Ik sprak met de jongens van Knekelhuis over obscure muziekcombinaties en ego’s

Iedereen begint tegenwoordig maar een eigen muzieklabel, alsof het niets is. Als je het mij vraagt schiet de helft zijn doel voorbij door egotripperij en belangijker: gebrek aan visie. De jongens van Knekelhuis snappen als geen ander dat je niet wegkomt met enthousiasme alleen. Ze besloten op zoek te gaan naar een ander geluid door verschillende producers en artiesten uit de wereld van electro, wave en house aan elkaar te koppelen. Vaak hebben ze elkaar voor zo’n samenwerking niet eerder ontmoet. Zo hoopt Knekelhuis de experimentele hoek van de elektronische muziek nieuw leven in te blazen, met een persoonlijker geluid.

Knekelhuis ken je misschien nog van de muziekavonden in Amsterdam, met een aparte editie voor discodansers (én gothics) en eentje voor metalnerds (én gothics). De jongens hoopten op een kruisbestuiving. Die bleef uit maar is nu weer terug te zien in de nauwe samenwerking tussen de artiesten op hun label.

Tijdens ADE 2014 host Knekelhuis een eigen avond in het splinternieuwe Radion met Hieroglyphic Being, Beau Wanzer en Parrish Smith. Ik sprak met Mark van de Maat (32) en Ron van de Kerkhof (25), twee van de vijf eigenaren, over de mooiste muzikale combinaties.

Noisey: Jullie spreken over het meer persoonlijk maken van de muziek op jullie label. Wat bedoelen jullie daarmee?
Ron: We zoeken naar intimiteit, we willen de artiest bijvoorbeeld echt leren kennen.

Als een soort beste vriend?
Mark: Dat zou wel een immense gedachte zijn. Ik denk dat je een vriendschap niet kan cultiveren. Maar een beetje je best doen en kijken wat er dan gebeurt, dat kan geen kwaad.

Hoe leggen jullie dat persoonlijke contact?
Ron: We nemen de tijd. Veel contact gaat via internet. Maar ik heb ook eens zeven uur in de auto gezeten om TRAXX te kunnen zien in Dresden.
Mark: Daarnaast zouden we niet zo snel een artiest mee uit eten nemen als hij in Amsterdam is. We koken liever zelf voor hem, in een huis vol met vrienden en speciaal bier.

Waarom levert de samenwerking van twee verschillende artiesten vaak iets interessants op?
Ron: Je wordt zo gedwongen om buiten je kaders te werken. Kijk, we kunnen Legowelt vragen om een track te maken, maar het is toch veel leuker dat – in dit geval – Cliff Lothar een outline maakt en dat hij dan van daaruit moet werken? Je krijgt zo een compleet ander eindresultaat. Dat werk is uitgebracht onder de naam Pagan Sector. Wat is jullie droomcombinatie? Wie moeten absoluut met elkaar gaan samenwerken?
Mark: Wat heel tof zou zijn is TRAXX met iets totaal anders. Iets minimaals.
Ron: Zoals R.N.A. Organism? Afkomstig uit Japan en actief in de jaren tachtig. Waarom zo obscuur?
Ron: Het is niet bedoeld om cool te doen met onbekende artiesten hoor.
Mark: Nee, het gaat erom dat je zo een geluid creëert dat je nog niet eerder hebt gehoord.
Ron: Sowieso moeilijke opgave, ik moet er nog even over nadenken.

Ja, denk eens goed na.
Mark: Ik heb het! Sisters of Mercy met Silent Servant.
Ron: Silent Servant, daar dacht ik ook aan!
Mark: Die industrialtechno van hem met Sisters, dat zou zó vet zijn.

Nog meer?
Mark: Nou, dit is wel dromen hoor maar zoiets als…
Ron: Liaisons Dangereuses? Cabaret Voltaire?
Mark: Ja, een van die twee met Lana del Rey. Oh, dat nieuwe album van haar. Plaat van het jaar!

We doen een spel. Aangezien jullie zo goed zijn in het combineren van verschillende smaken, noem ik een artiest en vullen jullie die aan. Tiësto.
Mark: Dat is niet echt mijn ding hoor. Die gast is een en al climax.

Oké, iets meer in jullie richting dan: Henry Rollins van Black Flag.
Mark: Met Drvg Cvltvre. Die is ook punk. Ik ben wel benieuwd wat dat sludge-achtige met het snelle van Black Flag zou doen. En hoe zit het met dode artiesten?
Mark: Snowy Red, een minimalwave-artiest uit België. Daar zou ik wel wat mee willen. En dan met… wel iets uit een ander straatje toch?
Ron: Zodra ik uit m’n straatje ga, weet ik niets meer te vertellen over muziek.
Mark: Snowy Red met Nico van de Velvet Underground.
Ron: Nee, wacht, ik weet het! Nee. Ik zeg het toch niet, want dan geven we een veel te vette naam weg.

Waarom zo geheimzinnig? Waar zijn jullie bang voor?
Mark: Je wil niet zomaar je parels weggeven natuurlijk.
Ron: Ja. Het kost ons vaak veel moeite om zoiets moois en zeldzaams te vinden, dan is het lastig om dat gelijk met de hele wereld te delen.
Mark: Het zal ook wel een egodingetje zijn hoor.

Ego of niet, jullie hosten donderdag wel een avond met een aantal van jullie parels op ADE. Dan maar hopen dat er niemand op afkomt?
Mark: Helemaal niet, als het juiste publiek maar komt.

En dat is?
Ron: Een nieuwsgierig publiek dat er bewust voor heeft gekozen om erbij te zijn. Ook al is de zaal maar halfvol, die mensen zijn wel op zoek naar verrassing. En dan heb je een mooie avond te pakken.