Ik hing 24 uur rond in De School

Precies een jaar nadat Trouw haar deuren definitief sloot, lanceert een deel van het team achter de notoire club een nieuw project: De School. Het afgelopen jaar hebben verschillende partijen pogingen gewaagd om de leegte die Trouw achterliet op te vullen, maar zonder succes. Niet gek dus dat de verwachtingen voor De School hooggespannen zijn. De School zit in het oude Iedersland College bij het Rembrantpark in Amsterdam West en het moet veel meer dan alleen een club voorstellen. Met een café (voor ontbijt, lunch en borrels), een restaurant, een sportschool, een concertzaal en natuurlijk een club, wordt het gepresenteerd als een ware 24-uurslocatie. Voor de beste sfeerimpressie besloot ik er een etmaal rond te hangen.

Ik kom aan bij het café van De School waar ik mijn 24 uur ga beginnen. Het is een grote sobere industriële ruimte met een open keuken die het café en het restaurant scheidt. Ik besluit ergens met mijn laptop te gaan zitten, een koffie te bestellen en mijn etmaal te beginnen met een paar uur werken.

Ik krijg van de serveerster te horen dat er nog geen wifi voor de gasten is, die komt namelijk maandag pas; dat begint gelijk goed.

Door het tekort aan internet ben ik nu al bijna twee uur mijn administratie aan het bijwerken – elk nadeel heeft z’n voordeel.

Ik heb me de eerste paar uur voornamelijk lopen vervelen en de acht cappuccino’s maken me wat onrustig. Ik besluit het café in te ruilen voor de sportschool die hier ook ergens moet zijn.

Ik meld me bij het loket van Het Gymlokaal en krijg meteen een kleine tour. De School heeft twee gymzalen omgebouwd tot sportruimtes: de ene zaal is vooralsnog alleen gereserveerd voor de yogalessen, in de andere kun je vrij sporten – er zijn gewichten, benches, roeimachines, fietsen en bokszakken, maar je kunt je ook aanmelden voor bootcamp of kickbokslessen. Alle twee de zalen zijn volledig uitgestorven en er zijn nu geen lessen, dus ga ik maar vrij sporten. Sportscholen zijn vaak benauwde zielloze oorden met TL-verlichting en eurodance-afspeellijsten, maar dat is hier gelukkig anders. De zalen hier hebben hoge plafonds, de grote ramen laten veel natuurlijk licht binnen, en de baskets en turnringen die nog uit de schooltijd zijn overgebleven geven Het Gymlokaal een hoop charme.

Hoewel De School de gymzalen en kleedkamers heeft opgeknapt, is de originele inrichting uit de jaren zestig verder intact gebleven; het voelt alsof ik weer op mijn middelbare school rondloop, maar dan zonder de puberale onzekerheid, wanhoop, en de penetrante Axe Dark Temptation-geur.

Na een beetje gewichtheffen begin ik tegen de bokszakken aan te schoppen. Een meisje dat in Het Gymlokaal werkt, vraagt vriendelijk of ik bokshandschoenen wil lenen. Ondertussen loopt er iemand nog wat verhuisdozen te verslepen.

Dit kickboksuurtje was het fijnste tot nu. Ik besluit nog een kwartiertje op de fiets te stappen, en daarna spring ik onder de douche om fris aan te kunnen schuiven in het restaurant, waar ik heb afgesproken met twee vrienden.

Terwijl ik op mijn gezelschap wacht drink ik een biertje en kijk ik rond naar wat voor mensen er nog meer in het restaurant zitten. Ik zie voornamelijk mannen met snorren, zwarte coltruien, zwarte broeken, zwarte schoenen en gouden oorbellen waar een kruisje aan hangt; ze heten vast allemaal Frederik en drinken graag fritz-kola terwijl ze naar Oost-Berlijnse clickstep luisteren.

Ik realiseer me dat ik momenteel ook helemaal in het zwart gehuld ben, een snor draag en een gouden septum-piercing heb.

Eindelijk zijn mijn vrienden er. Praat met me!

Het restaurant is simpel en mooi ingericht. Ik weet niet precies wat deze ruimte hiervoor is geweest, het lijkt een beetje op een oude garage. Bij de ingang staat een mooie grote houten bar, en de tafels zijn strak opgedekt.

Er wordt ons eerst verteld dat het restaurant nog in de testfase zit; ik hoop dat dit gewoon een mededeling is en niet een manier voor de obers om zich in te dekken. We kunnen kiezen uit een 3- of 5-gangenmenu, met een vlees- vis- of vegetarisch hoofdgerecht, en verder wordt alleen gevraagd of we allergieën hebben. We gaan voor drie gangen met vlees.

Ondanks de testfase verloopt alles soepel. Het voorgerecht met kippenpaté, hoofdgerecht met ossenhaas en nagerecht met stoofperen, kardemomijs en fromage blanc waren erg lekker. Het eten werd in een aangenaam tempo geserveerd en iedereen die aan het werk was lijkt het menu en de wijnkaart goed te kennen. Wat ook heel fijn is, is dat ik door de halve fles wijn die ik net naar binnen heb gegoten de rest van de avond vol vertrouwen tegemoet ga. Mijn vrienden gaan naar huis en ik begeef me naar het hoofdgebouw voor de optredens van traumahelikopter en zZz.

Als ik het hoofdgebouw betreed, staat er buiten nog geen rij maar is het binnen al gezellig druk. Bijna alle pre-sale kaartjes voor de komende twee maanden zijn al uitverkocht, waardoor andere mensen vroeg komen om nog kaartjes aan de deur te kopen. Ik lever mijn kaartje in bij het oude kamertje van de conciërge en loop door naar de garderobe waar een hoop speakers klassieke muziek aan het pompen zijn. De garderobe is in een statige en typische schoolhal, en ik krijg het gevoel dat ik op het punt sta om naar een schoolfeest of reünie te gaan.

Terwijl ik door de schoolgangen dwaal, kom ik bij een concertzaaltje waar ongeveer 150 mensen in passen. Het podium is op dezelfde hoogte als het publiek, waardoor de afstand tussen muzikanten en de rest van de mensen wat makkelijker wordt overbrugd; iets wat ik bij concerten vaak een voordeel vind.

Het concert van traumahelikopter maak ik voornamelijk mee vanuit het ruime rokershok, waar ik grappig genoeg twee oude middelbare-schoolgenoten tegenkom, iets wat gelijk nostalgische gevoelens oproept. We gaan op een van de vele banken zitten en kletsen over wat we hebben meegemaakt de afgelopen zeven jaar.

In de kleine concertzaal is maar één miniscule bar. Hierdoor ontstaat er al snel een mensenfile die de hele zaal doorkruist, en ik sta een groot gedeelte van het concert vast in deze rij; maar ik ben inmiddels aangeschoten genoeg om dit te accepteren. Ondertussen is zZz een fantastische show aan het weggeven, waarbij Daan Schinkel steeds intenser zijn orgel bespeelt en Björn Ottenheim zich steeds meer achter zijn bezwete haren gaat verschuilen. Opvallend is wel dat het publiek zich vanavond minder laat meeslepen dan bij andere optredens. Aan de blikken om mij heen af te lezen heeft iedereen het naar z’n zin, maar er wordt amper gedanst en er ontstaat zeker geen pit. Geen idee waar deze tamheid vanavond vandaan komt.

Vlak voor het einde van zZz ga ik op verkenningstocht door de rest van het gebouw. De School blijkt een doolhof te zijn: er zijn een hoop leegstaande kleine ruimtes en ik ontdek een fijn, donker binnenplaatsje met een tuin waar je in de buitenlucht kunt roken. Hier blijf ik nog even hangen.

Na de concerten ga ik naar de club, die beneden in de oude fietskelder zit. Cinnaman en Barnt staan vanavond op het programma. Het is een indrukwekkende ruimte met grote betonnen pilaren, waardoor het feest iets weg heeft van een garagerave. De dj-booth en de geluidsinstallatie zijn mee verhuisd vanuit Trouw, en het geluid is net als daar heel goed.

Een vriend van me was onderweg hierheen. Inmiddels staat hij voor de deur waar nu wel een gigantische rij staat. Hij stuurt me wat foto’s die me doen denken aan de taferelen die bijna iedereen van Trouw nog kent. Blijkbaar probeert ook nu iedereen nog even de laatste kaartjes aan de deur te kopen.

Ik ben inmiddels best wel dronken. Cinnaman draait fucking hard. Er wordt uitsluitend elektronische muziek gedraaid en ik herken de aangename melodieën van Oni Ayhun die een heerlijke sfeer neerzetten.

Ik schrijf in mijn aantekeningenboekje ‘Sef en Vic lullen tegen mij’ in de hoop dat mijn toekomstige zelf dit zal gaan begrijpen. Niets is minder waar.

Ik ga weer naar boven, naar de concertzaal. Er is opeens een soort pop-upkeukentje, dat er eerst niet was, en ik bestel een pasta en ga op een van de chesterfieldbanken zitten. Boven wordt er in de wat kleinere ruimtes hiphop gedraaid. Ik hoor Liquid Swords van GZA en Survival of the Fittest van Mobb Deep.

Ik ga naar de wc en loop per ongeluk een hok in waar twee potten tegenover elkaar staan. Dit roept veel vragen op, die ik misschien niet beantwoord wil hebben. Mijn beschonken geest kan dit momenteel niet aan.

Ik ken in Amsterdam geen enkele andere club waar een buitenplaatsje is waar je lekker kunt roken en lullen, dus ga ik voor de zevende keer vanavond de tuin in. Ik voer gesprekken met vrienden die ik een paar seconden later weer vergeet.

Een van de jongens die aan het werk is confronteert me met het feit dat hij me ’s middags ook al heeft gezien. Ik vertel hem dat ik bezig ben met een 24-uursverslag over De School; hij moet hard lachen en wenst me veel succes. Volgens mij ben ik net voor gek verklaard.

Het feest is afgelopen en iedereen wordt verzocht om het hoofdgebouw te verlaten. Ik kijk jaloers naar de andere feestgangers die nu naar huis gaan om te slapen of te afteren. Alles op De School sluit nu, behalve het café dat als het goed is net weer open is gegaan. Het is de enige plek waar ik nu naartoe kan om de 24 uur vol te maken, maar ik zie er tegenop omdat ik me er twintig uur geleden heel erg heb lopen vervelen – daarom loop ik eerst nog even doelloos een paar rondjes door de buurt.

De straten zijn uitgestorven en deprimerend. Welke gek gaat er ook op zaterdagochtend na een hele nacht feesten een wandeling maken door de vrieskou? Waar ben ik mee bezig? Ik wil gewoon naar huis. Er borrelt zelfmedelijden bij me op, ik heb me nog nooit zo dakloos gevoeld; het voelt als een comedown terwijl ik niet eens wat heb gepopt.

Het is grauw en tyfuskoud. Ik besluit toch maar naar het café te gaan, waar ik het meisje zie dat me de dag ervoor al heeft geholpen. Ze begrijpt niet waarom ik niet gewoon naar huis ga, dus vertel ik haar over dit stuk. Ze lacht en brengt me een cappuccino.

Ik bestel nog een dubbele espresso.

Ik ben nu eigenlijk niet eens meer moe, dronken of wat dan ook. Ik ben vooral heel wazig – alsof ik naar een hele rare en saaie film kijk met mezelf in de hoofdrol.

Een van mijn vrienden heeft op zaterdagochtend meer dan een half uur in de tram gezeten om met mij te komen ontbijten. Wat een held! Hij vraagt hoe het was, maar het lukt me niet om een antwoord te formuleren. Ik excuseer me voor de wodkageur die ik niet ruik, maar die ongetwijfeld om me heen hangt.

Het ontbijt dat we bestellen is simpel: een zachtgekookt eitje, brood, kaas, een croissant, versgeperste jus en koffie. Het ziet er best lekker uit, maar mijn smaakpapillen zijn inmiddels helemaal verschrompeld door al die liters bier. Ik proef het niet echt meer en stoïcijns stouw ik alles naar binnen.

Het laatste uur van mijn 24 uur in De School is begonnen en dit besef maakt en hoop euforie en energie bij me los. Het is bijna afgelopen. Ik heb me voor nog een klasje bij Het Gymlokaal aangemeld en kon kiezen tussen bootcamp of yoga. Omdat bootcamp in deze staat waarschijnlijk mijn dood zou betekenen, ga ik voor yoga.

Ik overweeg de yogales te skippen en in dit verslag te liegen dat ik het heb meegemaakt, maar ik zet toch even door (echt).

De slapeloze nacht eist toch zijn tol; ik heb het evenwichtsgevoel en de souplesse van een manke gorilla. Als ik voor de zevende keer de downward facing dog moet doen, voel ik mijn ontbijt in mijn maag rommelen.

Ik heb het bijna gehaald. We liggen op onze rug te ontspannen, en omdat het een beetje fris is in de gymzaal, zegt de docent dat we een deken kunnen pakken. Maar als ik een deken pak, ga ik sowieso in slaap vallen.

Ook zonder deken val ik in slaap – drie keer om precies te zijn. Ik snurk mezelf wakker en hoor de mensen om me heen gniffelen. Mijn uitgeputte lichaam kan het gevoel van schaamte of ongemak niet opbrengen, ik vind alles prima.

Tijd om naar huis te gaan. Afgezien van de paar inkakmomenten heb ik me kostelijk vermaakt. Amsterdam heeft er een nieuwe sportschool, café en restaurant met goed en betaalbaar eten bij, maar het draait natuurlijk om de club. De School kan de vrij statische Amsterdamse clubscene een broodnodige nieuwe impuls geven, en dat ook nog eens in zo’n prachtig monumentaal schoolgebouw. Een groot gedeelte van de geprezen programmering van Trouw is meeverhuisd, maar er staan ook nieuwe avonden (zoals bijvoorbeeld een avond met Vic Crezée en Mairo Nawaz) op de agenda. Ga erheen om het zelf te ervaren, doe het alleen niet allemaal in 24 uur als je niet snurkend op een yogamatje gevonden wilt worden.

Lees ook eens: