Maak kennis met deze buitenaardse oma die na jaren spelen op straat eindelijk op tour gaat

Mocht je het na onze verslaggeving van vorig jaar nog niet door hebben: Noisey vindt Incubate één van de beste festivals van Nederland en omstreken. En omdat Incubate ons ook leuk vindt, zijn we goeie vrienden geworden. In de serie Noisey Recommends presenteren we vijf acts die je volgens ons op de aankomende editie van 15 t/m 21 september niet mag missen. We beginnen met The Space Lady. Susan Dietrich ziet eruit alsof ze van een andere planeet komt (en klinkt ook nog eens zo), maar is eigenlijk gewoon een lief omaatje van 66 jaar dat voor het eerst van haar leven op tour door Europa gaat. Jarenlang speelde ze op de straten van San Francisco en leefde ze ondergronds. Totdat ze haar nieuwe echtgenoot leerde kennen, en hij ervoor zorgde dat na twintig jaar haar muziek werd uitgebracht en ook iedereen die niet zo vaak door de straten van San Fran loopt, toch The Space Lady kan checken. En dat is een goed ding, want ze is veel meer dan een lokale held. Ze is een universeel boegbeeld voor buitenaardse synthesizermuziek met een helm op. Ik sprak haar -zonder helm- over Skype.

Noisey: Ha, The Space Lady! Hoe is dat nou, op je 66e voor het eerst van je leven op tour gaan?

The Space Lady:

Dat voelt gek, maar op een aangename manier. Het is een fijne gedachte dat mijn muziek nog altijd relevant wordt bevonden. Het is bijna niet te bevatten dat ik nu speel voor mensen die net zo oud zijn als mijn kleinkind van achttien. En dat die jonge generatie ook nog eens betekenis weet te halen uit mijn muziek en uit wat ik destijds deed. Dat is echt een eer.

Incubate is een festival voor cutting-edge muziek. Snap je waarom je daar staat?

Toen ik even op je moest wachten, keek ik op Noisey en zag ik heel veel jonge artiesten daarop staan; veel rap, elektronische en futuristische muziek. Al die mensen maken muziek met de technologie van nu. Daar kan ik me wel in vinden. Het zijn echte makers, en dat is de juiste spirit. Wij zijn hier op de wereld om iets te creëren, niet om bommen te werpen. We creëren onze eigen stijl die ongewoon en inventief is. Ik denk wel dat we dat met elkaar gemeen hebben.

Pas sinds begin dit jaar weet je hoe de binnenkant van een poppodium eruit ziet. Dat is voor iemand die al sinds de jaren tachtig muziek maakt best bizar toch?

Ja, het aantal keren dat ik ergens binnen heb gespeeld is op drie vingers te tellen. Maar eerlijk, dat is ook nooit echt mijn kopje thee geweest. Ik hou juist van het verrassende element van spelen op straat. Je begeeft je op een plek waar mensen geen muziek of een optreden verwachten, laat staan van iemand die er zo expressief uitziet als ik. Het mooie is ook dat veel mensen binnen die context vaak ontvankelijker zijn dan wanneer ze naar een concert gaan, omdat ze dan precies weten wat ze moeten verwachten. Na twintig jaar -ik speelde van 1980 tot 2000 op straat -werd het wel steeds moeilijker om zo’n publiek te vinden. Op een gegeven moment verhuisde ik naar Colorado, en de mensen zijn daar een stuk geslotener. De meesten gaan ook naar grote winkelcentra waar je als straatmuzikant niet mag komen. Je komt bijna niemand meer op straat tegen.

Hoe is het eigenlijk om als straatmuzikant te leven?
Ken je de uitdrukking ‘a hardscrabble life’? Ik kon elke dag maar net rondkomen, dus moest ik er de volgende dag altijd weer op uit. Dat maakte het wel zwaar, maar ik vond het tegelijkertijd fantastisch om te doen. Er was altijd wel iemand die me door de mindere dagen heen hielp. En in de zomer waren er veel braderieën, dan verdiende je best goed.

Vertel eens hoe je aan je naam komt.
Ik trad eerst op met een accordeon. Nadat ik overstapte naar het keyboard, ben ik ook een helm gaan dragen. Mijn ex-man en mentor Joel kwam daar toen mee aanzetten. Ik vond het veels te bizar voor een vrouw, maar het was rond kerst en hij zei: “Dat is een goeie aandachtstrekker, probeer het gewoon één dag.” Tot mijn grote verbazing was het echt een hit. Mensen lachten, gaven me complimentjes én geld. Dus ben ik hem blijven dragen. Ik heb meerdere hoofddeksels gehad, maar nu draag ik alleen nog de helm. Dat is toch de favoriet. De naam The Space Lady komt daar ook vandaan; die is door mijn fans bedacht. Elke keer als er mensen langsliepen riepen ze: “There she is, the space lady”.

Maar wie heeft je nou eigenlijk ontdekt en ervoor gezorgd dat je nu op tour kan?
In 2000 stopte ik met spelen om voor mijn ouders te zorgen. Ik vond me inmiddels ook wel iets te oud worden. Totdat ik in 2009 hertrouwde met Eric, mijn huidige man. Ik heb hem ontmoet door de nummers die hij online had gezet. Ik vond die zo mooi dat ik contact met hem zocht. Binnen een jaar zijn we getrouwd. Hij kwam erachter dat ik nog altijd mails kreeg van fans. Daar was hij zo van onder de indruk dat hij me vroeg of ik iets kon laten horen. Zijn eerste reactie was: “Ik heb je nog nooit zo gelukkig gezien. Mail nu je vrienden dat je terug bent als The Space Lady”. Dat heb ik gedaan. Dankzij zijn support kan ik nu dus op tour en is mijn muziek zelfs op vinyl uitgebracht.

Waarom heb je die stappen vroeger nooit genomen?
Nou, toen had ik Eric nog niet in mijn leven (lacht). Mijn vorige partner was heel verlegen, net als ik. Ik was gewoon te bang om de volgende stap te zetten. Ik had last van plankenkoorts, en mijn ex was bang voor de overheid. Hij was bang om op te vallen en wilde compleet ondergronds leven, vandaar ook dat onze kinderen geen geboortecertificaat hadden en ik ook niet anders kon dan spelen op straat. Eric heeft me iets heel anders in laten zien.

Ik zou juist denken dat spelen op straat veel enger is. Je weet nooit wat er gaat gebeuren.
Voor mij niet. Ik wist wel dat er gevaren waren. Soms werd er geld van me gestolen, en ik ben ook een keer in mijn gezicht geslagen door een jong meisje. Maar ik vond het juist eng om voor groepen mensen te moeten spelen en door ze te worden aangestaard. Nu heb ik dat trouwens niet meer en vind ik het heerlijk om voor een groot publiek op te treden. En een professioneel geluidssysteem is fantastisch. Zou eigenlijk niet iedereen eerst straatmuzikant moeten zijn voordat ‘ie het podium betreedt?
Door elke dag voor mensen op straat te spelen, realiseer je je dat je muziek niet voor maar één type mens boeiend is, maar voor iedereen; van zakenlui tot hippies en daklozen. Artiesten die alleen maar op podia spelen voor een specifiek publiek, hebben dat vaak niet eens door. Dat is jammer. Ik weet nu dat mijn muziek er voor iedereen is.

Dank je wel Space Lady!

En aan de lezer: stop met lezen, ga verder met luisteren.