FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Is er echt een verschil tussen poppunkbands en boybands?

5 Seconds of Summer is de Blink-182 van de Generatie Y.
Emma Garland
London, GB

5 Seconds of Summer is een groep van vier Australische tieners die van YouTube-coverband uitgroeide tot een van de populairste groepen wereldwijd. Hun EP werd in de eerste week na de release 143.000 keer verkocht en daarmee eindigden ze op nummer 2 in de Billboard.

Het probleem met 5SOS is dat ze zó goed weten te balanceren op die dunne lijn tussen het zijn van een punkband en een boyband, dat iedereen – van Alternative Press tot aan The Guardian – in discussie gaat over waar we deze groep toch in godsnaam moeten plaatsen. Maar waarom is het zo moeilijk om een band die best harde muziek maakt en is genomineerd voor beste internationale nieuwkomer door rockmagazine Kerrang! gewoon een punkband te noemen? Het antwoord hierop schuilt ergens in de jaren negentig.

Advertentie

We herinneren de nineties als het decennium waar alles alternatief was. Elke warme herinnering aan die tijd is gehuld in een plaid, luisterend naar Fugazi. Maar wat we wel eens willen vergeten, is dat al die dingen vanuit de underground een dominante cultuur beïnvloedde die veel commerciëler was.

Tegen het einde van de jaren negentig besloot de jeugdcultuur massaal een vaste identiteit aan te nemen, en wel die van ‘teenage dirtbag’. Hollywood was geobsedeerd door een gast die zo veel pech had in de liefde, dat hij zijn lul in een stuk appeltaart stak, Jackass maakte sterren van de lompste stoners die bijen in hun broek stopten omdat dat lachen was, de bestverkochte videogame was Tony Hawk’s Pro Skater en de muzikale helden waren diegene die liever onzichtbaar bleven en hun eigen huisfeesten trashten omdat niemand kwam opdagen.

Popcultuur kwam in een tijdperk terecht waarin we opkeken tegen drie losers die Dickies droegen en thuis platina platen aan de muur hadden hangen, en waar het doodnormaal was dat Fred Durst met Britney Spears ging. Opeens was het cool om niet-cool te zijn.

Zo rond het millennium begonnen gasten die me normaal gesproken uitlachten om mijn baggy broeken te luisteren naar de bands die ik tof vond. Uit het niets voelden kids vanuit verschillende achtergronden zich met elkaar verbonden dankzij een gedeelde liefde voor de groene ribrugzak van Quiksilver. Natuurlijk kwam die verandering niet uit het niets, maar als ik één moment zou moeten aanwijzen dat voor deze transformatie zorgde, dan is het de release van Blink-182’s album Enema of The State, waarmee de band doorbrak bij een groter publiek. Er is een overvloed aan lyrische artikelen die in retrospectief schrijven over het album als meest invloedrijke poppunkplaat ooit, maar zelfs toen het album uitkwam viel het belang ervan al niet te ontkennen.

Advertentie

Met de muzikale structuur van hun godfathers als The Vandals, Descendents en Bad Religion, gecombineerd met de succesformule van de boybands die in de jaren negentig populair waren (denk: Backstreet Boys), bleek Blink-182 een goudmijn in handen te hebben. Ze zongen over het favoriete onderwerp van punkers, vervreemding, en tackelden dat met studentenhumor. Ze omarmden het universele gevoel van ongemakkelijkheid dat iedere puber wel herkent, door vaak naakt rond te lopen. Het stereotype beeld van een sportman werd belachelijk gemaakt door typische sportersgrappen te maken, totdat iedereen op hetzelfde niveau was aanbeland. Het maakte niet uit of je na schooltijd basgitaar speelde of American Football: iedereen schopte iedereen in zijn kloten. In een paar jaar tijd promoveerden Mark, Tom en Travis van werknemers bij Gary’s Chicken And Ribs naar posterboys van de Jackass-generatie. Ze vonden een manier om mainstream popmuziek te maken en toch als alternatieve band over te komen. En zowat iedereen accepteerde dat.

Het is niet zo dat Blink-182 altijd al meer pop dan punk wilde zijn. Ze begonnen met het opnemen op een 8-sporenrecorder, brachten lo-fi demo’s uit en oefenden in kelders, precies zoals elke andere Californische skatepunkband uit die tijd deed.

Maar zodra ze tegen het algoritme aanliepen waarmee ze met groot succes de anti-establishementhouding van punk wisten te verkopen (een groep goed uitziende jongens die powerakkoorden weet te spelen), wilden ze nooit meer terug. Rond diezelfde tijd ontstonden ook bands als Sum 41, Jimmy Eat World en All-American Rejects, gevolgd door een vrij korte maar zeer lucratieve golf aan nu-metalbands waarvan Evanescence twee Grammy’s won en Linkin Parks Hybrid Theory het bestverkochte album van de 21ste eeuw werd.

Advertentie

De leden van 5Seconds of Summer waren gemiddeld zo’n vijf jaar oud toen dit allemaal gaande was – ongeveer net zo oud als de jongens van Blink-182 waren toen Descendents Milo Goes To College uitbracht. De jongens van 5SOS droomden ervan om in een band als Blink-182 of Green Day te spelen, maar toen ze oud genoeg waren en de charts vol stonden met commerciële pop, realiseerden ze zich dat die tijd voorbij was. Met goed geoliede boybandmachines als One Direction aan de ene kant, en powerpopzangeressen als Taylor Swift en Katy Perry aan de andere, is er anno 2014 geen ruimte meer voor een nieuwe golf van poppunk, zoals die er wel was aan het begin van deze eeuw.

De loser was in opkomst, transformeerde, en werd uiteindelijk net zo algemeen geaccepteerd als alles waar het eerder zo hard tegen had gevochten, en wat de loser juist definieerde. De gouden eeuw van riemen met studs en oversized broeken is zonder twijfel dood: Green Day maakte een Broadwaymusical, de Madden-broers van Good Charlotte wisten het cirkeltje van zelfhaat rond te maken door te gaan daten met Paris Hilton en Nicole Richie, en het ultieme punk powerkoppel Avril Lavigne en Derek Whibley van SUM 41 is allang uit elkaar. Het commerciële succes van deze artiesten had de weg vrijgemaakt voor vergelijkbare artiesten om eenzelfde succes te evenaren, maar niemand was dat tot nog toe gelukt. Totdat 5 Seconds of Summer van zich liet horen.

Advertentie

De jongens van 5SOS zijn precies het type kwaaie tieners dat door andere tieners wordt gezien als het perfecte voorbeeld van een rebel: ze knopen hun shirts om hun middel en tegelijkertijd gaan ze zonder morren bij hun schoonouders op bezoek.

Ze kwamen op nadat poppunk al behoorlijk geaccepteerd was en mensen niet meer in de veronderstelling waren dat punkers met groen haar elk weekend lijm snuiven op een afgelegen parkeerplaats. Tegelijkertijd vormen ze ook een band van deze tijd, waarin social media domineert. Ze zijn Blink-182 met een onberispelijke PR-team; Abercrombie met een wenkbrauwpiercing.

Maar maakt het feit dat ze dezelfde manager hebben als One Direction ze minder legitiem als band? Ze bespelen nog altijd hun eigen instrumenten en ze schrijven hun eigen nummers – over meisjes, jezelf blijven en waarom het belangrijk is dat je je niet conformeert aan stereotypes en al die andere onderwerpen die ook voorbij kwamen bij Blink-182. Ook volgden ze eenzelfde pad: van oefenen in een kleine schuur naar stadionconcerten in slechts een jaar tijd, met dank aan de interesse van een major label. Zelfs in hun videoclips is de gelijkenis tussen de twee bands moeilijk te negeren.

Het ding is dat poppunkbands in het debat over authenticiteit het nooit zullen winnen, omdat de hele punkscene een lage tolerantiegrens kent als het gaat om aanstellers en sell outs. Fans zullen altijd opkomen voor de integriteit van hun scene en daar hoort het afzeiken van mensen die met de muziek wél serieus geld weten te verdienen ook bij. Als je naar ‘echte’ poppunk wilt luisteren (bands dus die je ouders niet kennen), check dan The Story So Far, The Wonder Years, Modern Baseball of Gnarwolves. Maar ik snap niet waarom we het een band als 5SOS misgunnen en daarom ‘poppunk’ moeten noemen, terwijl ze alleen maar de formule updaten waarmee Blink-182 tot grote hoogtes werd gebracht; en met Swing Swing iedereens nieuwe lievelingsliedje hebben gemaakt.

Maar ongeacht wie er nou het meeste geld verdient, de meeste poppunk – van Home Grown tot aan All Time Low – heeft hetzelfde overkoepelende thema: lol maken. 5SOS bracht tijdens Record Store Day een cassette uit met als B-kantje een nummer van 31 seconden, het nummer Pizza. Is dat niet precies wat zij doen? In essentie blikt 5SOS terug op Blink-182, zoals Blink-182 naar Descendents keek; en 5SOS gebruikt net dat beetje van One Direction wat Blink-182 afkeek van de Backstreet Boys. Als Tom DeLonge nu negentien jaar zou zijn, zou hij precies hetzelfde hebben gedaan.