Hier een aantal irritante mensen die je geheid tegen gaat komen dit festivalseizoen

Ken je die glorieuze wegrestaurants net buiten de stad waar je ongelimiteerd eten uit ongeveer iedere keuken ter wereld naar binnen kan stampen voor een tientje? Dat is ongeveer dezelfde ervaring als naar een festival gaan in 2016. Oké, in plaats van vochtige pannenkoekjes met pekingeend, waterige tikka masala of uitgedroogde friet, ligt je bord (wat hier synoniem staat voor het campingterrein) vol met elke soort festivalganger die je je maar kan bedenken (en dat bordje kost je ongeveer 200 euro).

Vroeger waren festivals trots op hun unieke verzameling bezoekers, die er stuk voor stuk identiek uitzagen, en elk feest was nog te onderscheiden door het soort bezoeker dat er kwam. Tegenwoordig vind je zowel een kuttekop met indianenpruik, een groep bezonnebrilde hogeschoolstudenten, een blanke rastafari en een gezellige bakfietsvader tegen in één vriendengroep, op één festival.

Het ding is: we zijn allemaal mensen, en precies daarom zijn we ook allemaal verre van perfect. Het maakt echt niet uit of je kledingkast vol hangt met Asos, Acne of shirtjes van de Zeeman; het maakt niet uit of je iPod volstaat met alles van Pendulum of de greatest hits van Taylor Swift. Het punt is dat je een mens bent en iedereen was op een gegeven moment in zijn leven niet de leukste persoon om mee te hangen. Dat zijn we allemaal geweest. Dus om jullie klootzakjes wat op te vrolijken vind je hier een lijst met de meest irritante personen waar je ooit mee naar een festival bent geweest.

“OMG, we moeten echt afspreken!” tettert deze fanatieke kennis al weken voor het festival door je telefoon. En als je daar eenmaal bent, verschuiven deze mensen hemel en aarde om je te zien, al weet je allebei niet eens echt waarom. “Kom naar de Charlie, we staan bij de eerste paal rechts!”; “We halen nu ff phad thai bij het foodcourt, sms als je er bent”; “Terug bij de India, kom nu, we staan bij de ingang”. Ze zullen niet rusten voor ze je hele weekend hebben veranderd in een gameshow op LSD, waarbij de enige prijs een ongemakkelijk gesprek is over wat je aan het doen bent op dat moment.

Meerdere flesjes handzeep op reisformaat in iedere broekzak houdt deze mensen tegen om normaal te wandelen – net als het feit dat ze al twee dagen niet gekakt hebben. Al krijgen ze niets anders binnen dan pillen en koolhydraten, het helpt niets. Sterker nog, je ziet ze van het ene podium naar het andere lopen met de elegantie en de spoed van een vrouw die op het punt van bevallen staat. Elke vezel in je lijf haat dit type persoon, en vooral hun routine van alles even schoonmaken met een vochtig doekje voor ze het kunnen aanraken, waardoor jij het begin van elke set mist. Maar tegelijk besef je dat de toewijding voor muziek van deze persoon nog veel groter is dan de jouwe. Dit is het soort mens dat echt de papieren toiletbril gebruikt op een vliegveld, maar ook het mens dat om de een of andere reden een heel weekend lang op een camping te vinden is op een modderig veld dat stinkt naar zweet en kaas, alleen om de Alabama Shakes te zien. Het ongemak dat ze jou elke ochtend bezorgen door je te laten wachten terwijl ze hun schaamhaar wassen met droogshampoo, is verdomme niet te vergelijken met de hoop stront die zij eruit moeten persen zodra ze thuis zijn.

"Oké whatever, ik moet echt enorm nodig pissen."

Mensen die niet zouden weten hoe je een schroef in een muur moet draaien, mensen die via de universiteit of een lokale kroeg zijn aangeleverd. Ze hebben geen flauw idee waar de cocktailbar is, of wat de snelste weg is naar de mainstage. Man, ze weten amper welke weg je moet nemen om bij de EHBO-tent uit te komen, en ze weten nog steeds niet echt hoe die walkietalkie werkt. Eigenlijk zijn deze IRL-figuranten nutteloos, behalve dan om je het gevoel te geven dat er een soort orde heerst, in een wereld waar helemaal geen orde is.

Zie je die dude met dat kleine rugtasje die in jouw richting knikt? Dan komt de vraag: “Ballon? Twee voor vijf.” Dat is het enige wat hij vraagt. Want serieus, bij ballonnen is er geen behoefte aan een verkooppitch als “echt goede shit dit keer” of “je gaat door het plafond”. In plaats daarvan arriveert deze ondernemer op het festival met duizend patronen en de garantie dat er een kleine ballonnenbende rondom zijn ballonnenbar verschijnt wanneer hij opduikt. Hij schakelt tussen business en plezier met een enkele leeggelopen ballon hangend uit zijn mond. Hij is een echte zakenman: modern en geïnformeerd, en ervan op de hoogte dat ballonnen de beste manier blijven om je geld terug te verdienen op een festival. In tegenstelling tot bijvoorbeeld…

Dit is de persoon die, sluipend over het festivalterrein, alle weggegooide bekertjes opraapt die als herpes overal op het terrein liggen. Vervolgens stapelen ze de in veiligheid gebrachte rommel op tot een biologisch afbreekbare obelisk, die ze ook nog eens meezeulen over het hele terrein, vastgeklemd tegen hun borst als een baby van het merk Heineken. Deze afvalgieren zitten er grandioos naast, want ze hebben geen pasgeboren mollige baby in hun armen, of wel? Ze dragen een stapel bekertjes; letterlijk een toren van troep. Plastic glazen die elk 5 cent waard zijn. En dat allemaal omdat ze een gratis biertje willen, de kleine klootzakjes. Deze menselijke zeemeeuwen zouden niet op een festival toegelaten moeten worden, puur omdat ze het simpele begrip ‘timemanagement’ niet begrijpen.

Van het zestienjarige koppel dat zijn examenresultaten viert met een paar flessen Safari en de sensatie van het ontbreken van ouderlijk toezicht, tot aan de twintigplussers die al bij elkaar zijn sinds hun zestiende, met als voornaamste reden dat ze allebei niemand beters konden vinden. Festivals zitten vol jonge geliefden die drie tot vijf dagen doorbrengen met ofwel ruzie maken ofwel vingeren.

De combinatie van line-updilemma’s, uitputting en aangelengd bier duwt deze mensen richting extreme emoties. “Laten we naar Arcade Fire gaan!” zal partner nummer één zeggen, terwijl een oog afdwaalt naar links en het andere naar achter rolt, de oogkas in. “Fuck dat,” antwoordt partner nummer twee, terwijl ze met groots effect een leeg bekertje vermorzelt onder haar Dr. Martens, een boer laat, en een beetje kots inslikt. “Dan is ook Bring Me The Horizon, daar gaan we heen!” – waarop partner nummer één bralt: “Ik haat je. Zo. Fucking. Erg.” Vervolgens verdwijnen ze allebei in groepen vrienden en brengen ze de rest van de dag door met het dreigen tegen de ander dat ze zich met een vreemde uit de voeten gaan maken, voordat ze het met luide seks goed maken met elkaar in een tent die niet eens van hun is. Herhaal dit tot in den treure.

Jongens, ik heb de setlist gecheckt en, ervan uitgaande dat iedereen zich aan de festivalvolgorde houdt, kunnen we weg bij Mac Miller na Best Day Ever en dan hebben we nog net genoeg tijd om bij George Ezra te arriveren voor hij Budapest gaat doen. Jongens? Jongens? Jongens, volgens mij hebben jullie me opgesloten in de tent.

Oké, gaan jullie nou maar vooraan staan bij de Foo Fighters kijken, dan hang ik hier wel achteraan rond en kijk ik even of Henny Vrienten wat te blowen bij zich heeft. Laten we bij de hamburgertent afspreken, niet later dan half twaalf. Als jullie allemaal op tijd zijn, koop ik een biertje dat jullie mogen delen. Wacht – waarom hebben jullie allemaal kleine plastic zakjes met bakpoeder bij jullie?

“Ik heb net 25 van deze schatjes geslikt, ik ben klaar voor het weekend.” Sterft op zondag.

Voor de pure onverschrokkenheid van deze kerel kun je alleen maar een stap naar achteren doen en buigen uit respect. Ik bedoel, dit idiote lef wordt zelfs het gesprek van de dag onder je eigen vrienden: “Jim heeft niet eens een tent mee!”, “Jim, gast, fucking episch!” Maar dat zelfvertrouwen ziet er bespottelijk naïef uit wanneer je hem om negen uur ‘s ochtends stilletjes en rillend bij de stoelen naast het kampvuur ziet staan, gebroken en alleen, met een vuilniszak als deken en halfbevroren dauw op zijn gezicht. En zelfs dan blijven deze wonderlijke zielen vastberaden – volgend jaar zie je hem weer en dan doet hij precies hetzelfde nog een keer. Dat is gewoon Jims ding.

Fuck jou.

Check ook festivals.vice.com voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.