Harry Merry: meer muzikant dan postbode

Na tien minuten de kaart met zorg te hebben bestudeerd weet hij wat hij wil bestellen: een witte wijn uit Italië en een broodje New York, met pastrami. Al weet hij eigenlijk niet meer zo goed wat dat ook alweer is, pastrami. Tegenover mij in een eettentje vlakbij het centraal station van Rotterdam, zijn stad, zit Harry Merry in een crèmekleurig joggingpak. Hij is groot, log, en zijn haren zijn dunner en lichter dan een paar jaar geleden, maar nog altijd hangen ze tot net over zijn oren. Hij praat langzaam en het liefst in volzinnen. Merkt hij dat er halverwege een zin niet helemaal uitkomt, dan begint hij gewoon opnieuw. Volgende maand wordt hij 41, maar zijn hele leven woont hij al samen met zijn moeder.

Harry Merry is de cultheld van Nederland. Hij past in het rijtje Armand (niet toevallig ook een van Harry’s helden), heeft een serie bij Man Bijt Hond, is vrienden met Ariel Pink en is op momenten volstrekt onnavolgbaar. Tijdens het gesprek vertelt hij en passant dat Jan Lenferink bingomiddagen in een bejaardentehuis organiseert en Pim Fortuyn een lijntje heeft met Harry Mens. Hij maakt het je soms aangenaam makkelijk om hem voor gek te verklaren. Maar een paar wijntjes en een lang gesprek verder, kom je erachter: onder die soms rare uitspraken schuilt iemand met een fenomenaal geheugen en een unieke geest. Eigenlijk precies zoals zijn muziek is. Muziek die op het eerste gehoor onluisterbaar lijkt, maar de doorzetter ontdekt onder de oppervlakte een schat aan popliedjes van het Beatlesque soort. Over de hele wereld zijn er liefhebbers van zijn muziek. Vaak gekleed in matrozenpak tourt hij met zijn keyboard door Europa en Amerika. Al is sinds vorig jaar touren door de VS een stuk moeilijker, omdat hij zonder werkvergunning het land niet meer inkomt. Eerder op de dag was hij in Haarlem, om een handtekening onder het contract te zetten met Blowpipe Records, het label dat zijn nieuwe vijfde album uit gaat brengen – een plaat waar hij vier jaar aan heeft gewerkt. Orama A Delic Palooza O Matic (die hieronder in première gaat) is volgens Harry een opera, opgenomen in een oude boerenschuur in Mijnsheerenland in de Hoeksche Waard, en gemaakt samen met zijn producer Ron van Wulften. “De schuur heeft niet eens een huisnummer, je kan er dus ook geen post bezorgen”, vertelt hij. Geen hele rare opmerking, als je weet dat Harry vijf jaar lang postbode is geweest.

Noisey: Hoe kwam je op het idee van een opera?
Harry Merry: Ik kwam op dat idee tijdens een tour door Italië. Mensen vroegen waar mijn nieuwe album bleef. Ik dacht, als ik nou zeg dat het een opera wordt, dan aanvaarden mensen wel dat het zo lang duurt. Is het in jouw ogen uiteindelijk ook echt een opera geworden?
Ja, omdat ik het zo noem en omdat het zo wordt gepresenteerd. Ik moest er nog wel even een verhaal bij verzinnen. Het enige beeld dat ik had was van een groep Latina’s die op een berg in Oostenrijk aan het picknicken is, met een akoestische gitaar en blauwe bosbessenthee.

Hoe kwam je op dat idee?
Dat verhaal had ik eerder al eens op mijn MySpace-pagina gezet, dat ik graag met een groep Latina’s zou willen picknicken en thee drinken. Ze dachten meteen dat ik een perverseling was of zo. Maar dat is niet zo, ik bedoelde het echt letterlijk. Gewoon picknicken, omdat ze een goed gevoel voor humor hebben. Dat stel ik me dan zo voor, als ik ze zie praten. En daar heb ik een verhaal omheen verzonnen. Hoe komen ze op die plek? Nou, door een vliegtuig te nemen vanuit Zuid-Amerika naar Engeland, en dan met de Stena Line naar het vasteland.

Maar dat is natuurlijk nog niet echt een verhaal. Je moet er nog een spannende wending aan geven. Het eerste wat ik kon bedenken is dat ze overnachten in een hotel en dat hun kleding werd gestolen en dat ze zich daar zorgen over maakten. Want anders zouden ze in hun pyjama over straat moeten lopen en dat is ook niet helemaal de bedoeling. De manager van het hotel komt dan met het voorstel dat ze zijn kleding kunnen lenen. Dan blijkt het om een Oostenrijks mannenkostuum te gaan. Dus al met al is het een opera geworden met een verhaaltje. Een flinterdun verhaaltje. Een beetje zoals alle Elvis Presley-films in de jaren zestig. Het script van een Elvis-film. Maar ik kom zelf niet in het verhaal voor.

Er is een documentaire over je gemaakt; mensen zeggen over je dat je de meest originele muzikant van Nederland bent. Sta je daar wel eens bij stil?

Zeggen mensen dat?

Ja, bijvoorbeeld David van Rats on Rafts.

Ah, oké. Ja. Dat is een deskundige dus die kan het weten. Een verbazingwekkende uitspraak. Ik zie het zelf niet zo. Ik ben blij dat het goed klinkt en dat het leuk in het gehoor ligt. Ik vind mezelf niet zo origineel.

Bezorg je nog steeds post?

Nee, daar ben ik een paar jaar geleden mee gestopt. Toen de tijd waarop de post bezorgd moest zijn werd vervroegd van negen naar zes uur ‘s ochtends, haalde ik dat niet. Toen ben ik na een paar waarschuwingen ontslagen.

Ik had het al vijf jaar gedaan. Ik was er ook wel een beetje klaar mee, en wilde me het liefst op mijn muziek richten. Ik was in die tijd aan het componeren, waardoor ik vaak te laat met sorteren begon. Dan begon ik ergens in de middag, terwijl je dat al in de ochtend zou moeten doen. Het is beter zo, voor mij en voor hen.

Heb je je altijd meer postbode of muzikant gevoeld?

Meer muzikant. Ik voelde me ook wel postbode, maar dan meer parttime postbode. En muziek zie ik wel als een fulltime baan waar ik eigenlijk twintig uur per dag mee bezig zou moeten zijn, wat niet gebeurt omdat ik nu eenmaal een mens ben en ook moet slapen.

Toen je werd ontslagen, dacht je toen: dit is de kans om me volledig op mijn muziek te richten.

Ja, ik heb altijd al mijn hele leven alleen maar op tour willen zijn. Nu is dat even moeilijk omdat ik voor mijn moeder moet zorgen. Ze is 85 en als ik lang weg ben gaat ze zich snel eenzaam voelen. Maar als ze er niet meer is, dan zou ik graag net als Bob Dylan op een never-ending tour gaan en me volledig op mijn muziek willen richten. Ik denk wel dat ik die kans nu heb door de naamsbekendheid die ik inmiddels heb, en die in de toekomst hopelijk nog groter wordt.

Je bent moeilijk te plaatsen. Eigenlijk is de grootste vraag die mij en veel anderen bezighoudt: doet ‘ie nou gek of is ‘ie nou gek?

Hij doet gek, laten we het daar maar op houden. Diep van binnen weet ik heel goed wat er aan de hand is. Soms ben ik ook wel een beetje gek, dat zit in de familie. Mijn broers zijn ook een beetje gek.

Wat hebben jullie gemeen met elkaar?

Nou ja, we lijken alle drie op mijn vader. We hebben dezelfde neus. En we zijn wel kunstzinnige mensen denk ik. Mijn ene broer is advocaat en eigenaar van een restaurant en mijn andere broer is schilder.

Wat denk je dat mensen gek aan je vinden?
Ik weet het niet. Mijn manier van praten ofzo, of de manier waarop ik mijn haren kam. Ik weet het niet. Ik denk dat mensen vooral hun eigen gebreken op mij projecteren. Zodat ze het zelf niet meer hoeven te doen, ofzo. Maar ik vind mezelf vrij normaal. In de video van VICE over jou vertel je over de nagels die je spaart. Dat is best een merkwaardige verzameling.
Daarom heb ik ook besloten om het bij één potje te houden. Hij is nu vol en het is een beetje overdreven om aan een tweede te beginnen. Ik verzamelde ze om mensen te kunnen laten zien hoe lang ze waren. Als een bewijs.

Wat vind je mooi aan lange nagels?
Eigenlijk niets, alleen het feit dat ze zo lang kunnen worden. Aan wie laat je ze zien?
Aan vrijwel niemand, omdat ik ze vrijwel altijd vergeet te laten zien. Toen VICE langskwam, dacht ik er toevallig wel aan. Het potje is nu vol, er zit ook een kurk op. Dat is wel zo netjes. Wat zou je graag met het nieuwe album willen bereiken?
Dat het op Sky Radio wordt uitgezonden. Dan zal echt iedereen het horen.

Het album, sorry, de opera komt op 30 oktober uit op Blowpipe Records. Bestel hem hier en bezoek de operapresentatie van Harry diezelfde avond in WORM.