Mijn jongensdroom kwam uit: ik mocht mee op tour met de Wu-Tang Clan

Ik hou van rap. Op de basisschool hield ik battles met mijn vriendjes, geïnpsireerd door 8 Mile. We waren slecht. Toch hielden we van het echte werk, en veel echter dan de Wu-Tang Clan wordt het niet. Toen ik hoorde dat de groep terug zou keren naar Australië voor hun eerste optredens op het continent sinds vijf jaar, werd ik helemaal lijp. Uiteraard probeerde ik een interview met de legendarische groep te scoren, maar op de een of andere manier veranderde dat interview in een week lang met ze touren, met backstagepasjes en al.

Het begint in Melbourne, waar ik zwaar onder de indruk naar RZA en Raekwon kijk vanuit het publiek. Later op de avond ga ik de hort op met Raekwon en drink ik een glaasje rood met RZA.

De volgende ochtend ga ik met de jongens naar het vliegveld van Melbourne. Er is wat tijd over, dus spelen GZA en Masta Killa een potje schaak op hun iPad. Masta Killa vraagt of ik dat ook kon, schaken. Dat kan ik niet. “Leer het,” zegt hij. “Dan leer je om geduldig te zijn, om na te denken voor je een zet doet. Niet alleen in het spel, maar ook in het leven. Je moet je moves plannen. Wees slim.” Masta Killa strooit de hele week met dit soort wijsheden, op de meest rare plekken.

Beeld door Ben Townsend
Bij de bagageband. Ik kan nog steeds niet geloven dat dit echt gebeurt.

Backstage in Sydney. RZA is altijd in de buurt van een fles Moët, en man, wat ziet hij er cool uit als hij eruit drinkt. Hij kan je portemonnee en je vriendin stelen met de ene hand terwijl hij een glas cabernet voor je inschenkt met de andere.

Raekwon en Masta Killa roken een joint voordat ze het podium bestormen in Sydney. Ze zijn allebei eigenlijk de hele tijd stoned. Ze zijn ook belachelijk aardig. Zou dat met elkaar te maken hebben?

Ik vind Ghostface erg intimiderend en daarom praat ik de eerste paar dagen amper met hem. Hij observeert liever dan dat hij praat. Wel is hij altijd scherp en weet hij wat er om hem heen gebeurt. Hij kan rustig een stuk kip eten terwijl er veertig mensen om hem heen gek doen in de backstage. Hij ziet er niet per se gelukkig uit, maar wel tevreden. Het soort tevredenheid dat je hebt als je weet dat je een onuitwisbare indruk hebt gemaakt op de wereld.

Later tijdens de tour praten we meer, en kom ik erachter dat hij eigenlijk een grote vriendelijke reus is, die vragen stelt als: “Yo, wanneer is dit winkelcentrum gebouwd?” Ik kan ‘Uggs kopen met Ghostface Killah’ van mijn bucketlist schrappen.

GZA heeft als enige zijn vrouw meegenomen. Dat betekent dat hij nergens te bekennen is terwijl wij van het VIP-leventje genieten. Waarschijnlijk zit hij op zijn hotelkamer groene thee te drinken met zijn vrouw. Hij vindt het ook niet leuk om gefotografeerd te worden. Hier heeft hij door dat ik hem probeer vast te leggen. Niks ontgaat The Genius.

Het blijkt dat hij gewoon een flesje water komt halen.

Beeld door Sam Cooke

Dit is mijn hoekje. Vanuit hier zie ik mijn helden optreden in een uitverkocht stadion. Mijn hart bonkt in mijn keel.

Na de show wordt er eten bezorgd in de kleedkamers. Fruit, salade, cake, vleeswaren, zelfs steak. Oh en sushi. Er is veel sushi, maar niemand eet het. Er blijft erg veel over.

Masta Killa en RZA zijn veganist en ze bieden me wat gefrituurde tofu aan. “Waarom moet je dieren pijn doen?”

DJ Mathematics is zachtaardig en beleefd. Een ontzettend getalenteerde dj, maar een verlegen mens.

Raekwon is krachtig. Alleen al naast hem staan is inspirerend en een kort gesprek met hem verandert mijn kijk op de kracht van het woord.

Beeld door Michael Christidis
Na de show met Raekwon, Masta Killa en Nico Ghost.

RZA springt achter de draaitafels op de afterparty in Sydney.

Beeld door Seany Foster
Raekwon legt me uit hoe je ‘Moët’ uitspreekt.

Dit meisje komt uit Finland en ik weet niet hoe ze op de schoot van Ghostface terechtkwam.

Beeld door Ben Townsend
Hier lunchen we in een burgertent waar we gesprekken voeren die van diep tot onzinnig gaan. Ik vergeet eventjes dat ik met de Wu-Tang Clan ben. Het zijn ook maar gewoon gasten.

“Yo, wacht even, laat me die foto zien. Shit ja, hij is hard man.”

Deze avond komen we terecht in een willekeurige club omdat Ghostface het er mooi vindt zien. Een meisje onderbreekt mijn gesprek met RZA om te vragen of de Wu-Tang echt in de club is. Ik kijk naar RZA, dan weer naar haar, en ik zeg: “Nee.” Als ze weg is, geeft hij me een boks. Hij zegt: “Respect man. Als ze me niet herkent, verdient ze het niet om met me te praten.”

Beeld door Steven Ondarch

De volgende dag ga ik mijn baard laten trimmen met Ghostface Killa. En dan te bedenken dat al mijn leraren zeiden dat ik nooit iets zou bereiken.

Na het bezoekje aan de kapper gaan we een burger halen. Het is fijn om te zien dat al deze gasten stinkend rijk zijn en in de beste restaurants kunnen eten, maar uiteindelijk toch gewoon kiezen voor fastfood waar je aderen van dichtslibben.

Op de een of andere manier beland ik in Brisbane op het podium.

Wu-Tang motherfuckerrrrrrr.

En dat was het dan. Gedurende de hele tour word ik rondgereden in privéauto’s, eet ik het lekkerste eten, word ik van nachtclubs tot in apotheken als VIP behandeld en verblijf ik in de beste hotels. Maar het belangrijkste is dat ik erachter kwam dat de rapgoden die ik mijn hele leven op een voetstuk had geplaatst gewoon hele lieve en nuchtere gasten zijn.

36 Chambers is alweer twintig jaar oud. Ik betrap mezelf er soms op dat ik zoek naar tekenen waaruit blijkt dat ze er genoeg van hebben. De hype om de groep is natuurlijk niet meer wat het was. Mensen vragen om handtekeningen, maar ze worden niet op straat overspoeld door hordes fans. In restaurant zijn het doorsnee gasten van middelbare leeftijd. In clubs zitten ze vaak vermoeid in VIP-ruimtes. Ze kennen het riedeltje inmiddels wel. Maar hun optredens zijn nog steeds vurig en op het podium veranderen ze altijd in jonge goden.