Noem nooit meer deze dingen als inspiratiebron voor je muziek

Het universum is best groot en er zijn zo veel dingen op de wereld. Dingen als bosbessen, natrium en kiosken. En dat zijn alleen maar dingen. Dan heb je nog alle mensen van de wereld, bijvoorbeeld de Perzische dichter Saadi Shirazi uit de 13de eeuw, of knuffel-Ruud van Big Brother. En dan is er nog zoiets als cultuur, bijvoorbeeld de Britse oorlogsfilm A Hill In Korea uit 1956, het acteerdebuut van Michael Caine, of de Amerikaanse realityserie Ax Men waarin een groep houthakkers wordt gevolgd. En dan heb ik het nog niet eens gehad over ideeën; er zijn zoooo ontzettend veel ideeën op de wereld. Bijvoorbeeld: joods anarchisme en het beboterde kattenparadox.

Dus hoe kan het dat elke keer wanneer er een nieuw band opstaat, ze dezelfde acht of negen dingen noemen waardoor ze zogenaamd zijn gevormd? We snappen het: je leest A Clockwork Orange en je hebt je eigen Nadsat-geheimtaal ontwikkeld, waarna je dacht: ‘Hé, dat zou een coole bandnaam zijn’. Maar na de namen Heaven 17 en Moloko, het platenlabel Korova, en een hoop nummers met de naam Horrorshow en Ultraviolence weten we het nou wel. Als je dan eenmaal voor het eerst wordt geïnterviewd door OOR of 3VOOR12, maak je niet bepaald een originele indruk wanneer je begint over Burgess en zijn visie op vrije wil en geweld op straat.

Sorry, maar hier roepen we iedereen een halt toe. Dit zijn de dingen waardoor je je niet meer moet laten beïnvloeden.

Laten we beginnen bij het begin: 1984 is namelijk de My First Sony onder de literaire invloeden. Het blijft een goed boek, vooral omdat je zoveel van de dystopiaanse ideeën terugziet in de huidige wereldpolitiek. Maar dat is ook een soort van het doel van het boek, toch? Je zou moeten zeggen: ‘Wow, die Orwell was echt een vooruitdenkend schrijver.’ En niet: ‘Ik weet natuurlijk dat hij het met Eurasia had over een fictieve plek, maar ik was zo slim om overeenkomsten te ontdekken met onze echte wereld!’

Maar dat is wel wat er elke keer gebeurt. Bands horen een of ander verhaal, een doofpotschandaal bijvoorbeeld, en zeggen dan: ‘Wow man, dit is net als Het Ministerie van Waarheid of Nieuwspraak, laten we er een nummer van maken.’

Spies van Coldplay,Testify van Rage Against The Machine, 2+2=5 van Radiohead en het nummer 1984 van David Bowie zijn hier allemaal het resultaat van, net als de bands New Model Army, The Clash en The Kooks. En er zijn zelfs meerdere albums met de naam 1984, bijvoorbeeld van Eurythmics, Van Halen en Rick Wakeman. Ik wilde hier eigenlijk een Spotifyplaylist van maken, maar stel je voor dat het geld dan opeens allemaal op de rekening van Luke Pritchard terecht komt.

Ik denk dat de 1984-gekte een hoogtepunt bereikte toen Muse (een band die zo succesvol is dat de bandleden helaas geen tijd hebben om je te waarschuwen voor de overheid die natuurlijk fluoride in je water stopt om zo je watergebruik te kunnen controleren) The Resistance uitbracht, een heel album gebaseerd op het boek. Eén van de nummers heet United States of Eurasia, net alsof Muse zelf -en niet Orwell- ontdekte dat Eurasia klinkt als een echt continent. Het nummer zit vol met teksten als: And these wars they can't be won/Does anyone know or care how they begun?/They just promise to go on and on and on. Kom op, jongens, blijf bij je leest en maak liedjes over zwarte gaten en Roswell.

Twin Peaks is een van die gekke culturele fenomenen -net als death metal, Doctor Who en stripboeken- waarbij de kijker altijd doet alsof hij of zij degene is die het maagdenvlies heeft gebroken en doordringt tot de karmijnrode ziel van deze klassieke televisieserie.

Een aantal artiesten dat verwijst naar de serie (of naar de perfecte soundtrack ervan) zijn: Moby, Surfer Blood, DJ Shadow, The Wedding Present, Ben Frost, El-P, Mount Eerie, Sky Ferreira, Blood Red Shoes, Twin Peaks (goeie, jongens), Noah and The Whale en Bastille.

Even serieus, als we nog één keer een lied krijgen toegestuurd met de naam Audrey Horne Knows My Secret, gaan we naar het huis van David Lynch en zullen we hem BOB-style vermoorden.

Iedereen houdt van die shit omdat het gewoon briljant is. Je bent geen progressieve cultuurliefhebber omdat je denkt dat Brandy en Aaliyah geweldig zijn. Ze zijn gewoon geweldig.

Ongeveer een jaar na de rellen had elk interview met elke Britse popster drie nutteloze alinea’s waarin de interviewer Coldplay of Dizzee Rascal of Olly Murs pushte om hun mening te geven over ‘wat er in de zomer was gebeurd’. Honderden nieuwspagina’s zijn verspild zodat jij wist dat Leona Lewis het natuurlijk vreselijk vond wat er gebeurd was, maar dat we ook moeten kijken naar hoe de maatschappij in elkaar steekt voor we de daders veroordelen (of wat ze dan ook zei toen haar dit gevraagd werd).

Maar het gaat niet alleen om de interviews; snel daarna begonnen bands met het schrijven van liedjes over de rellen. Sommigen waren echt heel goed, zoals die van Plan B, waarin een verfrissende kijk op de agressie en sociale zuivering in Londen wordt gegeven. Anderen waren vreselijk, zoals bijvoorbeeld de visie van het Australische The Temper Trap:

Now who's the one to blame

When the children go insane

Dancing on their broken dreams

While London's burning from within

We dachten dat we de rellen nu wel achter ons konden laten, totdat La Roux vorige maand nog met een track kwam. Kom om, babes, hou het nieuws een beetje in de gaten. Moet je niet iets doen over de nieuwe albumcover van Nicki Minaj?

Oh, slaapt die stad ooit? Is het de plek waar je dromen worden waargemaakt? Kom op zeg. Het is gewoon een overbevolkte, stadse samenklontering van rattenstront en Subwaybroodjes.

Om te zeggen dat je muziek geïnspireerd is op je dromen, is net als een tien halen op school en zeggen dat je denkbeeldige vriend het allemaal heeft gemaakt. Weet je waar je dromen vandaan komen? Je eigen verbeelding. Dus als je eindelijk je psychologische trance in een opus weet te vangen, laat je slapende onderbewustzijn dan niet alle eer opstrijken. Het zou veel leuker zijn als elke zweverige stoner zou zeggen: ‘Ik ben zo ontzettend geïnspireerd door mezelf en mijn verdomd interessant brein.’

Kijk, we snappen het. Je hebt een paar moeilijke tienerjaren achter de rug, je leende Unknown Pleasures van iemand die twee klassen boven je zat, je vond troost in een schreeuwende Ian Curtis die praat over dansen voor de radio en je voelt je goed over het feit dat je een miskraam van een scharminkel was tijdens je puberteit. Of misschien hou je niet eens zoveel van Joy Division en heb je Control in de derdeklas gezien en zag je een van hun shirts in de H&M of misschien zag je hun naam in één van de duizenden interviews waarin ze genamedropped zijn. Het maakt eigenlijk niet uit. Want geïnspireerd raken om muziek te maken door het luisteren naar Joy Division is net als geïnspireerd raken om te eten door naar de KFC te gaan. Het is zo voor de hand liggend dat het niet meer telt. Tegenwoordig luisteren zelfs mensen als Louis Tomlinson van One Direction naar Joy Division voor hun nodige portie inspiratie.

Dus je hebt die ene persoon gevonden waardoor je je energiek en levend voelt? Weet je wie dat ook vaak overkomt? IEDEREEN.