Jebroer is de liefste blanke klootzak van Nederland

Foto Juliane Falk Hij noemde zichzelf ‘een blanke klootzak’ en de ‘beste blanke rapper van Nederland’. Hij maakte zichzelf bekend bij het grote publiek door clubbangers als Btje Vliegen Tog en Herrie In Me Oor, maar misschien nog wel het meest door zijn line op Yellow Claws Nooit Meer Slapen. Die ging van: ‘Yeah, vanavond pak ik jilla, vechten op de weg naar huis allermooiste fissa. Hou wel van een feestje dus ik pop een paar dingen, dus ik doe whatever-ever en vergeet morgen gister’. Het is nu een jaar later en ik zit met Jebroer in een tapasrestaurantje in Leiden en hij zegt dat hij zich niet meer in die tekst herkent. Vastzitten is niet meer de enige regelmaat in zijn leven en vechten doet-ie ook (haast) niet meer. In plaats daarvan kwam Jebroer vorige week met de ep Broederschap, een persoonlijke plaat waarop hij zijn hart lucht.

Noisey: Hoe zou je jezelf als persoon omschrijven?
Jebroer: Een hardwerkende, lieve jongen met veel ambities. Iemand die nooit tevreden is, die alleen maar meer wil. Daar kom ik nu steeds meer achter. Ik ben nu op een plek waarvan ik nooit had verwacht dat ik die zou bereiken, maar nu ik er ben zijn mijn doelen alweer verschoven. De ep is net een weekje uit en met m’n hoofd zit ik alweer bij volgend jaar, wanneer mijn debuutalbum uitkomt. Wat ga ik daarna doen?

Maar dat was vroeger wel anders toch? Je omschrijft je nu als lieve jongen maar een jaar geleden noemde je jezelf een blanke klootzak. Waar komt die omslag vandaan?
Toen ik net Boaz leerde kennen, was mijn leven nog heel anders: ik had geldproblemen, kwam vaak in aanraking met de politie. Toen we samen muziek zijn gaan maken, hebben we bewust gekozen voor die blanke klootzak-kant van mij. Dat oppervlakkige werkte gewoon goed, dat is wat mensen wilden horen. Nu wil ik meer van mezelf in mijn muziek stoppen. Maar als ik in één keer zou switchen van blanke klootzak naar een rapper die ook z’n gevoelens laat zien, dan snappen mensen dat niet. Daarom is Broederschap er nu, als een soort van geleidelijke overgang naar de andere kant van Jebroer. Een kant met meer inhoud en verhaal. Ik heb het idee dat mensen nu pas geïnteresseerd zouden zijn in wat zich in mijn hoofd afspeelt. Foto Juliane Falk

Persoonlijk zijn op je tracks is niet helemaal nieuw voor je. Voordat je bij Boaz terecht kwam, maakte je alleen maar gevoelige tracks, zoals Papa, die over een abortus gaat.
Klopt, die tracks gaan zelfs nog een stuk dieper dan die op de Broederschap ep. Ik heb nummers geschreven die over zelfmoord gaan. Ik kan mezelf daar nu niet meer in vinden; die nummers voelen niet meer van mij. Toch blijft rap voor mij een uitlaatklep en zo behandel ik het ook nog steeds. Soms als ik de studio in ga moet ik eerst mijn hart luchten en alles van me af laten glijden voor ik ga braggen en boasten. Zo maak ik me klaar voor de party - en bullshitmuziek. Vaak maken we in de studio dus eerst een persoonlijke track zodat de lucht gecleared is. Die bangers zijn wel leuk voor het moment en goed voor in de club maar ik wil iets achterlaten. Iets waar mensen zich over 10 jaar nog steeds mee kunnen identificeren.

Dit klinkt allemaal erg volwassen.
(schaterlacht ) Ja, dat moet wel. Ik ben godverdomme 27 jaar. Vechten, opgepakt worden… Het werkt gewoon niet meer. Stel je voor dat ik nu in de club een pil pop en dat er dan fans om foto’s komen vragen, dat kan toch niet? Als ik negatief in het nieuws kom dan fokt dat m’n boekingen op. Dit is m’n werk, daar doe ik alles voor. ‘Je bent toch wel een aardige jongen!’ hoor ik nu vaak, dat is heel tof.

Betekent dat ook dat je album helemaal persoonlijk gaat worden? Geen ouderwets knalwerk meer?
Wat er precies op komt te staan, staat nog niet vast. Ik en Boaz zijn nu bezig met tracks die je onder het kopje Moombathon zou kunnen stoppen, het is goed mogelijk dat daar wat van op het album komt. Het moet in ieder geval inhoud hebben, dat vind ik het belangrijkst.

Ben je niet bang dat je fans daarop afknappen? Zij kennen je nog steeds als de club-vernietigende hooligan, niet als iemand die persoonlijke verhalen vertelt.
Nee daar ben ik niet bang voor. Clubtracks zal ik altijd blijven maken dus voor de fans is het alleen maar een verrijking. Ze krijgen een kijkje in mijn hoofd en in mijn verleden. Ik wil echt een luisteralbum maken, een album dat je in de auto kan luisteren zonder dat je daarvoor vier boetes voor te hard rijden krijgt.

Als je dan toch al nadenkt over de toekomst. Hoe ziet je leven eruit na je albumrelease?
We gaan een uitgebreide tour doen. Ik wil dat als je daar bent geweest dat je me hebt leren kennen. Ik ga optreden met een band. Dat is niet alleen voor mij compleet nieuw, maar ook voor Nouveau Riche. Als je me een jaar geleden zou vertellen dat ik met een band aan de slag zou gaan, had ik je voor gek verklaard. Maar de nieuwe tracks werken geweldig op deze manier. Het word een hele ervaring: visuals, filmpjes, de hele mikmak. We gaan een verhaal vertellen.