Gomes over hoe het succes van dubstep het einde van Oi! betekende

beeld: Frederieke van der Molen

Na drie jaar afwezigheid was daar opeens de aankondiging: het legendarische dubstep-feest Oi! krijgt aanstaande vrijdag een nieuwe editie. Voor mij was dit feest, dat begon in 2004, een van de eerste keren dat ik uitging en de plek waar ik kennismaakte met moshpitten, drugs en nieuwe vrienden maken. En het chillste: Oi! was geen afgelegen illegale rave ergens onder een Amsterdamse brug, maar gewoon in Paradiso. Na negen turbulente dubstepjaren stopte de avond in 2013.

Oi! was een van de eerste dubstepfeesten in Nederland en begon toen dub eigenlijk nog helemaal niet cool was. In de loop der jaren kreeg het feest een soort cultstatus; de merchandise die tijdens de laatste editie werd verkocht, zijn inmiddels collector’s items.

Hij wil zeker niet arrogant overkomen, maar Gomes, Oi!-oprichter en dj, snapt dat wel. “De generatie die toen tussen de 16 en 22 jaar was, heeft echt wat meegemaakt. Voor die mensen is Oi! een beetje wat voor een andere generatie Thunderdome is,” vertelt hij wanneer ik met hem afspreek voor een gesprek over de rentree van Oi!. Ook vroeg ik hem waarom hij er überhaupt mee was gestopt, en waarom hij denkt dat dit een goed moment is om weer te beginnen.

Noisey: Je had je een fantastisch lopende avond met veel trouwe fans, maar je besloot je toch te stoppen. Waarom?
Gomes: Dubstep was op een gegeven moment zo groot geworden dat ik me steeds meer met randzaken bezig moest houden. Daar had ik helemaal geen zin in.

Wat voor randzaken?
Ik begrijp heus wel dat naarmate artiesten groter worden ze ook meer geld vragen, maar de fee van dubstep-dj’s explodeerde in rap tempo. Ik ben best bereid meer te betalen, maar op een gegeven moment ging het te ver. Agenten zagen groot geld dat in ieder geval in Nederland niet te halen was. Daarnaast vond ik het heel belangrijk om de kaartjes betaalbaar te houden en om de line-up niet uit te hollen. Het dealen met die agenten was altijd al een dingetje, maar toen zich er steeds meer managers tegenaan gingen bemoeien, werd het te groot en zakelijk voor mij. Dat is gewoon niet mijn ding.

Het was dus een geldkwestie?
Nee, maar het haalde er wel gedeeltelijk de lol vanaf, het werd steeds moeilijker om met iedereen te dealen. Ik vond het ook jammer dat artiesten leken te vergeten dat ik ze vanaf het begin een platform had gegeven. Ik boekte sommige artiesten vier keer per jaar, en een beetje loyaliteit van twee kanten moet gewoon kunnen. De druppel voor mij was toen Skream een paar weken voor het negenjarig jubileumfeest afzegde. Met veel pijn en moeite had ik hem weten te boeken, want ik wilde natuurlijk wel uitpakken voor die editie. Ik had er een exorbitant hoog bedrag voor betaald, de flyers lagen al klaar en toen flikte hij dit. Ik flipte zo erg! Ik kon natuurlijk op korte termijn niemand vergelijkbaars vinden, dus heb ik de hele avond maar gecanceld. Ik voelde me genaaid door iemand die ik superlang kende en met wie ik een vriendschappelijke band had opgebouwd. Het is overigens nu wel weer goed tussen mij en Skream, we hebben het inmiddels wel uitgesproken.

Ik kan me voorstellen dat je dat slecht trekt.
Maar de hoofdreden was dat de muziek ook steeds harder werd. Skrillex kwam op en nog dertigduizend wannabe’s met hem. Ik voelde die sound niet meer – het geluid was natuurlijk de reden waarom ik überhaupt ooit met Oi!was begonnen. Het publiek werd op een gegeven moment ook heel jong en wilde alleen maar hard gaan. Ik kreeg steeds vaker zestienjarige kids met ogen als schoteltjes op het feest te zien. Dit alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik besloot te stoppen.

Achteraf gezien was het wel een handige move om ermee te kappen – dubstep is in de jaren daarna namelijk een stille dood gestorven.
Het werd te snel te groot en te commercieel. Het geluid veranderde en heel veel grote bedrijven sprongen erop. Je kon zelfs CoolCat-shirts, bumperstickers en weet ik veel wat voor andere shit met ‘dubstep’ erop kopen. Dan weet je dat een bepaalde scene aan het imploderen is.

Wat vind je eigenlijk van de garage- en grimerevival nu? Gaat de UK-sound waar jij zo van houdt eindelijk groot worden, of denk je dat het hetzelfde lot als dubstep staat te wachten?
Ik denk het niet, want dubstep was echt nieuw toentertijd en dat is grime niet. Dat gezegd hebbende, ik denk niet dat grime ooit zo groot zal worden als dubstep toen. De meeste mensen die grime nu checken kennen vooral Skepta en Stormzy, die doen het ook heel goed, maar er zijn nog te weinig opvolgers. Je kunt een genre niet bouwen op twee artiesten en er zijn nog te weinig mensen die het stokje over kunnen nemen. Toen Boy In Da Corner van Dizzee in 2003 uitkwam, werd ook voorspeld dat grime de next big thing zou worden, maar dat is om dezelfde redenen ook niet gebeurd. Toch is het natuurlijk een betere tijd voor grime met co-signs van gasten als Drake. De UK-sound heeft sowieso door de jaren heen veel meer terrein gewonnen.

Wat ben je na Oi! gaan doen?
Ik kreeg steeds meer aanvragen vanuit de garage-hoek en dat vond ik op dat moment leuker. Ik had weer tijd om te draaien en kon eindelijk weer met muziek bezig zijn en me niet druk maken om een dj die boos wordt omdat hij zijn zakje wiet niet heeft gekregen. Ik wilde ook met Oi! Recordings aan de slag gaan, maar daar is uiteindelijk niet zoveel van gekomen. Ik heb nog iets van drie releases gedaan, maar ik merkte dat ik er klaar mee was. Ik kon echt geen dubstepplaat meer horen.

Dan ben ik nog nieuwsgieriger waarom je nu weer een editie hebt opgezet met allemaal dubstepgasten.
Afgelopen zomer werd ik na heel lang weer geboekt om een dubstepsetje te draaien bij BAM BAM in de OT301. Het was met vinyl waardoor ik automatisch de wat oudere en minder woeste shit moest draaien. Het was met Brutuzz, die ook resident was bij Oi!, en ik kreeg er opeens heel veel zin in. Het werd een van de leukste boekingen van het jaar, ik had het onbewust blijkbaar toch gemist, en ik kreeg ook veel berichten van mensen die vroegen wanneer Oi! weer een keertje terug ging komen. Opeens dacht ik: ja, het is tijd voor een reünie.

Er is goed op de terugkomst van Oi! gereageerd, en dat in een tijd waarin dubstep er niet echt meer toe doet. Zou het nostalgie zijn?
Het idee is bij mij ook uit nostalgie ontstaan en daar is helemaal niks mee. Voor veel mensen zal dat het wel zijn, maar ik denk ook dat er een groep mensen is die een paar jaar geleden te jong was om naar de feesten te gaan. Ik denk verder niet dat dit een revival van dubstep moet inluiden of zo, daar doe ik het ook niet voor. Vroeger had ik wel het gevoel dat ik de muziek aan de man moest brengen, maar die rol heb ik al lang laten gaan. Ik wil gewoon weer een Oi! organiseren en er een hele toffe avond van maken, dat is alles.

Is dit een eenmalige editie dan, of is het toch een startschot voor meer Oi!-events?
Die vraag stellen meer mensen, maar ik ben er nog helemaal niet mee bezig. We gaan gewoon deze editie doen, en aan de reacties te zien is iedereen blij. Als het ook bij mij goed voelt, kan het misschien wel nog een keer, al neig ik er eerlijk gezegd naar om dat niet te doen. Heel misschien één of twee keer per jaar, of… – nee, ik weet het niet, ik weet het gewoon nog niet.

Lastig inderdaad. In ieder geval twijfel ik niet over aanstaande vrijdag, dat wordt vast losgaan als vanouds. Bedankt Gomes!