We spraken Jameszoo over zijn debuutalbum, labelshoppen en waarom hij nu serieus genomen wil worden

Beeld: Nick Helderman

Na een reeks van EP-releases bij lokale labels als Kindred Spirits en Rwina Records, vond Mitchel van Dinther, beter bekend als de eclectische producer en dj Jameszoo, het tijd voor de volgende stap. Op zijn debuutalbum wilde hij niet meer puur voor elektronische muziek gaan, en hij wilde releasen bij een groot label om zo een internationale doorbraak te forceren. Eind vorige week kwam dat debuut, Fool, uit, en dus wilden we hem spreken over zijn album, het tekenen bij Brainfeeder van Flying Lotus, en zijn samenwerkingen met muzieklegendes Arthur Verocai en Steve Kuhn.

Noisey: Je zei drie jaar geleden al dat je met je debuutalbum bezig was. Waarom komt het nu pas uit?
Jameszoo: Ik vond de muziek die ik toen maakte, achteraf gezien, geen albummuziek. Ik heb die nummers toen op mijn EP Jheronimus gezet.

Hoe bepaalde je wat wel en wat niet op het album kwam?
Wat ik toen maakte was nog puur elektronisch, daar wilde ik vanaf voor mijn debuut. Ik had toen al samengewerkt met jazzlegende Arthur Verocai, maar die samenwerking paste uiteindelijk niet op de EP. Twee jaar geleden begon ik echt met het schrijven van Fool. Het opnemen, mixen en arrangeren duurde een jaar, en daarna heeft het nog een jaar lang op de plank gelegen.

Waarom heb je zo lang gewacht?
Labels shoppen; ik ben pas nadat de plaat af was gaan kijken naar platenmaatschappijen. Ik wilde er ook goed de tijd voor nemen en geen overhaaste beslissingen nemen. Het moest geen release worden waar niemand stil bij zou staan. Er waren een paar belangrijke partijen in het album geïnteresseerd, en uiteindelijk koos ik voor Brainfeeder, het label van Flying Lotus.

Waarom werd het Brainfeeder en niet een ander label?
Omdat Brainfeeder samen met Ninja Tune samenwerkt en ik vind dat een heel goed team. Ik werk nu dus samen met twee hele toffe labels. Daarnaast weten ze ook wel hoe ze het varkentje moeten wassen; het is indrukwekkend om te zien wat ze met die Kamasi Washington-plaat hebben gedaan. Bovendien is het wat mij betreft het meest relevante label voor nieuwe jazzreleases, en Fool is een jazzplaat. Ik had het niet zo gepland, maar dat is het uiteindelijk wel geworden.

Wat had je dan eigenlijk in gedachten?
Het stond niet vast binnen welk genre ik zou gaan werken. Het enige wat vast stond, was dat het niet alleen elektronisch moest worden. Ik wilde niet dat het op mijn vorige werk zou lijken. Het is geworden wat het is geworden – uiteindelijk is het heel organisch de jazzkant opgegaan.

Waar komt die gigantische drang eigenlijk vandaan om van de elektronische muziek af te stappen? Dat is toch gewoon waar jij goed in bent?
De betekenis van elektronische muziek is veranderd. Vroeger, in de jaren zeventig, was het een duidelijk genre. Nu is het meer een middel om muziek te maken en zegt het vrij weinig over het product zelf. Ik vind het fijn om te blijven vernieuwen. Ik wil niet dat er een stigma over mij ontstaat.

Wat is daar zo erg aan? Sommige mensen noemen dat gewoon een herkenbaar geluid.
Ik wil liever die gast zijn waar geen touw aan vast te knopen is. Dat je nooit weet wat je van mij kan verwachten, met het risico dat ik muzikaal de plank missla. Het lijkt me zo saai om elke keer hetzelfde te moeten maken, maar dan net met een ander sausje. Dan kan ik net zo goed in ploegendiensten gaan werken.

Hoe ben je uiteindelijk bij Brainfeeder terechtgekomen?
Ik ben goede vrienden met Gaslamp Killer, Daedelus en nog een aantal andere gasten van Brainfeeder. Zo ontstond er onbewust een sociale band met het label. Toen het album klaar was hebben die jongens mij gelinkt aan Flying Lotus. Ik had hem overigens wel al eerder ontmoet, een paar jaar geleden op de Red Bull Academy in New York, maar ik heb toen geen balletje opgegooid. Ik was toen ook nog niet met een plaat bezig. De Red Bull Academy-ervaring heeft me juist geïnspireerd om anders naar muziek te gaan kijken, en om uiteindelijk deze plaat te maken.

Hoe ging dat dan?
Je moet je even voorstellen dat ik al mijn hele leven in Den Bosch woon. Als ik daar naar buiten ga, heeft niemand door wat ik doe. Er zijn weinig mensen waar ik mee kan sparren of mijn muziek mee kan evalueren. Bij de Red Bull Academy kwam ik eindelijk gelijkgezinden tegen en zag ik hoe gepassioneerd ze met muziek bezig waren. Dat motiveerde me om mijn werk ook serieuzer te nemen. Daarvoor was ik niet serieus bezig, ik zag het gedeeltelijk als een grap. Het was mijn hobby en mijn baan: plaatjes draaien en af en toe iets geks uitbrengen. Je hoort het ook aan die muziek. Het is bijna comedy-muziek.

Zeg je dit nu echt over je eigen oeuvre?
Het is gewoon zo, haha. Natuurlijk probeerde ik het wel goed uit te voeren, maar ik zag de grap er ook wel van in.

Over Fool: hoe zijn de samenwerkingen met Arthur Verocai en Steve Kuhn tot stand gekomen?
Ik ben sowieso al heel lang fan van Arthur. Die self titled-plaat die hij in 1972 uitbracht is een absolute klassieker. J Dilla, MF Doom en Madlib hebben het helemaal kapot gesampled. Kees Heus, die de programmering doet voor Paradiso, stuurde me een bericht dat ze hem gingen boeken. Hij bracht me met hem in contact en ik vertelde hem gewoon dat ik met hem wilde samenwerken. Hij luisterde wat muziek van me, merkte dat het om een serieus project ging, en stemde vrij snel in.

En hoe ben je dan bij Steve Kuhn terechtgekomen?
Ik schrok er een beetje van hoe gemakkelijk ik Arthur Verocai in mijn studio kreeg, en dat gaf mij moed om voor een samenwerking met Steve Kuhn, mijn favoriete toetsenist, te gaan. Hij is de oude pianist van John Coltrane, maar vooral zijn eigen werk is echt bizar goed. De plaat die hij in 1971 heeft uitgebracht is een van mijn favoriete albums aller tijden. Ik heb via-via zijn contactgegevens bemachtigd, en toen heb ik een jaar lang met hem en zijn management gemaild. Uiteindelijk is het wel gelukt. Ik vloog naar New York om drie uur met hem in de studio te mogen zitten, maar dat was het helemaal waard.

Je hebt nu de grote featurings en het grote label dat je zo graag wilde. Denk je dat dit je grote doorbraak zou kunnen zijn?
Ik denk dat dit sowieso een hele belangrijke eerste stap is op het internationale podium. Ik zie dat grote media zoals The Wire, Stereogum, Pitchfork en vele anderen erover schrijven. Het wordt op de radio gedraaid en er zijn flink wat show-aanvragen. Daar ben ik heel blij mee, het biedt kansen. Ik weet niet of we al kunnen spreken van een doorbraak, maar het voelt in ieder geval wel als een serieuze wereldwijde release.

Luister hieronder naar zijn nieuwe album. Jameszoo zet foto's op Instagram, heeft Twitter en houdt je op de hoogte via Facebook.