Hallo lange mensen bij concerten: ken je plek!

Klein zijn heeft zo z’n voordelen. Volgens de wetenschap leef je als klein mens langer. Je hebt ook altijd genoeg beenruimte in de bus, en je hoeft geen btw te betalen over kinderschoenen. Maar feit blijft: lange mensen hebben het beter voor elkaar. En dat is al helemaal het geval als je het leuk vindt om naar concerten te gaan.

Voor iemand die net iets kleiner is dan gemiddeld, heb ik bij shows de act vaker niet kunnen zien dan wel. Meestal staar ik de hele avond naar de schouderbladen van de persoon voor me, or stik ik half in zijn of haar vieze staart. En als ik echt geluk heb, en continu op mijn tenen sta, vang ik misschien net een glimp van de knie van de zanger op.

Je zou kunnen beweren dat dit juist het leuke en onverwachte is aan livemuziek. Als ik de band nooit behoorlijk kan zien, blijft het een mysterie - enkel en alleen te doorgronden door een handjevol lange uitverkorenen. Maar wie dat beweert, is overduidelijk lang, en een beetje dom.

Ik kan simpelweg geen voordelen verzinnen aan mijn tekortschietende lichaamslengte tijdens concerten. Je trakteert jezelf op gewrichtsproblemen doordat je nek in de meest onmogelijke hoek wordt gedrukt. En na afloop, als je vrienden hun favoriete momenten van de avond met je delen, is het enige wat jij kan beschrijven de verschillende zweetaroma’s van andermans ruggen, die jij hebt mogen opvangen. Wat mij al helemaal irriteert, zijn mensen die niet doorhebben hoe gezegend ze zijn met hun lengte. Die niet weten te waarderen hoe chill het is om overal te kunnen staan waar je maar wil, zonder iets te missen. Dit verpest echt alles voor ons, die beleefde, vriendelijke, kleine mensen die niets kunnen zien. Die ultieme combinatie van onwetendheid en pure, onversneden domheid komen we overal tegen - bij de overheid, online - maar ik voel me nooit zo persoonlijk aangevallen als wanneer een grote onvriendelijke reus vol trots op luttele centimeters voor me gaat staan. Jij kunt het vanuit elk hoekje in de concertzaal gewoon zien, lul. Ga ergens anders staan.

Jongens hebben het blijkbaar nog niet eens zo erg te verduren. Mede-Noisey-editor Emma Garland, die ook klein van stuk is, vertelt me dat het voor een vrouw alleen maar erger is bij een live show. Dit betekent namelijk dat je bij “ieder concert weer voor de keuze staat: of vooraan gaan staan, zodat je iets kunt zien en tegelijkertijd riskeert om geplet en/of aangerand te worden, of een strategische plek ergens achteraan kiezen, waar je genoeg bewegingsruimte hebt, maar wel de hele avond bezig bent ervoor te zorgen dat je niet per ongeluk een gebroken neus oploopt op door die lange, veel te dronken, veel te heftig dansende kerel voor je.”

Dus, wat kunnen we doen om dit probleem op te lossen? Sommige concertzalen hebben een vloer die van achter naar voren schuin afloopt. In theorie zou dat moeten werken - ware het niet dat die extra paar centimeters weinig uitmaken wanneer een veel langer persoon voor je gaat staan. Als een schuin aflopende vloer ooit zou werken, zou ‘ie wel heel erg schuin moeten zijn. Een zitplek uitkiezen, lijkt dan de meest logische keuze. Maar ook dit heeft een nadeel: als je zo hoog boven iedereen uittorent ontbreekt er nog steeds iets aan de ervaring.

Het lijkt me daarom beter als lange mensen voortaan gewoon achteraan gaan staan. Ik begrijp dat het een niet bepaald origineel idee is, maar ondanks onderzoeken die uitwijzen dat lange mensen intelligenter en socialer zijn dat kleine mensen, lijken concertgangers dit principe toch niet echt te vatten. Het is zelfs zo zeldzaam dat een lang persoon zich hier wel bewust van is, dat je in zo’n geval, zoals Emma het verwoordt: “zo vervuld raakt van vreugde en dankbaarheid, dat je ze het liefst meteen wil zoenen”. Dus, tot iemand met een betere oplossing komt, stel ik voor dat jij, relatief lang mens, lekker achterin het zaaltje een plekje opzoekt.

Ik weet dat je me ergens wel begrijpt, laat je gewoon even van je meest empathische zien. En ik wil wedden dat ook jij de performers soms niet kan zien, met al die telefoons die men enthousiast omhoog houdt om de boel te filmen, de overmoedige crowdsurfers en de daadwerkelijk bijzonder lange mensen. Irritant he? Konden we er maar iets aan doen…

Ik heb een hoop lange kennissen en vrienden - dus om de proef op de som te nemen, gebruikte ik Joel Golby - VICE-editor, Ratatat-fan en statistisch gezien Bijzonder Lang Mens - als proefkonijn voor de volgende vraagstukken: (a) Wat te doen als je klein bent en een lang persoon voor je staat en (b) Wat te doen als je lang bent en je het zicht van iemand achter je blokkeert.

Ik: Hey, lange gozer! Ik kan niks zien. Kunnen we van plek wisselen?

Joel AKA Lange Gozer: Ja, prima, want jij bent nog een kleine jongen, nietwaar? Ik kan zo over je kleine kop heenkijken. En als ik ervoor sta, moet je dat gewoon even zeggen. Ga alleen niet passief-agressief lopen voordringen of op veel te harde toon een Belangrijk Gesprek voeren met je kleine vrienden. Ik probeer de show te zien, vriend. Effe dimmen.

Ik: Staat genoteerd. Bedankt lange gozer! Door jou heb ik heb weer vertrouwen in de mensheid. Dus: als je dit leest en je bovengemiddeld lang bent, denk dan alsjeblieft heel even terug aan de intense woede die je voelde opborrelen wanneer een crowdsurfer je weer eens voor je kop schopte. Stel je vervolgens voor dat je minstens anderhalf uur getrakteerd wordt op die helse frustratie en ook nog eens de druppels vocht uit de oksels van degene voor je met je gezicht mag opvangen. Precies. Ga even aan de kant, gast.