Dit is het geluid van Rotterdam

Nederland is klein. Toch geloven we bij Noisey dat ook op de paar vierkante kilometers die ons land groot is, elke stad zijn eigen lokale muziekscene heeft, met zijn eigen helden en losers – maar toch vooral veel helden die ook buiten de eigen stadsgrenzen bekend zijn en zelfs internationaal lekker gaan. Welke bands zijn dat voor de Nederlandse steden? Dus starten we bij deze een nieuwe serie: Het geluid van.

We beginnen met Rotterdam, de stad die volgens de New York Times nu helemaal hip is met het nieuwe Centraal Station en een nog nieuwere Markthal. Maar daar heeft het lokale popcircuit – dat het al vier jaar zonder noemenswaardig poppodium moet doen – bar weinig aan.

Rotterdamse popmuzikanten zijn voorlopig vooral op zichzelf aangewezen, maar juist dat maakt de havenstad interessant; veel muzikanten varen er mede door de huidige omstandigheden halsstarrig een eigen koers. Dankzij een grote hoeveelheid aan goedkope panden en ateliers is Rotterdam een soort van mollenparadijs geworden. Echt spannende lokale acts komen dan ook niet vanzelf als een kwispelende Bordeauxdog naar je toe gehuppeld. Om goeie Rotterdamse muziek te ontdekken, moet je bereid zijn om met je snuit diep in de aarde te wroeten.

We vroegen aan Jasper Willems om dat voor ons te doen. Hij schrijft onder meer voor Luifabriek, FileUnder en OOR, maar is bovenal ALTIJD EN OVERAL in Rotterdam aanwezig waar ook maar één noot wordt gespeeld.

RATS ON RAFTS

Wie de afgelopen jaren een beetje heeft opgelet, weet dat Rats on Rafts een van de meest toonaangevende Rotterdamse bands van nu is. Vergelijkingen met The Fall en The Teardrop Explosion komen van links en rechts, maar de authenticiteit van de Rats komt juist door dat pure Rotterdamse: materie van havens, matrozen, schepen en industrie komen veelvuldig terug op het debuutalbum

The Moon Is Big

… De nieuwste single

Powder Monkey

is wat dat betreft geen uitzondering. Wel opvallend is het ongelooflijk gore geluid dat Rats on Rafts zich plots heeft aangemeten. Als dit een voorproefje is van hoe het nieuwe album klinkt,

consider me stoked

.

HARRY MERRY

Onder het pantheon van lo-fi artiesten als R. Stevie Moore, John Maus en Ariel Pink behoort ook Harry Merry. Net als Rats on Rafts is Harry Merry een iconische Rotterdammer. Gehuld in zijn gepatenteerde matrozenpak tovert hij de meest wonderbaarlijke muziek uit zijn Roland-keyboard. Het popelement is nadrukkelijk aanwezig in zijn oeuvre, maar Harry Merry is net zo goed verzot op klassieke muziek, soundtracks en obscure shit. Wereldvreemd, en tegelijkertijd bekend over de hele wereld. Harry Merry is een genre an sich. En weet je? Hij heeft nu zelfs een rockopera op de planning staan.

YOKOCOLA (CELLARSOUNDS)

Yokocola's zelfbenoemde punks on acid is afkomstig uit donkere stoffige kelders. De band rondom Sid Idiopath (echte naam Sidhi Achmat) past precies in het rijtje Suicide, Glenn Branca en Lydia Lunch. Oftwel, de New Yorkse no wave-beweging van eind jaren zeventig/begin jaren tachtig. Yokocola is ongeveer acht jaar geleden opgericht door Sidhi's vader, multi-instrumentalist Yono Achmat en oom, toetsenist Koos Driesens. Uiteindelijk blijkt het een goed idee Idiopath het voortouw te laten nemen in Yokocola, want de dame is werkelijk van allerlei markten thuis: dansen, zingen, componeren, acteren (waaronder in deze clip), dj’en en fotograferen. Een podiumbeest pur sang.

THE SWEET RELEASE OF DEATH

Het van oorsprong uit Spijkenisse afkomstige trio The Sweet Release of Death is het naargeestige Nederlandse zusje van Sonic Youth, Slint en Blonde Redhead. De band beheerst de penibele spanningsbogen in de liedjes steeds beter: onheilspellende sferen slaan acuut om tot vlijmscherpe, felle noisesegmenten. Het debuutalbum Bulb is opgenomen op de bierbrouwerij Katzwijm met gitaarheld Corno "Space Siren" Zwetsloot. Corno-bootcamp doet The Sweet Release of Death uiteindelijk goed: het trio wint geleidelijk zieltjes in het undergroundcircuit, zonder zich te binden aan een platenlabel. In Polen heeft de band inmiddels al een sterke achterban.

DE DOOD

Natuurlijk volgt De Dood meteen op de hielen van The Sweet Release of Death. De Dood kan pijnlijk zijn, maar ook mooi. De Dood is overal en De Dood is onvermijdelijk. De Dood stinkt een beetje. De Dood houdt van seks. De Dood is een eng geraamte met sikkel, gehuld in donker gewaad. De Dood is een Nederlandstalige punkband-annex-‘debielenformatie’ uit Schiedam. Dood is wat punk tracht te zijn, althans volgens sommigen dan.

TAMARA WOESTENBURG

Tamara Woestenburg is wat je noemt een duizendpoot: naast journalist voor o.a.

De Correspondent

is ze een veelzijdig liedjesschrijfster en zangeres. Een nieuwsgierige ziel, zowel aangetrokken tot pop en jazz als tot avant-garde en alternatieve muziek. Ze heeft gewerkt met o.a. Benjamin Herman en getoerd door Amerika met Harry Merry (wat helaas

niet al te best afliep

). Onlangs nam ze met muzikant/producer Kramer (Butthole Surfers, Low, Daniel Johnston) haar debuutalbum op. Deze spookachtige omnichord-song

Declaration of Dependence

is alvast bijzonder fraai.

BERMUDA SQUARE

Bermuda Square is wat je noemt een diamond in the rough. Tot dusver heeft deze jonge band slechts demo's uitgebracht, maar de resultaten zijn nu al veelbelovend. Voortkabbelende gitaarpop in het verlengde van Real Estate, maar dan super lo-fi opgenomen met tape. Het resultaat klinkt best bijzonder en is op zijn minst een sterk grondbeginsel om verder op voort te borduren, mocht er een full-length of EP aan te pas komen. Het helpt ook dat de zanger over dezelfde flegmatieke tongval beschikt als Jim Morrison. Griezelig identiek gewoon.

NIEK HILKMANN

Niek Hilkmann (ex-Yoshimi!) maakt nu muziek onder eigen naam en in zijn eigen moedertaal. Met zijn vernuft in excentrieke knip-en-plakpop kan en mag Hilkmann zich gerust een Nederlandse tegenhanger van Ariel Pink noemen. Achter die infantiele onschuld schuilt echter een diepere betekenis. Hij plaatst zijn muziek onder het begrip De Nieuwe Nederlandse Naïviteit, naar eigen zeggen een "positief verzet tegen instanties die ons van onszelf en onze omgeving vervreemden". Hilkmann was zo vriendelijk zijn nieuwe single (en clip!) Palindroom exclusief te publiceren bij dit artikel.

THE AFTERVEINS

Net als Hilkmann heeft het jonge neopsychedelische trio The Afterveins onderkomen gevonden op YCR, het label van Arie van Vliet (de zanger/gitarist van Boring Pop). Zelden zien we een band zo'n ginormous groeispurt maken als dit hyperactieve gezelschap. Ze omarmen de rock-'n-roll clichés misschien nét iets te gretig, maar rechtvaardigen die bravoure ad hoc met hun dampende hals-over-kop liveshows. En een beaut van een song als The Places schrijven vergt toch een zekere aanleg, ook al spelen ze 'm naar verluid niet meer. Te populair, zeker?

SHOT IN THE ZOO

Shot In The Zoo is een Engelstalig rapformatie (Div Cardigan en Brad the Flesh) die op eigen kracht al heel wat buzz creëert via mond-tot-mondreclame en mixtapes. Je kunt meteen aan de knappe old school-producties afleiden dat het duo uiterst belezen is wat betreft het gouden hiphoptijdperk, met name de urban West Coast rap uit de Hieroglyphics-stal. Toch geven ze zich net zo goed over aan moderne invloeden van huidige zwaargewichten als Tyler, The Creator en Kendrick Lamar. Shot In The Zoo lijkt bewust zo min mogelijk van zichzelf prijs te willen geven. Geen slechte strategie, in dit geval.

Volg Jasper Willems op Twitter @japser1023.