuutalbum. Als er nu één album was dat met kop en schouders boven de rest uitstak in 2015, dan is het wel Söngvar elds og óreiðu. Kwamen de invloeden voor dat album van andere bands uit IJsland zoals Svartidaudi, Wormlust en Sinmara?
D.G.: Ik denk dat mijn eerste black-metalaankoop in IJsland de demo van Sinmara was, toen ze nog Chao heetten. Dat is echt nog niet zó lang geleden.
T.I.: Volgens mij was het ergens in 2009.
D.G.: Ja, inderdaad. Ze hadden zelf een cd-versie gemaakt, voor de cassettetape uitkwam. Op dat moment begonnen ze ook shows te geven, net als Svartidaudi, Carpe Noctem en enkele anderen. Die bands live zien als tiener had zeker impact op me: het was iets wat ik ook wilde proberen en waar ik deel van uit wilde maken.

Wat je dan ook maar gewoon gedaan hebt.
D.G.: Ik had niet eens gedacht aan een album uitbrengen voor Flesh Cathedral [debuutalbum van Svartidaudi uit 2012] uitkwam, voornamelijk omdat IJsland echt enorm geïsoleerd is.

Er was toen nog geen enkele IJslandse black metal op vinyl uitgekomen?
D.G.: Wel, neen, ik denk het niet. Misschien de split 7” met Svartidaudi en Perdition, alle andere albums kwamen toen uit op cassette. In die tijd merkte ik voor het eerst dat het mogelijk was om black metal te produceren en te releasen in IJsland. De kerels in Svartidaudi en Sinmara waren mannen uit IJsland die hun muziek uitbrachten op een label in Noorwegen [Terratur Possessions]. Dat was een boodschap voor ons: het is mogelijk. Als je je best doet.
T.I.: In dezelfde periode begonnen mensen door te krijgen dat er iets aan het gebeuren was in IJsland. Ik vond altijd al dat er hier echt een goede scene was, ook op internationaal vlak. We hebben echt best goede bands.

Als je de sound van een band als Svartidaudi met die van jullie vergelijkt, zouden ze evengoed uit Brazilië kunnen komen. Is dat ook wat jullie scene zo sterk maakt, het feit dat het niet allemaal hetzelfde klinkt?
T.I.: Ja, omdat de scene zo klein is overleven twee bands met eenzelfde sound hier niet. De betere van de twee slokt de ander gewoon op. Er is dus een grote noodzaak om je eigen geluid te maken.
D.G.: We worden vaak vergeleken worden met Deathspell Omega – dat vergelijken is wat iedereen doet, met elke band.

Het is verre van de slechtste band om mee vergeleken te worden.
D.G.: Ja, maar vergeleken worden met Deathspell Omega wordt snel saai omdat iedereen alles met hen vergelijkt. Ze zijn zonder twijfel de keizers van dit tijdperk en juist daarom zijn er waarschijnlijk maar een paar muziekschrijvers die niet op een of andere manier door hen geïnspireerd zijn. Ze hebben de moderne black metal op een dramatische manier veranderd en geschapen, dat was niet meer gebeurd sinds De Misteriis Dom Sathanas [het iconische album van de Noorweegse black-metalband Mayhem uit 1994]. Daarom vind ik het niet heel origineel wanneer recensenten bands met Deathspell Omega vergelijken. Maar het blijft natuurlijk een mooi compliment.
T.I.: Het is een beetje hetzelfde als zeggen dat elke black-metalband klinkt zoals Darkthrone: zonder bas en rauw.

Waar kijken jullie het meeste naar uit op Roadburn?
D.G.: Diamanda Galás!
T.I.: ..en Pentagram.
H.R.H.: Ik kan niet wachten tot ik Oranssi Pazuzu kan zien.
D.G.: Ik kijk ook echt uit naar Converge, maar we gaan ze missen als ze Jane Doe volledig spelen, omdat we dan zelf ook moeten optreden.

Dat album hebben ze nog nooit volledig gespeeld, het zal wel een indrukwekkende show worden.
D.G.: Dat is wat Walter zo goed kan: bands echt iets heel spectaculairs laten doen.

Precies wat jullie ook gaan doen: drie ambitieuze en indrukwekkende shows.
T.I.: Het zijn er eigenlijk zes, want veel van onze bandleden spelen ook in andere bands die komen – daarom houden we onszelf zo in vorm! (lacht). We kijken er heel erg naar uit om alles wat we hebben te geven op Roadburn.