Ik hield een dagboek bij tijdens de Gentse Feesten omdat je dit anders nooit zou geloven

Pleuje is Gents voor plooien, wat Vlaams is voor een feest vroegtijdig verlaten om te gaan slapen. Een van de meest gehoorde leuzen op de Gentse Feesten is ‘nie neute, nie pleuje’ (letterlijk: niet zeiken, niet opgeven). Die aanmoediging is hard nodig, want het stadsfestival, dat een van de grootste van Europa is, is als tien dagen Koningsdag.

Elk jaar in juli nemen de Feesten de hele binnenstad van Gent over. Dat is voor veel Belgen het hoogtepunt van de zomervakantie. Iedereen plant zijn reizen eromheen, Gentse ambtenaren hoeven niet op te komen dagen voor werk en zelfs in de gevangenis wordt feest gevierd. Het festival is gratis, en het bizarste is dat het tien (tien!) dagen en elf (elf!) nachten non-stop doorgaat. Dat zijn 252 uren aan een stuk theater, concerten, circusacrobatiek, comedy shows, feesten met foute en minder foute dj’s, en volledig naar de vaantjes door de historische straten van de stad lopen, zonder dat iemand je daarvoor op de vingers tikt. Kortom: een cultureel verantwoord zuipfestijn.

Gentse Feestgangers weten op voorhand dat hun lichaam en geest langzaam zullen aftakelen. Wie niet elf nachten lang feest is een plooier en alle mensen die voor negen uur ’s ochtends richting bed strompelen worden aangekeken alsof ze een soort stadsverraad plegen. Een toegewijde feester wordt elke namiddag verdwaasd en gebroken wakker, sleurt zich uit bed en gaat braaf weer verder met zuipen. Het onontkoombare resultaat is dat feestgangers op de laatste ochtend helemaal gesloopt hun trillende knietjes onder controle proberen te houden, terwijl ze dansen onder de opkomende zon.

Ik, als Belg die vijf jaar in Gent gewoond heeft, was er dit jaar ook als een trouwe hond bij. Op de trein terug naar Amsterdam waren mijn wallen gigantisch, mijn stembanden verwoest en mijn gelukzaligheid compleet. Om je een beter beeld te kunnen geven van hoe een slopend nachtje Gentse Feesten eruitziet, hield ik zaterdag een dagboek voor jullie bij.

Ik kijk op mijn horloge en lach de versie van mezelf uit die op de eerste dag van de Gentse Feesten op dit uur al in het centrum stond. Met het gerust gevoel dat het enige wat ik mis een demonstratie kantklossen en een danslunch voor 55-plussers is, draai ik me nog eens om.

Ik giet een glas water in mijn woestijnmond en sta op, ook al voelt mijn hoofd aan alsof ik een hele nacht onder een steen geslapen heb. In de woonkamer zijn mijn vrienden al wijn aan het drinken. Als ze zeggen dat ze mijn pijn voelen, lach ik mijn vermoeidheid weg. Het zijn Gentse Feesten, verdomme! Ik schenk een gin-tonic in en we slepen ons samen door de zwarte gaten van gisteren.

Ik ben in het centrum en ik koop een lelijke zonnebril om de zakken onder mijn ogen te verbergen. Op de meeste pleinen staan voorlopig nog kale veertigers te dansen op geremixte smartlappen.

Ik loop Bataclan binnen, het absurdste comedypark van de Gentse Feesten en de beste remedie tegen een kater.

Er staat een menselijke grijpmachine. Ik stop twee euro in de gleuf en bestuur de man die in de kooi staat. Hij grijpt naast het zakje chips, naast het blikje bier en ook naast de doos met de barbiepop erin. Ik win niks. Er staat ook een peepshow. Ik stop er een muntstuk in en zie twee jongens in een leren string die met elastiekjes een watermeloen proberen te doen knallen. Het luik sluit voor ik het ding zie ontploffen.

Ik haal mijn eerste bier van de dag, ga op een stoel zitten en kijk naar de absurde dingen die rond me gebeuren. Ouders die zichzelf willen lamzuipen kunnen hun kinderen in een kooi deponeren, en iedereen mag noten naar ze gooien. De kids vinden het prima. Af en toe moeten alle feestgangers losgaan op tien seconden techno, er is een Belgisch Kampioenschap swaffelen en als het bata-bata-lied speelt, wordt de helft van het publiek gebanaan-raped (banaangeraped?) door schurende dansers.

Iemand heeft op straat een dating wall neergezet. Omdat veel mensen de liefde van hun leven tegenkomen op de Gentse Feesten, stop ik even. Aan de briefjes te zien zijn mannen vooral op zoek naar baarmoeders, seksuele uitdagingen en iemand die hun eieren wil klutsen. Ik loop snel verder.

Het is een spitburger met teveel mayo, een concert van Kenji Minogue en Tourist LeMC en een paar euro’s in de hoeden van straatartiesten later. Mijn vrienden zijn al een half uur aan het overleggen waar ze heen willen. Omdat iedereen zin heeft in iets anders en te dronken is om een figuurlijke knoop door te hakken, valt de groep uit elkaar.

Ik kom langs een groot scherm waarop de burgemeester van Gent via Skype bij wijze van wedstrijd een biertje gaat atten tegen vijfhonderd man. Ik haal snel bier, voeg me bij de groep en probeer de burgemeester te verslaan. Als dat mislukt vind ik hem nog een toffere gozer dan voordien.

Ik sta op Polé Polé, een dansplatform dat drijft op het kanaal. De sfeer is vergelijkbaar met dat van een hitsig latinofeest, minus de hotte latino’s. Terwijl ik dans ben ik fervent aan het sms’en naar mijn beste vriendin waar ik sta. ‘Daar ergens tussen de eerste twee palen aan de derde bar links’. Tegen de tijd dat ik haar antwoord zie, sta ik al op een andere plek te praten met onbekenden die mij bier trakteren omdat ik Gent een toffe stad vind.

Er loopt een straal pis langs mijn schoenen en ik zie dat mijn twee dronken vriendinnen gehurkt achter een vuilnisbak zitten. Ondanks dat er overal gratis toiletten staan, zijn ze te lui om in de rij te gaan staan. “Mongolen, ge pist toch niet op zo’n mooie stad,” probeer ik nog, maar ze geven nul fucks.

Ik loop richting Baudelopark, waar het makkelijker zal zijn om met mijn beste vriendin af te spreken. Ik stuur haar nog een sms’je of drie. Onderweg kom ik langs een plein waar een hele groep mensen aan one minute aerobics doet. Ik besef dat de Gentse Feesten raar zijn, haal mijn schouders op, spring even mee en loop vervolgens verder.

Ik zit op het gras, bij een eclectisch groepje stoners. Een zwerver speelt accordeon, een Nigeriaan trommelt op zijn djembe en een punker staat iets te hard te headbangen op de beat. De hippie van de groep drukt me een harmonica en een joint in de handen. Prima.

Ik sta volledig te gaan op The Skyblasters bij de Sint-Jacobskerk. Ik heb vijf gemiste oproepen en twee sms’jes van mijn beste vriendin. Zij zit op het gras in het Baudelopark, bij een groepje muzikale stoners. Vlak voor mijn telefoon uitvalt slaag ik er nog in mijn locatie te delen via Whatsapp.

Ik sta ergens tussen openluchtdiscotheek één en twee in te kakken. Om meer energie te krijgen neem ik geen drugs, maar ga ik binnen in de kleinste club ter wereld: een hevig op en neer bouncende minibus. De dj – die staat waar de chauffeur hoort te zitten – draait System of a Down en de dertig andere opeengepropte feesters springen zo wild op en neer dat ik in een soort collectieve dans terecht komt. Ik zwaai mijn haar vier minuten lang van links naar rechts en verlaat het damperige hok op het moment dat iedereen ‘hee, hoo’ begint te roepen. Ja, waar is dat feestje?

Een paar hitgevoelige comazuipers die net nog de stoelendans aan het doen waren, zijn de spelregels aan het uitklaren met hun vuisten. Ik verlaat de wanorde en sleur mijn benen naar de White Cat, een club waar er op dit uur nog goeie muziek gedraaid wordt.

Mijn roekeloos wildplassende vriendinnen komen de club binnengelopen. Ze hebben net allebei honderdtwintig euro afgetikt omdat ze betrapt werden door de politie toen ze voor de ingang van een winkel aan het plassen waren. In plaats van te huilen om hun boete, halen ze meer bier, want het zijn Gentse Feesten!

Het is een goed tijdstip voor voedsel. Ik heb honger en schuif aan bij de Bicky-express. Ik ga op de stoep zitten met mijn burger en frieten en vraag me af hoe iets in godsnaam zo lekker kan zijn. Tegen de muur tegenover me staat een jongeman te kotsen. Het doet me niets.

Onder het Gentse motto ‘alle wegen leiden naar de Vlasmarkt’, zak ik net zoals duizenden anderen af naar de laatste partystop van de avond. Ik word langs alle kanten betast door mensen die nog hoop koesteren om iemand een tong te draaien. Als ik probeer te dansen in de drukte morst iemand een halve pint over mijn hoofd. Mijn haar ruikt nu even slecht als mijn oksel. Eigenlijk wil ik echt naar huis, mijn ogen vallen toe, maar hé, GENTSE FEESTEN!

Ik kom mijn beste vriendin tegen en ook al is mijn batterij al uren leeg vliegen we elkaar in de armen.

Ik weet niet meer goed wanneer, maar ik ben samen met de andere feesters overgeschakeld van bier op te sterke Irish koffie. Ik heb het van me afgezet dat iedereen hier het zesde gebod van de Gentse Feesten (vraag toestemming voor ge iemand bepotelt) overboord gooit en sta nu gewoon helemaal blij met mijn vriendengroep te feesten in de ochtendzon.

Ik heb me met een boterham uufflakke (het bekendste dronkemans-ontbijt) laten opsluiten in een kooi (echt, een kooi) aan een cafe, omdat dat de enige plek is waar er nog alcohol te krijgen valt. Ik probeer een vriendin die buiten het kippengaas staat een biertje te passen. De binnenhouder (soort van tegenovergestelde van uitsmijter) betrapt me en geeft me op mijn flikker.

Vanuit de partygevangenis zie ik dat de Ivago-schoonmaakwagens de straten al aan het kuisen zijn. Ik voel me plots regelijk marginaal en besef dat het allemaal weer wat ver gegaan is. Zoals het tiende gebod van de Gentse Feesten voorschrijft, drink ik mijn laatste pint met een volslagen onbekende. Daarna vraag ik de uitsmijter vriendelijk of ik de kooi mag verlaten.

Terwijl ik naar huis strompel zie ik aankomende toeristen van de tram stappen. Ik voel me fysiek vermoord en verlang naar mijn bed. Morgen nog een keer.

OVER BELGEN GESPROKEN