Dankzij Mario wordt er in Tilburg tijdens een metalavond nog met bier gemorst

Heavy metal bevindt zich op het snijvlak van mensen met een repertoire aan The Big Lebowski-quotes en Satan. Het kan eng zijn, maar het is het soort eng waar een schuine mop, al dan niet afgetopt met een boer in je gezicht, nooit ver weg is. Dat laatste geldt ook voor Tilburg, een stad die onlosmakelijk verbonden is met lang haar dat door de lucht zwiert, niet in de laatste plaats door de twee internationale metalfestivals Roadburn en Neurotic Deathfest die hier ieder jaar plaatsvinden.

Dat zijn twee kolossen van evenementen in 013, een gebouw dat misschien zwart is vanbinnen, maar qua uitstraling niet veel gemeen heeft met waar metal voor staat: geen beleidsplan of een CAO, maar een oude leren bank met vlekken en koude pizza als ontbijt. Het is het soort muziek dat, afgezien van een incidenteel laagje schmink, geen opsmuk nodig heeft. Bandjes kijk je in een kroeg, en daar is geen garderobe. Je jas gaat op die hoop daar. Waarschijnlijk wordt er bier over gemorst.

Café Little Devil is zo’n plek. Het ruikt er naar gefermenteerd mannenzweet met oud bier en elke woensdag krijg je er vier whisky voor een tientje. Het is tevens het toneel van Mario’s Metal Meeting, wat naast een orgasme van alliteratie een evenement is dat wordt georganiseerd door Mario van Dooren.

Mario is 49, maar hij ziet er jonger uit. Hij lijkt een klein beetje op André Hazes met een baard. Mario is getrouwd met Patricia. Samen hebben ze twee kinderen, Dawn en Jorn. In het dagelijks leven is Mario servicecoördinator bij een installatiebedrijf, maar in zijn vrije tijd draait alles om metal. Naast een jaarlijkse meeting waar bands optreden heeft hij heeft zijn eigen website, Mario’s Metal Mania. Op die website, die eruit ziet als een goed vormgegeven site in 1990, lees je naast albumrecensies en interviews met bands alles over Mario en zijn meetings, en wanneer die zijn. Bijvoorbeeld: “Mario’s Metal Meeting 8 !!! A Trash / Death Edition!!!!! Saturday 29 March 2014.”

Het is vandaag 29 maart, half drie ’s middags en Mario zit aan de bar. Voor hem ligt een velletje papier, iets naar rechts staat een kop koffie, en wat verder naar voren een barvrouw die ongetwijfeld weleens mokkel wordt genoemd. Ze voeren een gesprek zoals alleen een barvrouw en haar stamgast dat kunnen. Het gaat over carnaval. In plat Tilburgs verzekeren ze elkaar ervan dat het weer een goed jaar was voor de carnaval, en wat jammer dat het weer voorbij is. Mario frunnikt aan zijn baard.

Het is niet de eerste keer dat hij een meeting organiseert, hij doet dat al sinds 2007, maar het is toch altijd maar afwachten of er wel gasten komen. Achter Mario verschijnt een trio bonkige mannen met zwarte shirts en veel haar op getatoeëerde armen. Ze bestellen grote glazen bier. Mario kijkt op zijn papiertje en ziet niet hoe de drie mannen proosten op een gezellig dag. Ze gaan buiten op het terras zitten. De zon schijnt. Het is een prachtige dag.

Ondertussen gaat het gesprek aan de bar over legendarische avonden waar het zo druk was dat je de bar niet eens meer kon zien en hoe vervelend het is als ergens een slechte wifi-verbinding is. Om hem heen verschijnen zwarte kisten vol met gitaren en de mensen willen drankbonnen en weten waar ze hun auto kunnen parkeren. De meeting is begonnen.

Achterin het cafe opent een deur naar een klein zaaltje. Hier gaat het allemaal gebeuren. De gasten druppelen voorzichtig binnen. Mario kent de meeste van hen wel. Het zijn vrienden geworden. Er zijn zelfs mensen die geen enkele editie van Mario’s Metal Meeting hebben gemist. Hij denkt aan het aantal kaarten dat in de voorverkoop is verkocht en wordt wat rustiger. Het wordt vast een goede dag. Voor de eerste band begint, draait een dj wat plaatjes. De introtune van Flodder galmt door de ruimte.

Mario’s vrouw Patricia staat aan de andere kant van het café achter een grote tafel met stapels T-shirts met daarop het logo van Mario’s Metal Mania, een getekend mannetje met lang haar dat met een lichte frons twee handen in de lucht houdt die het duivelsteken maken. Patricia draagt zelf ook zo’n shirt, evenals hun dochtertje, die langs de tafel met Mario’s merchandise huppelt met een grote koptelefoon op haar hoofd, tegen het lawaai. De eerste band is inmiddels begonnen.

De bassist van Maniac Forces, een trash metalband uit Horst, draagt een konijnenpak, je moet jezelf toch onderscheiden. Mario staat vooraan. De band speelt een liedje van Black Flag. Een man met een imposante dubbele nek staat te genieten van een biertje. Een jongen die nog het meest lijkt op een cowboy met asperger staat ademloos geconcentreerd naar de band te kijken. Mario loopt een beetje rond door de zaal.

Een fotograaf probeert zijn aandacht te trekken, want hij moet even op de foto. Mario, die net in gesprek was geraakt met de nek, is niet te beroerd om even te poseren. Hij glundert. Zijn ogen lachen. Als de fotograaf even bezig is met de instellingen van zijn camera, frummelt Mario gelaten aan het etiket van zijn bierflesje. Hij wordt een beetje ongemakkelijk van de aandacht en weet zich eventjes geen houding te geven. De flitser gaat nog een paar keer af en het zit erop. De foto is gelukt. Mario loopt het zaaltje uit, richting de merchandisetafel, naar zijn dochtertje en vrouw. De band gaat door alsof er niets gebeurd is. En misschien is er ook wel niets gebeurd. Behalve een mooie dag met metal in Tilburg. Zonder toeters en bellen, maar met bier en kameraden. Zoals het hoort.