Laten we eens ophouden over Kurt Cobain

Foto: Bruce Pavitt

Als je de laatste paar dagen in iemands bijzijn bent geweest die maar een beetje in muziek is geïnteresseerd, is het je vast niet ontgaan dat het afgelopen zaterdag twintig jaar geleden is dat Kurt Cobain overleed.

Hij werd op veel manieren herdacht, van covers van populaire Nirvana nummers tot aan interviews met “vrienden”, mensen die met hem samen hebben gewerkt en de standaard “ IK KENDE HEM BETER DAN JIJ”-manier. En niet te vergeten dit stuk van een willekeurige dude uit Australië, die beweerde dat Nirvana kut was omdat ze niet zo goed zijn als Lubricated Goat. Oké.

Twintig jaar later en Cobain is nog steeds het archetype van het getormenteerde icoon. Alleen Bob Marley, Che Guevara en Jezus staan boven hem in de ranglijst als de best verkopende dode gasten in de wereld. Maar waarom?

Het is niet moeilijk te begrijpen hoe Kurt een haast religieuze status heeft verworven bij mensen die niets met Jezus op hebben. Hij was dan ook het tegenovergestelde van wat een godheid hoort te zijn: bruisend en ambitieus. Kurt was gewoon een gast die er stond en zei: “Everything is shit. I hate myself. It’s not just you.”

(via Lookbook)

Ironisch genoeg heeft alles wat Kurt haatte ervoor gezorgd dat hij nog steeds zoveel merch vanuit zijn graf verkoopt. Het is vrij cynisch, maar doordat hij overleed op de piek van zijn carrière en op een jonge leeftijd, is een foto van Kurt iets dat het uitermate goed doet op dingen die worden gekocht met het gezicht van mensen erop. Je komt zijn hoofd zeker weten tegen in de kledingrekken van de Primark, naast die van Rihanna en The Beatles. Er is een zeer duidelijke reden aan te wijzen waarom juist hij met zijn gezicht op zoveel shirts en andere voorwerpen terecht komt en niet, laten we zeggen, Billy Corgan. En dat is niet omdat er zoveel kids de Primark plat lopen terwijl ze Nirvana liedjes neuriën. Het is omdat Kurt een mooie man is, en niet meer voor zichzelf kan opkomen.

Natuurlijk, het is nog niet zover dat elke Kurt Death Anniversary (of KDA’s, zoals ze ongetwijfeld afgekort staan in het dagboek van de accountants van grungey platenlabels) er weer iets ouds van Nirvana wordt herkauwd in opdracht van de commissie Piek om het Kerstfeest te kunnen financieren of voor de nieuwe clip van Kensington. Maar: het album In Utero - waarmee de band, met de manier van songwriting en de keuze voor Steve Albini, weer terug wilde naar hun ongepolijste roots - werd vorig jaar opnieuw uitgegeven en geremasterd, omdat de plaat zijn twintigste verjaardag vierde. Nevermind kreeg ook de remasterbehandeling en werd in 2011 opnieuw uitgegeven tot ontzetting van fans van over de gehele wereld. Voegen die reissues iets toe aan de geschiedenis van Nirvana? Verre van. Verdienen mensen er geld aan? Ja.

Maar dit is eigenlijk nog niks vergeleken met de strijd over de ‘rechten’ op Cobains nalatenschap die nog altijd wordt gevoerd. Terwijl Courtney Love nog altijd op gespannen voet staat met voormalige bandleden Dave Grohl en Krist Novoselic, lijkt er een oneindige reeks van verschrikkelijke beslissingen te worden genomen over het graf van Cobain. Alsof het een grote speeltuin voor ze is. Grohl en Novoselic besloten om na het einde van Nirvana weer eens samen het podium te delen, maar dan wel met de permanent vrolijke Paul McCartney, wat een soort haastige en halve reünie werd, maar dan met de meest happy gast van de muziekwereld als frontman in plaats van de meest boze. Courtney reageerde daarop met het idee voor een Kurt Cobain: The Musical. The fucking musical. Niemand die zich afvraagt wat Kurt zelf zou doen als hij de keuze had, en het enige dat mensen en de media bezighoudt zijn nieuwsupdates over de ruzies en akkefietjes tussen de twee partijen.

Cobain is, zonder dat hij daar zelf iets aan kan doen, verworden tot een zinloze, deprimerende gekte. Smells Like Teen Sprit alleen al is gecovered door Miley Cyrus, Imagine Dragons, Little Mix en The Muppets, supervaak gekozen als nummer in X-Factor en gesampled door Jay Z en Justin Timberlake. En dat terwijl het juist het nummer is dat hijzelf gaandeweg is gaan haten.

De tributes rond Kurt van de afgelopen week zijn oprechte gebaren naar een van de meest inspirerende en belangrijkste figuren in de geschiedenis van MTV. Maar om Cobains erfenis op een manier te respecteren die ook maar enigszins aan het begin doet denken, zouden we minder over hem moeten spreken.