Ik bedacht mijn eigen juryrapport tijdens de finale van Humo’s Rock Rally

foto: Cutting Edge/ Chris Stessens

Eerder schreef ik voor Noisey al over Humo’s Rock Rally en waarom die zo gaaf is. Zondag 30 maart ging ik daarom zelf maar eens kijken bij de finale, in de Ancienne Belgique te Brussel. Op het programma: tien Vlaamse popbeloftes, met elk drie songs en maximaal een kwartier speeltijd voor de boeg.

Allereerst: er vielen twee dingen op.
1. In België zijn blijkbaar de nineties terug als nooit tevoren. Het begon al bij aankomst met een flyer voor een optreden van Therapy?, die dus nog blijken te bestaan. De kleding, schoeisel en sound van de meeste bands kwamen rechtstreeks van 20 jaar geleden en ook was het publiek volgens deze trend op te delen: veertigers en tieners. De ene helft beleefden hun heydays tijdens dat decennium en de andere helft werd erin verwekt.

2. De presentator Luc Janssen, een coryfee van de Vlaamse muziekpers. Hij mag nooit meer presenteren. Ik wil er verder niet veel over kwijt, behalve dat het neerkwam op een combinatie van de woorden ‘pijnlijk’ en ‘onleuk’. En dat het een marteling was.

Maar goed – het ging de om de finale! Ik zag dus tien bands. Het leek me een spannende uitdaging om mijn eigen Top 10 te maken, in volgorde van slecht naar goed zonder dat er ook maar één officieel jurylid aan te pas komt. Komt 'ie:

10. Sarah Devreese
Singer-songwriter Sarah Devreese moest openen. Geen makkelijke opgave in een nog maar halfgevulde en al flink benauwde AB. Helaas deed Sarah zelf ook weinig om uit te blinken. Het klonk best aardig, maar ik dacht toch vooral: goh, hoe zou de volgende band zijn?

Yawns. Foto: Cutting Edge.

9. YAWNS
Maar ook YAWNS bleek niet al te spannend. De vier jonge jongens spelen dreinende Britpop met soms een shoegaze-sausje. Het werd gezongen door een soort Billy Corgan met neusverkoudheid, voor zover dat geen pleonasme is. Hoe jong YAWNS ook is – ze straalden geen tel plezier uit. YAWNS lijkt vooral nog wat levenservaring op te mogen doen. Breek eens een hart, bijvoorbeeld.

8. Five Days
Ik had niets liever gedaan dan Five Days op de laatste plaats zetten, een lichtjaar achter de rest van het peloton. Helaas beschikt Five Days over een paar kwaliteiten die dat verijdelen. Dit kan namelijk zo op de radio. Alleen was het voor mij zo nep als plastic. Five Days speelt 80’s-electropop die heel soms deed denken aan de levensvreugde van bijvoorbeeld The Police. Veel vaker deed het me echter denken aan Level 42 in zijn meest aalgladde vorm.

7. Byron Bay
Dit is een band met vier frisse knapen. De frontman is een lange lijs, die voor de gelegenheid een vlinderstrikje had voorgebonden. De groep blinkt uit in samenzang en keurigheid. En daar wringt het schoentje. Is deze brave toestand dan wérkelijk het ideaal van jongens van deze leeftijd? Wordt er dan helemaal niet meer onnozel gedaan? Byron Bay klinkt op zijn best als Bon Iver met een drumpad, maar eigenlijk was het toch vooral heel erg Peter Gabriel.

6. Humble Flirt
Humble Flirt mocht de finale afsluiten, en deed dat deden ze behoorlijk prima. Zoek het in de hoek van Bloc Party. Het is een band waar je niet veel voor en ook niet veel tegen kunt hebben. Maar ik geloofde ze wel en dat was genoeg om me het optreden van Five Days van vlak daarvoor te vergeten. Nog dank daarvoor.

Samowar. Foto: Chris Stessens

5. Samowar
Samowar is een jonge vrouw achter een collectie elektronica. Gemakzuchtig kun je het in de hoek van Fever Ray plaatsen. Ze heeft veel potentieel. Ze redde zich prima in haar uppie op het grote podium van AB. Alleen mag er nog wel dynamiek én tegelijk ook rust in haar set. Het voelde gehaast, terwijl haar muziek zich juist leent voor eindeloos trippen. Daarover gesproken: mijn ogen zijn nog steeds niet hersteld van het fluorroze jurkje dat ze droeg.

4. High Hi
High Hi speelt springerige indiepop zoals Bettie Serveert, maar dan wat ruwer. Grootste troef is de zangeres-gitariste: een meisje om direct verliefd op te worden.

3. Warhola
Het had er alle schijn van dat Warhola vooraf de uitgesproken favoriet was. Het publiek had alle aandacht bij opkomst, en iemand durfde zelfs al een gilletje te slaken. Wat volgde was een band die zijn hand overspeelde. Waren het de zenuwen? Een overdaad aan concentratie? Het was in ieder geval zonde, want Warhola is waarschijnlijk de meest creatieve en oorspronkelijke groep van deze lijst. Twee drummers, toetsen en inventief gebruik van Autotune. Na afloop liepen alle leden met een hand in het haar van het podium. Het leek een veelzeggend detail. Verder is Warhola wel degelijk een groep met toekomst. Hou ze in de gaten. En dan bedoel ik niet door het vizier van een jachtgeweer, zoals bij Five Days.

2. Hazy Hands
Hazy Hands is een project van de bassist van The Hickey Underworld en Lotte Vanhamel. Tijdens de finale brachten ze geen concert, maar meer een soort absurde performance. Vooraf tapete een roadie een swastika op een versterker. Ook stond er een badmintonnet, waarna tien figuranten daadwerkelijk badminton speelden. Tijdens de show. Vanhamel kwam op met een soort heksenritueel en liep de rest van de show met een brandende bolkaars rond. Een grap? Misschien. Maar deze dertigers brachten wel punk en opwinding in de finale, en dat kon ‘ie heul goed gebruiken. De muziek was hard, repetitief en grillig. Denk een beetje aan Liars. Er werd ook op conga’s gespeeld. Het was weird en charmant, een halve grap die in ieder geval voor mij onweerstaanbaar was.

foto: Chris Stessens

1. Nordmann
Nordmann speelt een soort-van-jazz, en had met afstand de beste muzikanten van de avond in de line-up. Een in het zwart gestoken saxofonist, een ijzersterke ritmesectie en een leadgitarist die niet bang zijn er voor uit te komen virtuoos te kunnen zijn, wat weer een verademing op zich is. Het was misschien niet het meest originele wat je te zien kreeg, maar het was wel het enige optreden waarbij de hele zaal niet had geprotesteerd als ze nog een kwartier waren blijven staan.

Nou goed, het is ook maar een mening. De jury dacht er iets anders over. Ze deelde goud, zilver en brons uit aan Warhola, Nordmann en Five Days. Tja.

Veel dank aan Cutting Edge dat we hun beeld mochten gebruiken. Lees hier hun verslag.

Beluister via Humo de hele finale na, of luister naar afzonderlijke bands. En dan nog iets: donderdag 3 april spelen de drie winnaars in De Brakke Grond te Amsterdam. Volg Vincent Cardinaal op Twitter.