Hoe deze gast mij leerde niet meer op EDM te haten

Dit is inderdaad die gast van Coldplay. Foto via.

Dit is een waargebeurd verhaal. Ik keek vorige week een filmpje. Tot zo ver niets aan de hand. In dat filmpje kwam Chris Martin voorbij (klik nu niet meteen weg), en hij vertelde over het nieuwe Coldplay-album. Alles saai, totdat hij begon over EDM. En exact dát wat hij zegt in deze video vanaf minuut 2:05, is dagenlang in mijn hoofd blijven hangen.

Het is niet zijn bekentenis dat hij EDM goed vindt – iedereen op zowel Pinkpop als op Sensation White weet van de collab tussen Coldplay en Avicii. De simpele theorie die hij aan de dag legt waarom EDM eigenlijk gewoon tof is, die sloeg in als een bom. Hij vat namelijk precies samen waar het op neerkomt, en dat in niet meer dan twee zinnen.

Zijn theorie komt hier op neer: EDM is vet, want

• Het brengt mensen samen

• Op EDM-feesten hebben mensen de tijd van hun leven

Waarna hij zijn gedachte over de muziek afsloot met: “Fuck it, I love that stuff.” Ik dacht: JA, dit is het. Meer valt er uiteindelijk niet over te zeggen. Alle rants waarom EDM zo kut is en waarbij de correcte dj’s over elkaar heen buitelen om zo eloquent mogelijk op de muziek te haten, is vooral zonde van ieders tijd.

Want in alle simpelheid is EDM uiteindelijk het minst pretentieuze ‘genre’ van de dance, misschien zelfs wel van de hele muziekwereld. Het schopt nergens tegenaan, heeft geen boodschap – met uitzondering van wat loze kreten over liefde en vrede, maar that’s it. Dj’s pretenderen niet dat ze je met hun allnighter mee willen nemen op een muzikaal avontuur. Dat hoor je niemand roepen, en toch worden ze daar vaak op afgerekend.

Is EDM daarom meteen inhoudsloos? Nee. En daarmee komen we aan bij punt twee van Chris Martins theorie. Bij EDM-feestjes draait het om het samen zijn, om de energie die loskomt en om de hits – de nummers die iedereen kent en dus kan meezingen. Eigenlijk is het dus niet heel anders dan de voorspelbaarheid van een rockconcert, waarbij elke artiest netjes zijn meezingers afwerkt.

Tijdens ADE was ik een avond in Paradiso, waar onder andere SOPHIE en Lunice op de line-up stonden. Hier in Nederland wordt Lunice totaal niet met EDM geassocieerd, maar eigenlijk doet hij niet iets heel anders dan Afrojack. Op het podium is zijn enige rol het zijn van een performer: met zijn zwarte outfit staat hij als een soort prediker met laptop achter zijn kansel en dropt hij met één druk op de knop het ene nummer na het andere. Het gaat ook bij hem helemaal niet om de skills en er zit nul lijn in zijn sets. Het gaat over niet veel meer dan het ophitsen van het publiek met heel veel hypere muziek. Het gaat gewoon over een fucking goeie tijd hebben. Samen.

Eigenlijk is dit precies wat gabber ook voor veel mensen betekende in de jaren negentig. Muziek die zogenaamd door paupers werd geadopteerd en waarop ze in het weekend compleet uit hun dak gingen, allemaal onder de noemer: saamhorigheid. Die muziek, hoe kut en onluisterbaar die ook is, zijn we achteraf allemaal (zelfs de elitaire VPRO) vanuit nostalgie een culturele waarde gaan geven.

Oké, ik ben alweer veel te lang de theorie van Chris Martin aan het goedpraten. Maar echt – deze gedachteverandering voelt als een bevrijding. Eigenlijk zou iedereen achter de theorie van Chris Martin moeten staan. Simpelweg omdat het niet meer is dan dat; oppervlakkige muziek waarop duizenden mensen lekker gaan. Dat zou de wereld weer een stukje gezelliger maken.

Fuck it, I love that stuff.