FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Appelsap 2016: In Toronto is een muzikale renaissance gaande

Dit zijn de nieuwe gezichten van de bloeiende muziekscene in Toronto.

Foto via

Vergeet New York. Als er vandaag één stad is die de wereld stuurt, dan is het Toronto. Haar zware parka's dringen het straatbeeld binnen, haar onderwaterbeats vullen elk huisfeest en haar ex-burgemeester bewijst dat ook 44-jarige politici crack roken. Het is de stad van lege autostrades om vier uur 's ochtends, grijze hemelen gereflecteerd in glazen wolkenkrabbers, groene buitenwijken vol luxe villa’s en ruige buurten als Regent Park. Het straatcarnaval Caribana toont elke zomer weer het multiculturele gezicht van de stad. De winter brengt lange nachten en hedonisme bij min vijftien graden. Het gigantische succes van Drake en The Weeknd heeft de sensuele levensstijl en sound van Toronto op de kaart gezet. Maar de kopmannen van OVO en XO zijn slechts de bekendste voorbeelden van hoe de stad het gezicht van rap en R&B verandert. Uit de smeltkroes van Toronto stijgen er overal unieke stemmen op. Een nieuwe golf artiesten herschrijft de mythologie van hun stad.

Advertentie

Terwijl Drake zich in de weelde van de buitenwijken wikkelt, vertegenwoordigt Jazz Cartier de jonge, groezelige scene van de binnenstad. Als zoon van een rondreizend diplomaat kende Cartier een nomadische jeugd. Hij sleet de schoolbanken van Houston, Atlanta, Idaho, Maine, Barbados en Koeweit en kwam in aanraking met een hele reeks muziekscenes. Nadat hij in 2012 afstudeerde, keerde hij terug naar zijn geboortestad Toronto. Cartier, een zelfverklaard 'club kid', richtte daar de Get Home Safe Crew op met Derek Wise en Drew Howard. Deze vrienden werden snel bekende gezichten in het nachtleven van de stad. Ze doopten hun huis bij Kensington Market om tot 'The Palace' en gaven er mythische feestjes die vereeuwigd zijn in deze videoclip. Maar Cartiers ambitie reikte verder dan clubs en amfetamine. Vier jaar lang werkte hij aan een mixtape die de emotionele synthese vormde van deze woelige periode. Met Marauding in Paradise gaf Cartier een theatrale blik op de chaos van het centrum en kroonde hij zich tot de undergroundkoning van Toronto.

De dagen van Get Home Safe zijn voorbij: Derek Wise cultiveert nu zijn donkere stijl als protegé van The Weeknd en Drew Howard blijft in zijn eentje een rare versie van rap serveren. Maar het is Jazz Cartier die klaar lijkt te staan om de volgende grote rapper uit Toronto te worden. Met Hotel Paranoia maakt hij in 2016 een vervolg op zijn duistere theologie van zonde. Het album voelt aan als een claustrofobische tocht door de wandelgangen van Cartiers angsten en ambities. “I'm in it for the long run,” zegt hij in de opener Talk of the Town. Maar het brutale zelfvertrouwen van Jacuzzi La Fleur (zoals hij zichzelf ook weleens noemt) kent haar tegenbeeld in de onthutsende eerlijkheid die Cartier evengoed blootlegt. Zijn handelsmerk van 'cinematografische trap' integreert een wijde reeks stijlen en toont een verrassende veelzijdigheid voor iemand van 22. Hij mengt de energie van de woeste Kendrick, de experimentele waanzin van Travis Scott en de haute couture-verfijning van A$AP Mob. Hij refereert naar alles, van Caravaggio tot Sandra Bullock. In een stad bekend om zingende rappers, onderscheidt Cartier zich als een volbloed mc die ook ijzersterke nummers kan schrijven.

Advertentie

Cartier is niet de enige jonge Canadees die de wereld wil veroveren. Onlangs verkondigde Tory Lanez in een interview nog maar eens dat hij Drake van de troon komt stoten. Zijn langverwacht debuutalbum komt pas deze zomer uit, maar de 23-jarige rapper/zanger is met een hoop mixtapes en succesvolle singles zo spraakmakend, dat Drizzy misschien wel een beetje begint te zweten. Lanez is het zelfverklaarde gezicht van een beweging die hij 'The New Toronto' noemt; een term die slaat op jong, opkomend talent dat uit de schaduw van de oude stad probeert te stappen. Hij noemt zijn stijl 'swavey': excentrieke muziek die zich geen bal aantrekt van genreconventies maar toch altijd een individuele stempel heeft. Zo springt hij moeiteloos van de zoete zomerliefde van Say It naar het bikkelharde drugsbaron-anthem Diego om op zijn laatste single Luv het refrein van een oude dancehall-klassieker te hergebruiken.

De voorliefde en durf om genres te overschrijden is iets wat veel artiesten uit Toronto delen. Hierdoor zijn ze vaak vernieuwend, maar trekken ze tegelijk een groot publiek aan. Met een mix van stijlen spreken ze uiteenlopende muzieksmaken aan en palmen ze verschillende soorten luisteraars in. Drake was de eerste grote mannelijke rapper die zonder gêne in kopstem zong en hij bereikte zo het poppubliek. The Weeknd mengde zijn R&B met een post-punk esthetiek en samplede Siouxsie and the Banshees en Cocteau Twins. Het instrumentale trio BadBadNotGood vervaagt opnieuw de grens tussen jazz en hiphop. Halverwege Show No Regret, de voorlaatste track van Daniel Caesars laatste EP, verandert de beat van uitgeklede soul naar iets dat recht uit een vroeg Radiohead-album had kunnen komen.

Advertentie

Daniel Caesar groeide op in een streng religieuze familie uit Oshawa, net boven Toronto. De gospelinvloeden zitten in zijn DNA, maar na een geloofscrisis en een familieruzie trok Caesar op zijn zeventiende naar de grote stad. Zijn muziek is een vurige mengelmoes van soul, gospel, rock en R&B, maar op uitspringers als Paradise en Violet vult hij de leegte die Frank Ocean zo lang heeft opengelaten. Caesar is verbonden aan het IXXI Initiative, een collectief van kunstzinnige buitenbeentjes opgericht door Sean Leon. De gitzwarte mixtape die Leon in 2014 uitbracht, Narcissus, The Drowning of the Ego, is ondertussen uitgegroeid tot een kleine klassieker van de Toronto-renaissance. Als je het nog niet kon raden aan de titel: Leon ploegt echt de donkerste kant van Toronto naar boven met gure teksten die ons bezorgd maken om zijn geestelijke gezondheid.

Foto door Julien Bowry, via

Misschien zijn het de koude winters of is het de geïsoleerde ligging; een sinistere, nachtelijke gloed bezielt de muziek van Toronto. Trage tempo's, holle sub-bassen en ijle samples komen samen in een melancholische waas om die kenmerkende 'Toronto sound' te vormen. De producers Noah “40” Shebib en Boi-1da lagen aan de basis van deze mistige productie, maar nieuwkomers als Lantz, WondaGurl en Nineteen85 geven er vandaag hun eigen draai aan. De bedrukte stemming zit in de gedrogeerde R&B van PartyNextDoor en zie je in de kille clips van SAFE. Om de twee weken hoor je het tijdens Drakes radioprogramma op Apple’s Beats 1 Radio. De rappers uit Toronto zijn allemaal iets meer paranoïde, iets meer nihilistisch en liggen iets meer in de knoop met zichzelf dan hun zuiderburen. Maar Amerikaanse artiesten laten zich nu steeds meer inspireren door Canada. Bryson Tiller bijvoorbeeld, die zingt in de typische Toronto cadansen. Of Jeremih, de R&B-artiest uit Chicago die voor zijn laatste album Late Nights duidelijk naar het noorden heeft gekeken. De typische Toronto-videoclip duikt overal op: panorama’s van een nachtelijke stad, slow motion beelden van wandelende mannen in zwarte kleren en flitsen van beeldschone vrouwen in onderbelichte hotelkamers.

Advertentie

Met bijna de helft van de bevolking die in het buitenland geboren is, staat Toronto bekend als de meest multiculturele stad ter wereld. Die culturele openheid en uitwisseling verklaren veel van haar bruisende creativiteit. Maar het zijn de Caribische bewoners die in het bijzonder hun stempel op de stad hebben gedrukt. Een belangrijk deel van de bevolking heeft Caribische roots en houdt de 'island’-cultuur zelfs in de sneeuw levend. Het laatste jaar hebben we steeds meer die zonnigere kant van Toronto leren kennen. De piepjonge Ramriddlz in gele bodywarmer blijkt visionair geweest te zijn met zijn hyperseksuele hit

Sweeterman

(er schuilt een zekere poëzie in “You know she follow me / on that insta G / She want my insta D / Then she swallow”). Rihanna mag dan wel in Barbados geboren zijn, het was de Canadees PartyNextDoor die

Work

voor haar schreef. Op

Views

hoorden we hoe Drake steeds meer gebruik maakt van dancehall-riddims en Caribische patois. Misschien is de tijd rijp voor een comeback van Sean Paul.

Ook de laatste single van Roy Woods, Gwan Big Up Yourself, heeft een Jamaicaanse beat. Begin deze maand bracht Woods, de jongste aanwinst van Drakes platenlabel, onverwacht Waking At Dawn uit. Op een bepaalde manier vat zijn muziek het Toronto van de voorbije vier jaar samen. Woods behoort tot een generatie die na de eerste golf grote namen komt. Voor hem is The Weeknd geen tijdgenoot, maar iemand waar hij naar luisterde toen hij op school zat. Woods heeft al de invloeden van het oude Toronto geabsorbeerd: hij zingt met een tere nonchalance, slaat soms over naar een agressieve falsetto en rapt met een melodische flow vol pauzes. Gwan Big Up Yourself is een tropisch intermezzo tussen nummers over relatieproblemen, drugs en seks, allemaal met sombere producties. Maar ondanks de persoonlijke thematiek blijft de koele Woods altijd op een afstand staan. Die intrigerende combinatie van brutale emotionele gevoeligheid en geharde afstandelijkheid is een kenmerk geworden van de jongens uit Toronto. Als nieuwkomer met een OVO-cosign, stapt Woods in de voetsporen van de groten, op zoek naar een eigen stem.

Door de stortvloed van nieuwe mixtapes en de wereldwijde nabootsing van Toronto wordt het steeds moeilijker voor jonge artiesten om een eigen muzikale niche te vinden. In de hiphopwereld staat Toronto al lang bekend als de 'Screwface Capital': de stad die onverschillig is voor kleiner inheems talent. Vanaf de iconische CN Tower werpt Drake een enorme schaduw op de stad. Zijn OVO-crew trekt constant veelbelovende artiesten in haar invloedssfeer. Maar rappers als Jazz Cartier slaan hun eigen weg in. Ze brengen een frisse, individuele versie van Toronto. In de schaduw en in de straten broeit er een storm van nieuw talent. Derek Wise beschreef de bloeiende scene ooit als een pot die op het punt staat om over te koken. De invloed van Toronto op de hedendaagse muziekwereld valt niet te ontkennen, maar het ziet ernaar uit dat de stad nog moet losbarsten.

Op 13 augustus brengt Jazz Cartier het nieuwe Toronto naar Appelsap. Noisey is partner, heeft een eigen stage en brengt je met liefde verhalen over Appelsap en de line-up. Lees hier het interview met Bokoesam over zijn eerste keer Appelsap en bekijk hier de video met Yung Internet en Vic Crezee.

Check ook festivals.vice.com voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.