Ik sprak Snowstar Records-eigenaar Cedric Muyres over zijn labelfamilie vol zendelingenkindjes en absurdisten

Toen Cedric Muyres nog een kleine punkrocker was met enorm lange dreads wilde hij heel graag zijn herrie op plaat uitbrengen. Door gebrek aan mogelijkheden besloot hij het maar zelf te doen. Hij startte zijn eigen label en noemde het Snowstar Records. Tien jaar later staat Snowstar te boek als een florerend indielabel met acts als I am Oak, Lost Bear en Herrek. Deze tiende verjaardag wordt dit jaar groots gevierd met als dikke afsluiter een avond in Tivoli. Maar dat wist je misschien al.

Wat je misschien nog niet wist: Snowstar is de leukste jonge familie van Nederland. De leden zijn elkaars grootste fans, ze organiseren gemeenschappelijke barbecues en hangen dagelijks met elkaar in de kroeg. Vanuit deze naar incest riekende situatie vroeg ik Cedric zijn Snowstar-stamboom uit te tekenen en wie in zijn nieuwe familie welke rol speelt. Zodat we vanaf nu allemaal snappen waarom bijna alle Snowstar-artiesten zendelingenkindjes zijn.

Noisey: Hoe voelt het om het hoofd van een familie te zijn?
Cedric: Ik denk er nooit zo over na, want ik voel me geen echte baas. Ik regel wel van alles en moet soms achter iemands broek aanzitten, maar bij Snowstar Records doen we vooral veel samen. Tammo (I am Oak, Lost Bear) mastert bijvoorbeeld veel platen, Thijs van I am Oak doet de vormgeving en Aino (The Secret Love Parade) draait plaatjes op Snowstar-aangelegenheden. Hoe verschilt de Snowstar-familie van je echte familie?
[lacht] Nou, deze is in ieder geval een stuk groter! Er staan maar negen artiesten op Snowstar, maar dat zijn bij elkaar al 24 koppen. En die spreek ik allemaal dagelijks. Ze overlappen in al die verschillende muziekprojecten. Dat maakt mijn werk ook zo leuk. Ik werk met mijn beste vrienden aan iets moois. Dat is anders bij het gezin waar ik van oorsprong uit kom natuurlijk.

Van wie krijg je doorgaans het beste advies?
Van Stefan (The Subhuman, I am Oak, Lost Bear). Ik ken hem het langst en hij is heel belangrijk voor het label. Zijn mening is heel belangrijk voor mij. Ik breng niets uit zonder het eerst aan hem te laten horen.

Wie is je persoonlijke held? Of mag je niet voortrekken?
Thijs (I am Oak) is echt mijn held. Ik vind het knap dat hij ondanks dat hij zo verlegen en introvert is, toch zulke grote stappen heeft gemaakt. Niemand had nog van hem gehoord toen zijn plaat uitkwam en ineens stond hij daar. Dankzij zijn 3voor12 Award voor Oasem stond het label ook plots in de schijnwerpers, wat superfijn is natuurlijk! Eigenlijk hebben we elkaar groot gemaakt.

Cedric heeft voor de lezers de stamboom van Snowstar Records getekend. Om alles wat duidelijker te maken.

Snowstar heeft ook een aantal christelijke leden. Toeval?
Ja. Maar weet je wat nog veel gekker is? Het zijn allemaal zendelingenkindjes. Ook puur toeval. Gerrit van der Scheer (Herrek), Kim Janssen en Bart van der Lee zijn alle drie in het buitenland opgegroeid omdat hun ouders als zendeling de wereld over gingen. Gerrit en Kim hebben trouwens als kind in India een keer met elkaar aan tafel gezeten. Hoe die drie dan op het label terechtkomen, tja. Ze hebben dankzij die achtergrond gewoon hele bijzondere verhalen te vertellen. En die spreken me aan.

Hoe gaat dat spirituele samen met bijvoorbeeld de absurdistische en bijna anarchistische levenshouding van de jongens van Lost Bear?
Dat speelt absoluut geen rol. Ik denk dat de manier waarop ze in het leven staan niet zo verschilt van elkaar. En muziek boven alles hè? Ze willen allemaal mooie dingen maken en dat brengt ze bij elkaar.

De Snowstarboot

Drank brengt mensen ook bij elkaar. Wie wordt het grappigst dronken?
Kim Janssen, zeker weten. Mijn lievelingslied van hem begint met de zin: “I wake up on a pavement, still drunk.”

Bij wie kak je gerust met de deur open?
[lacht] Dat doe ik dus niet! Er moet wel een bepaalde grens bewaard blijven hoor.

Want er zijn al genoeg grenzen overschreden in de familie?
Geen commentaar!

Flauw zeg!
Laat ik het hierop houden: we work hard, we play hard. Dan wil het nog weleens uit de hand lopen. Maar meer zeg ik niet, want mijn moeder leest dit ook.