Gareth de Wijk is de reden dat Rotterdam de hoofdstad is voor hardcore-drum ’n’ bass

Gareth de Wijk, beter bekend als DJ Thrasher of als de baas van PRSPCT Recordings, is een vent met ballen die al bijna heel z’n leven in Rotterdam woont en daar ook niet zomaar wil vertrekken – ook al zou hij makkelijk naar het buitenland kunnen verhuizen door zijn wereldwijde succes met PRSPCT. Bij het label brengt hij al bijna vijftien jaar de hardste drum & bass, hardcore en breakcore uit, en heeft daarmee het globale elektronische muzieklandschap veranderd. Onder zijn leiding ontstond er een nieuw subgenre dat elementen uit zowel gabber als hardcore combineerde met ‘darkstep’, ook wel bekend als de donkere, harde versie van drum & bass. Via zijn label en als dj pushte hij die sound richting zowat alle continenten. De naam hardcore-drum & bass is natuurlijk nogal een mondvol, en al snel werd er gesproken van ‘crossbreed’. Dj’s en producers wereldwijd begonnen de stijl over te nemen, en als je kijkt naar de evolutie van deze muziekscene in het laatste decennium, dan valt op hoe invloedrijk Gareth met PRSPCT is geweest. Twee keer per jaar organiseert hij een groot PRSPCT XL-feest in de Rotterdamse Maassilo, de rest van het jaar vult Gareth op met labelnights over de hele wereld. En dan draait hij ook nog eens als DJ Thrasher, is hij frontman van hardcorepunktrio The Hard Way en vader van zijn elfjarige zoon. Ik zocht hem op voor een gesprek bij hem thuis in Rotterdam, waar hij me een heerlijk Surinaams gerecht serveerde – de man kan ook nog eens heel goed koken – en een cocktail op basis van échte Mexicaanse tequila die zo goed was dat ik niets anders meer drink.

Noisey: He Gareth, hoe is het in Rotterdam, leeft de stad nog een beetje?
Gareth de Wijk: Juist heel erg nu. Dat is niet omdat ik Rotterdammer ben, maar ik vind het hier interessanter dan in Amsterdam; zeker wat de underground betreft is het heel levend. Ik denk dat veel Amsterdammers dat ook moeten toegeven hoor. Het was een paar jaar heel kut hier, maar de laatste tijd bruist het. Er is hier een toffe mentaliteit, er is altijd dat rauwe geweest. Waarom denk je dat gabber hier ontstaan is, en ook PRSPCT? Het klopt gewoon. Het is die industriële werkstad, de motor van Nederland, en de grootste haven van Europa. Dat brengt die gritty, nare shit mee. En die nare shit hoor je ook steevast in de muziek terugkomen. Je hebt met PRSPCT ondertussen al meer dan honderd releases uitgebracht. Wat is de kracht van je label?
Zo’n 120 releases geloof ik ondertussen, allemaal op vinyl, en er komen deze maand weer drie bij. Er zijn nu ook vijf sublabels. Zo’n PRSCPT XL-feest is een soort presentatie van ons label. De mainroom is het drum & bass-label, XTRM is het hardcorelabel, RVLT voor breakcore, en ga zo maar door.

Ik probeer al jaren volledig mijn eigen ding te doen in een best gesloten scene, en hoewel dat alles in het begin juist moeilijker maakt, kom je uiteindelijk uit bij iets dat iedereen kan geloven en waar iedereen zich in kan vinden. Die credibility is heel belangrijk. PRSPCT is in eerste instantie een platenlabel, maar voor de kids is het bijna een soort cult. Ze voelen zich er onderdeel van, het lijkt wel een beweging. Daarom zijn ze ook zo dedicated en daarom nemen er ook zo veel kids van die PRSPCT-tattoo’s. Een of andere duistere, occulte broederschap. Dat zou bij een housefeest nooit gebeuren.

Je komt met PRSPCT in heel wat landen, leeft het daar meer dan hier?
Als ik in Colombia een labelnight doe, loopt bijna elke gast daar rond met een PRSPCT-shirt. Je ziet de hele zaal zo intens uit de bol gaan, het lijkt wel een klein leger. Dan denk ik soms: wat een stel flikkers hier in Nederland. Op zulke dingen mag je als Rotterdammer best trots zijn.

Waarom is het dan hier niet even populair?
Voor veel mensen is het gewoon allemaal te hard of duister. Zoals met onze The Hard Way-set op Lowlands, daarmee stonden we zelfs in OOR in de top tien hoogtepunten. “Hardste act van Lowlands” stond overal te lezen. Wat voor flauwe shit boeken jullie dan? In veel darkstep-drum & bass zit toch nog best toegankelijke muziek.

Eén keer is een PRSPCT-release gedraaid op de Nederlandse radio, op 3FM. Dat was Devil Worshipping Motherfuckers en dat was omdat we toen op Noorderslag stonden, maar dat werd meer gepresenteerd als grap, zo van: ‘Je geloof het niet, er staan een paar acts op Noorderslag dit jaar, moet je luisteren, het wordt nóg harder, huhuhu.’

Op 3voor12 stond als kop over die The Hard Way-videoclip: ‘Deze jongens snuiven pentagrammen coke van een bijbel.’ Maar de Engelse site Louder Than War uit Engeland schrijft wel gewoon inhoudelijk een interessante review, die cover maakt ze helemaal niets uit. Het is de Nederlandse mentaliteit: doe maar normaal dan doe je al gek genoeg.

Door de jaren heen heb je wel die toonaangevende sound kunnen maken: hardcore-drum & bass of crossbreed. Hoe is dat gekomen?
Ik kwam recht uit de punk en de hardcore. Ik vond drum & bass tof en ben me daarop gaan focussen. Enkele jaren later kwam de eerste release toen ik het label oprichtte: Resonators van DJ Hidden en Pain van Limewax, en dat was gelijk een statement. Dat was 2005, en we hadden toen al een crossbreed-track: amen-breaks met een duistere vibe en halverwege kwam er een stuk industrial hardcore. Dat was voor die tijd eigenlijk wel baanbrekend, die term bestond verder nog niet. DJ Hidden heeft later de naam crossbreed eraan gegeven. Het voelde voor ons heel normaal. Misschien was het door mijn achtergrond in de punk en hardcore dat ik niets gaf om die genres of hokjes, ik was verre van een purist, dus ik had iets van: fuck die shit, ik gooi gewoon alles samen.

Zolang het maar blaast, zeg maar.
Zolang het maar blaast! En nu is het gewoon een populair genre geworden. Gabber- en drum & bass-releases waren vaak heel lelijk vormgegeven en ik vond dat er meer punk en hardcore in moest. Tom [Hamel, in-house graphic designer] snapte dat al heel snel. Daarin viel het heel erg op natuurlijk. Ook waren al m’n releases in gekleurde vinyl, dat was helemaal niet zo standaard, maar als kleine punkjongen was ik gewend om punk- en hadcorereleases twee keer te kopen: eentje was blauw en de andere rood. Dat ben ik ook gaan doen bij PRSPCT. Bijna alles aan hoe ik dit run is heel erg DIY, daarom ben ik nog steeds geen fucking miljonair, ik doe alles nog steeds in m’n eentje. Te veel principes, denk ik.

Er komt een nieuwe Limewax-LP aan die weer teruggrijpt naar de 2005 darkstep drum & bass-sound. Dat is best een gek voor een vooruitstrevend label.
Ja dat klopt en dat is expres. Toen op een gegeven moment die échte crossbreed kwam [doet ritme na], werd het al heel snel saai. Ook bij Limewax kreeg ik het gevoel dat hij te veel rare shit aan het doen was. Dat was zeker leuk en hij heeft heel wat bangers uitgebracht, maar zijn beste werk was die oudere ‘skullstep’ drum & bass-sound. Ik had zoiets van: gast, hier is een schop onder je reet, jij moet gewoon even een album gaan maken in die stijl waar jij koning in bent.

Dat had hij misschien veel eerder moeten doen.
Absoluut. Elke artiest op PRSPCT moet vooral doen waar hij of zij het beste in is.
Maar ik heb Limewax wel moeten pushen hoor, die flikker. Hij is een beetje mijn tweede kind. Ik maak altijd de grap dat hij echt helemaal niets kan, behalve fucking goede muziek maken. Oké, en koken, dat kan hij ook best goed. Maar ik doe nog altijd zijn belastingaangifte [lacht]. Verder is hij echt een held en een supergoeie dude. Hij is ook bij The Hard Way vaak de gast die in de studio het meest achter de knoppen zit.

Wat staat er op de planning voor DJ Thrasher?
Ik word de laatste tijd bijna alleen nog maar geboekt als hardcore-dj, dus ik heb onlangs een nieuwe PRSPCT PDCST gedropt met alleen maar drum & bass, want dat genre ben ik verre van vergeten (lacht).

Als je geen visie hebt waar je zelf in gelooft, dan kom je echt niet ver. Zonder passie gebeurt het gewoon niet. Op dit moment heb ik het erg druk, ik speel zo’n vijf keer per maand, en dat is echt de max voor mij. Ik heb ook nog mijn zoontje, weet je wel. Maar ik heb er nog steeds veel plezier in en kan heel veel van de wereld zien. Toch heb ik nu besloten om als DJ Thrasher te tekenen bij een best wel groot boekingsbureau. Ik heb geen zin meer om zelf je eigen optredens te moeten regelen. Ik wil die werelden scheiden. Ik moet mijn artiesten kunnen representen, en dan wil je niet de hele tijd je eigen boekingen moeten regelen.

Dankjewel Gareth, en mag ik nog wat van die tequila?