Hoe Kanye West me hielp mijn depressie te overwinnen

Tijdens mijn laatste jaar van de middelbare school gaf ik alleen maar om World of Warcraft en Kanye West. Ik telde de seconden op de klok en schreef zijn teksten in mijn notitieblok alsof het heilige woorden waren. Beelden schoten door mijn hoofd van hoe ik The Lich King kapotsloeg met Can’t Tell Me Nothing op de achtergrond of hoe ik de onlinewereld van WoW verkende met Coldest Winter. Ik maakte me klaar voor een veldslag op Jesus Walks. Terwijl ik in KanyeWarcraftCity zat, maakte alle andere leerlingen zich druk om bij welke prestigieuze universiteit ze werden toegelaten. Ik stuurde geen toelatingsbrieven. Ik legde me neer bij mijn lot. Ik was een van de kinderen die gewoon naar een openbare hogeschool ging, tot ik een of ander plan had gemaakt. De enige datum die me interesseerde was 22 november 2010. Op die dag zou Kanye zijn nieuwe album eindelijk uitgeven: My Beautiful Dark Twisted Fantasy.

Hoe dichter die dag naderde, hoe minder de rest van de wereld me ging interesseren. Op een gegeven moment tijdens de herfst ging ik helemaal niet meer op vrijdagen naar school. Ik zei tegen mezelf dat ik thuisbleef omdat ik wilde weten welk nieuw nummer uitkwam via G.O.O.D. Fridays en dat ik dan Warcraft kon spelen. Onbewust wilde ik elke verplichting ontwijken en alleen zijn. Binnenin me groeide een hulpeloos gevoel. Dat veroorzaakte een hoop uitstelgedrag en ik deed nergens aan mee. Dat werd nog eens versterkt door het feit dat ik niet op het goede spoor zat voor een vervolgopleiding. Als ik ‘s maandags weer op school kwam, liep elk gesprek met klasgenoten dood. Ze hadden het liever over hoe ik ze naaide door niet bij te dragen aan groepsprojecten, dan over het nieuwe nummer van Kanye. Om de een of andere reden gaf niemand om Kanye, tenzij ze het wilden hebben over wat voor een klootzak hij was. Hoe vaak ik ze ook liet luisteren, hoe geobsedeerd ik ook was. Niets kon ze overtuigen. Mijn behoefte om alleen te zijn werd dus verder gerechtvaardigd.

Ik trok mezelf steeds dieper het slijk in. Daar zat een monster waarvan ik dacht dat ik het begraven had: depressie. Vanaf dat ik acht was, kreeg ik therapie. Toen ik twaalf was, begon ik Prozac te slikken. Ik kreeg al jong last van lichamelijke issues en van het feit dat mijn ouders en ik niet bij elkaar waren. Dat achtervolgde me jaren. Toen ik op de middelbare school kwam op mijn veertiende, had ik het gevoel op een goede plek te zitten. Ik begon te minderen met antidepressiva tot ik clean was. Mijn emoties werden intenser, zowel mijn geluk als pijn. Toen realiseerde ik me dat die vreselijke gevoelens zich ook weer begonnen te openbaren. Ik wilde het niet vertellen aan mijn ouders of therapeut, daarom richtte ik al mijn energie op MBDTF.

Kanye’s goede vriend Jezus moet mijn gebeden gehoord hebben. Het album werd namelijk voor de releasedatum gelekt. Ik wachtte tot het nacht was om de plaat te luisteren en ging in het donker op een loungestoel liggen. Ik staarde naar de hemel tijdens het luisteren en op dat moment was het alles en nog meer. Ik probeerde me voor te stellen hoeveel werk er ging zitten in het maken van alle ingewikkelde structuren van All Of The Lights. Ik stelde me een soort toekomstige vechtwereld voor bij Hell of a Life. Ik hoopte dat de hemel echt was, en dat Runaway speelde vlak na mijn dood, terwijl mijn ziel naar de wolken steeg. Door elk lied wilde ik meer leren. Ik wilde mijn armen uitstrekken en opstijgen. Hij had zijn grootste werk ooit gemaakt. Maar als ik luisterde, gebeurde er niets buiten mijn koptelefoon. De muziek tilde me niet naar een andere wereld, het bleef gewoon geluid.

Na die schok, besefte ik mij dat het maar een album was. Dat ik mezelf niets had gegeven om naar uit te kijken. Geen G.O.O.D. Fridays meer, geen komend meesterwerk, alleen een steeds groter gat met vaag verdriet in mijn maag. Ik had MBDTF, maar een jaar lang luisterde ik er in mijn eentje naar, terwijl mijn vrienden ergens anders studeerden. Het was niet het wondermiddel waar ik op hoopte. Kanye had geen antwoorden voor mij. De depressie werd groter en ik voelde me machteloos tegen alle klotezooi om me heen. World of Warcraft was niet langer de geheime wereld die ik voor mezelf had. Ik voelde me te moe om het programma te openen en te verkennen. Toen ik het wel deed, noemde een jongen van school me een homo omdat ik een vrouwelijk personage speelde. Vanaf toen werd ik steeds meer gepest. Kinderen zeiden dat ik meisjestieten had en een loser was. Het werd op een gegeven moment zo erg dat ik het nut er niet van zag om verder te leven. Geen lied kon me daar ooit uit trekken.

Aan de andere kant van de straat voor ons huis staan rijen bomen, langs een grotere weg daar weer achter. Het leek me het best om zelfmoord te plegen door die weg op te lopen. Ik liep er op een ochtend heen en ging op een parkbankje zitten. Ik wachtte tot het drukker werd op de weg. Er kwam een grote vrachtwagen aanrijden en ik stond op. Terwijl ik naar de rand van de weg liep, zag ik aan de andere overkant twee oudere vrouwen wandelen en lachen. In mijn hoofd vormde zich een kettingreactie. Wat nou als de vrachtwagen uitwijkt, de controle verliest en die vrouwen en de chauffeur doodt? Wat als het een kettingbotsing veroorzaakt? Wat als er meer mensen sterven? Op die manier onschuldige mensen pijn doen, was het meest egoïstische wat ik kon doen.

Ik stopte en liep terug. Ik nam de bus naar school, want ik wilde niet alleen zijn. Tijdens de lunch was het moeilijk om te doen alsof er niets was gebeurd. Uiteindelijk vertelde ik mijn beste vriend wat ik gedaan had en misschien nog wilde doorzetten. Hij werd er bang van en twee lessen later werd ik naar de begeleider van school geroepen. Mijn vriend had hem gewaarschuwd en ik moest even huilen om wat er gebeurd was. Thuis vertelde ik het mijn ouders de volgende ochtend pas. Mijn vader bood aan me naar het ziekenhuis te brengen. Ik wilde liever kijken of het thuis beter ging.

Mijn vader nam een paar dagen vrij om samen met mij door te brengen en zeker te weten dat het goed ging. Ik had MBDTF op cd gebrand om in de auto te luisteren, terwijl we samen naar Half Moon Bay reden. Door de natuur en de rust kwam Kanye’s pijn meer dan ooit binnen. Wat belangrijker was, was dat ik zijn veerkracht voelde. Hij was zelf een grap geworden over de cultuur van beroemdheden, en Kanye had elke gast ingehuurd die hij in kon huren, puur om iets te bewijzen met All Of The Lights. Hij had de moed om King Crimson te samplen, en Blame Game te veranderen van een melancholisch nummer in eentje met rare humor. Zelfs mijn vader moest er om lachen. Het was nog steeds maar een album, maar dat betekent niet dat je er geen kracht uit kunt putten.

Kanye West had mijn leven niet gered, maar toen ik besloot mijn eigen leven niet te beëindigen, had ik het gevoel dat hij me er voor bedankte. Een paar weken later las ik over zijn speech tijdens de vertoning van de film Runaway. Hij vertelde dat hij overwoog zelfmoord te plegen voor hij dit album maakte. Hij legde uit waarom hij het niet deed. Hij zei: “Er zijn zo veel mensen die nooit de kans krijgen om hun stem te laten horen. Ik doe het voor hen.” Ik voelde me ineens niet meer zo hulpeloos en controle was niet zo abstract meer als ik dacht. De depressie werd minder en maakte plaats voor hoop. Ik solliciteerde bij het Pratt Institute, een kunstschool in New York. Ondanks mijn slechte cijfers werd ik toegelaten. Ik studeerde in vier jaar af. Ondanks de slechte dagen die een chronische depressie met zich meebrengt, werd het nooit meer zo erg als eerst.

Kanye groeide op als een normaal kunstkind. Door zijn focus en geduld werd hij Yeezus. Hij wilde ons leren hoe we onze eigen goden kunnen zijn. In mijn geval liet hij zien dat het mogelijk was om je eigen leven te leiden. Om zelf de controle af te pakken van dingen die je tegenhouden. Om je eigen pijn te dragen en om daar iets moois mee te maken. Dat je de kracht hebt om critici te zeggen je reet te kussen, als het lijkt alsof de hele wereld tegen je is.